Η δημόσια συζήτηση για την τακτική της ελληνικής αντιπροσωπείας στις
διαπραγματεύσεις για το PSI και τη δανειακή σύμβαση στα κανάλια και στα
blogs μοιάζει λίγο με τη συζήτηση για την πορεία της Εθνικής ομάδας του
μπάσκετ το 1987: ξαφνικά γίναμε όλοι ειδικοί για το εύρος του
κουρέματος, για το επιτόκιο των ομολόγων ή για το βρετανικό δίκαιο, όπως
τότε όλοι ανέλυαν σε βάθος (και με πάθος) τα σχετικά πλεονεκτήματα του
συστήματος ζώνης έναντι του man-to-man. Και το Eurobasket και οι
διαπραγματεύσεις για το PSI είναι παιγνίδια (το ένα πήγε υπέροχα, το
άλλο θα δούμε) στα οποία είμαστε θεατές, δεν παίζουμε οι ίδιοι.Η ελληνική αντιπροσωπεία παίζει το ρόλο ενός κομπάρσου, που παραμένει μεν ικανός για κάποια αυτοκαταστροφική κίνηση (ιδίως όταν επικεφαλής είναι ο σημερινός υπουργός οικονομικών) αλλά δεν είναι...
...σε θέση να καθορίσει θετικά την έκβαση των διαπραγματεύσεων. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για μας. Από τη μια, τα γεγονότα των τελευταίων ετών έχουν περιορίσει ασφυκτικά την αξιοπιστία (και, συνεπώς, τα περιθώρια) των δικών μας χειρισμών. Από την άλλη, τα όρια μεταξύ της «συντεταγμένης» χρεωκοπίας και της άτακτης είναι δυσδιάκριτα: κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή με μια στραβοτιμονιά να τα διασχίσουμε (ιδίως όταν βλ. παραπάνω).
Ένα κείμενο του Μάνου Ματσαγγάνη που πρέπει να διαβάσετε εδώ.
