-Η πολιτική αντιπαράθεση να απεμπλακεί από την παραπλανητική αντιπαράθεση του δίπολου «μνημόνιο/αντι-μνημόνιο». Το πραγματικό ερώτημα (πρέπει να) είναι...
...ποιες μεταρρυθμίσεις θα έπρεπε να κάνουμε εάν δεν υπήρχε Μνημόνιο; Δυστυχώς στην παρούσα συγκυρία τείνουμε (βολικά για κάποιους) να ξεχνούμε ότι πριν το ξέσπασμα της κρίσης δεν ζούσαμε ακριβώς σε ειδυλλιακό περιβάλλον, αλλά αντίθετα σε ένα καθεστώς επίπλαστης ευμάρειας με τους πόρους να (ανα)διανέμονται στις επιμέρους προσοδοθηρικές ομάδες με βάση τις δουλείες και τα συμφέροντα ενός πρόδηλα αναποτελεσματικού και επιρρεπούς στη διαφθορά πελατειακού κράτους.
Έτσι λοιπόν, είναι χρήσιμο να επικεντρωθούμε στην προώθηση εκείνων των θεσμικών παρεμβάσεων που θα συμβάλουν στην ανοικοδόμηση της οικονομίας σε στέρεες βάσεις αποτρέποντας τη μελλοντική επανάληψη της σημερινής πρωτοφανούς κατάρρευσης. Σχηματικά, οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να αφορούν στη διαμόρφωση μιας ευέλικτης δημόσιας διοίκησης, ενός αποτελεσματικού και κοινωνικά δίκαιου φορολογικού συστήματος, ενός ανταγωνιστικού οικονομικού και επιχειρηματικού περιβάλλοντος.
-Η αναγκαιότητα της δημοσιονομικής πειθαρχίας, της μείωσης του δημόσιου τομέα και της προώθησης των μεταρρυθμίσεων πρέπει να συνοδεύονται από πολιτικές κοινωνικής προστασίας για όσους θίγονται από την εφαρμογή των αλλαγών. Ταυτόχρονα τα οφέλη από τη την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων πρέπει να γίνουν ταχύτερα αντιληπτά και χειροπιαστά. Η συζήτηση για τα λεγόμενα «ισοδύναμα», πέρα από δημοσιονομικά αποτελεσματική, είναι και πολιτικά επιθυμητή, παρέχοντας τη δυνατότητα επανασχεδιασμού του ακολουθούμενου μοντέλου ανάπτυξης με κοινωνικά δίκαιο τρόπο καθώς και οικοδόμησης μιας ευρείας κοινωνικής συναίνεσης για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Δημήτρη Σκάλκου εδώ.
