Έβρισκες από κοινωνικές καταγγελίες και λαϊκίστικες προσεγγίσεις μέχρι βαθυστόχαστες αναλύσεις για το μυαλό του Έλληνα (!) και από εξηγήσεις για το PSI μέχρι εκτιμήσεις για τον προϋπολογισμό. Τσέκαρα την προηγούμενη αρθρογραφία του καθενός φιλοξενούμενου στο blog και διαπίστωσα ότι στην συντριπτική πλειοψηφία επί δυο χρόνια όλοι γράφουν τα ίδια πράγματα! Αναρωτήθηκα τι θα έγραφαν αν δεν υπήρχε η κρίση. Η απάντηση είναι...
...ότι αρκετοί δεν θα έγραφαν απολύτως τίποτα. Η κρίση δημιούργησε ευκαιρίες…
Τα αστέρια της δημοσιογραφίας της κρίσης είναι δυο: αυτοί που είναι έτοιμοι να παρέχουν τον ώμο τους και μαντίλι να κλάψει σε κάθε πικραμένο (χωρίς καν να εξετάζουν το ποιόν του…) και φυσικά οι οικονομολόγοι. Οι πρώτοι εκ πεποιθήσεως έκαναν σχεδόν πάντα το ίδιο: απλά μεγάλωσε το κοινό τους. Είναι αριστεροί ή ακροδεξιοί, αντικοινοβουλευτικοί, ρήτορες αλλά κυρίως λωποδύτες, βολεμένοι οι περισσότεροι σε σίγουρες δουλειές ή καλοί έμποροι της δυστυχίας και του πόνου. Κυρίως ξέρουν να καταγγέλλουν. Όλοι τους σήμερα ζουν μέρες προσωπικής δόξας: μόνη ατυχία η διάλυση της διαφημιστικής αγοράς που στερεί χορηγούς από έντυπα, blog και ραδιόφωνα – αν αυτή η ατυχία δεν υπήρχε θα είχαν θησαυρίσει.
Μια απλή όσο κι ενδιαφέρουσα ανάλυση του Αντώνη Καρπετόπουλου εδώ.
.jpg)
