Του Κωστα Καλλιτση Διατυπώνεται συχνά, άνευ αποδείξεως, ο μοδάτος ισχυρισμός ότι η συνταγή του Μνημονίου ήταν λάθος. Συγκαταλέγομαι σε όσους υποστηρίζουν ότι τα λάθη πρέπει να αναζητηθούν αλλού. Κι ότι αυτός ο (λαθεμένος) ισχυρισμός μπορεί να συμβάλλει σε μεγάλα προβλήματα στο άμεσο μέλλον.
Σε τι αποσκοπούσε το Μνημόνιο; Πρώτον, να διασώσει τη χώρα από την κήρυξη παύσης πληρωμών ώστε...
...να συνεχίσει να πληρώνει μισθούς, συντάξεις και να αποπληρώνει τα χρέη της. Δεύτερον, να προωθήσει τη δημοσιονομική εξυγίανση (εντός 5ετίας…) και τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ώστε ο ελληνικός καπιταλισμός να γίνει ανταγωνιστικός. Διότι όπως ήταν (και παραμένει…) όσα λεφτά κι αν του ρίξεις, δεν αναπτύσσεται. Η ελληνική φούσκα (ακινήτων, μαγαζιών, δημοσίων υπαλλήλων, μέσων ενημέρωσης, διαφήμισης, τραπεζών, εισοδημάτων) έσπασε, δεν φουσκώνει πια, όσο κι αν φυσάς. Αν πετυχαίναμε σε ικανοποιητικό βαθμό αυτούς τους στόχους, θα μπορούσαμε να πετύχουμε και τον τρίτο: Να ξαναβγούμε στις αγορές και να δανειστούμε, ώστε να μπορέσει να χρηματοδοτηθεί μια βιώσιμη ανάπτυξη.
Γιατί δεν πετύχαμε τον στόχο; Γιατί το πολιτικό κατεστημένο είτε αδυνατούσε να συλλάβει το πρόβλημα και -άρα- τη λύση του, είτε τα ψιλοκαταλάβαινε και αντιδρούσε για να μη θίξει τους «πελάτες» του, είτε επέλεγε να εκφράσει τα συμφέροντα της «συμμορίας της δραχμής». Ετσι, για αλλού ξεκινήσαμε κι αλλού μας πήγε η μεγάλη ανατριχίλα ενός πολιτικού συστήματος φοβικού στις μεταρρυθμίσεις: Βάλαμε πλώρη να τιμωρήσουμε τους κερδοσκόπους και, τελικά, καταντήσαμε να τιμωρούμε όσους μας εμπιστεύτηκαν και μας δάνειζαν – η τιμωρία λέγεται PSI.
Μια ενδιαφέρουσα οπτική εδώ.
