Θα ήθελα να κάνω μια θερμή παράκληση προς εκείνους που θα κάνουν σήμερα ή αύριο τις όποιες ανακοινώσεις για το μέλλον της χώρας μετά την ολοκλήρωση των διαφόρων διαπραγματεύσεων.Μην ισχυρισθείτε ότι μας σώζετε, μην εμφανιστείτε αλαζονικά στις τηλεοπτικές κάμερες καμαρώνοντας για...
...την "οριστική" λύση, μην χαμογελάσετε με το ύφος "τώρα μου χρωστάτε".
Είτε μνημονιακοί είτε αντιμνημονιακοί είτε μετριοπαθείς, σχεδόν όλοι οι Έλληνες πολίτες έχουμε φτάσει στα όρια μας. Ο μεγαλύτερος εχθρός της εθνικής προσπάθειας είναι αυτή τη στιγμή η ψυχολογική και συναισθηματική κόπωση όλων μας. Έχει μπει η κατάθλιψη στο κάθε σπίτι και στο κάθε μαγαζί, τα νεύρα μας είναι σπασμένα.
Κοιτάζω γύρω μου τους ανθρώπους και οι μισοί κυκλοφορούν βουρκωμένοι και με το κεφάλι κάτω. Διαπιστώνω ότι γελάνε λιγότερο, ονειρεύονται λιγότερο, ερωτεύονται λιγότερο και δεν ελπίζουν σχεδόν καθόλου και σε τίποτα. Έχουμε βαρύνει.
Από αυτό το γιγαντιαίο μαύρο σύννεφο έχουν γλιτώσει κυρίως εκείνοι κι εκείνες που δεν μένουν πια εδώ και κουβαλούν την Ελλάδα ανά τον κόσμο είτε στα πανεπιστήμια στα οποία φοιτούν είτε στους χώρους εργασίας τους. Κι αυτή είναι η πιο φρικτή συνέπεια από όλες. Δεν βρίσκουν μόνο λεφτά εκεί έξω, βρίσκουν και λόγους να χαμογελούν, να ζουν πιο άνετα, πιο ελεύθερα, λιγότερο ενοχικά.
Η Ελλάδα μας δεν θα σωθεί από τη μια μέρα στην άλλη, δεν θα τη σώσει από μόνη της καμία πολιτική/οικονομική απόφαση και καμία κυβέρνηση. Να μη "σωθούμε" λοιπόν ξανά μόνο στα δελτία των 8 και μόνο για να πετύχει η πόζα εθνικού σωτήρα κάποιου πολιτικού.
Χρειαζόμαστε μονάχα να μας πουν λιτά και υπεύθυνα τι αναλογεί στον καθένα μας να πράξει για να ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη. Ας ξεκολλήσει και μετά πάμε και με χίλια.
