Το συνειδησιακό ταξίμετρο του Μάκη Βορίδη

Το θέμα της απελευθέρωσης της αγοράς των ταξί έχει αναδειχθεί σε ένα θέμα συνείδησης για τον υπουργό Υποδομών. Της συνείδησης με την καλή έννοια ή με την μεταπολιτευτική;

Τι ακριβώς σημαίνουν πράγματα όπως περιβαλλοντικά ή πληθυσμιακά κριτήρια; Στο πληθυσμιακά είναι ευθύς αμέσως κατανοητή η επιδίωξη να διατηρηθεί ένα επάγγελμα κλειστό, δηλαδή κάποιοι Έλληνες να πληρώνουν ολιγοπωλιακές τιμές σε κάποιους άλλους Έλληνες γιατί οι τελευταίοι έχουν την εύνοια του κράτους. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πολλά θέματα εδώ αλλά όχι για θέματα συνειδήσεως.

Όσον αφορά τα περιβαλλοντικά...


...κριτήρια αυτά δεν είναι καλύτερα από τα πληθυσμιακά, απλά έχουν τον μανδύα της περιβαλλοντικής ευαισθησίας. Το ταξί συνήθως λειτουργεί ως υποκατάστατο του ιδιωτικής χρήσεως αυτοκινήτου. Αν μάλιστα ο κ. υπουργός αποφασίσει ότι τα καινούργια ταξί, μέσα σε λογικά πλαίσια, θα έχουν καλύτερες περιβαλλοντικές επιδόσεις από το μέσο αυτοκίνητο ιδιωτικής χρήσης, τότε η αύξηση του αριθμού των ταξί θα σημαίνει ότι θα υπάρχουν και περιβαλλοντικά οφέλη. Ούτε και εδώ φαίνεται να υπάρχει θέμα συνειδήσεως.

Μια ενδιαφέρουσα οπτική εδώ.