Παρακολουθώ χωρίς καθόλου κουράγιο το σχετικό χαμό που συμβαίνει με τη συνέντευξη της Κριστίν Λαγκάρντ στον Guardian και διαπιστώνω ότι ο χρόνος έχει παγώσει, σε εκείνον τον Μάιο του 2010.Έχουν περάσει δυο ολόκληρα χρόνια από την προσφυγή της χώρας στο Μνημόνιο κι ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες οργίζονται...
...όταν κάποιος του ζητά να πληρώσουν τους φόρους τους κι όταν κάποιος του θυμίζει ότι υπάρχουν και πιο φτωχές χώρες όπως ο Νίγηρας που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη υποστήριξης από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Εδώ και δυο χρόνια ο μεγάλος Ευρωπαίος πατερούλης κρατά την Ελλάδα στη ζωή και κάποιοι εξοργίζονται όταν δυο χρόνια μετά τους λέει "τέρμα η συμπάθεια, ώρα να πληρώσετε". Τι περιμέναμε; Ότι δεν θα χρειαστεί να πληρώσουμε ποτέ; Ότι θα βρίσκεται πάντα ένα νέο πακέτο να συμπληρώνει το προηγούμενο πακέτο;
Όσο κι αν βρίσουμε τη Λαγκάρντ, ο ισχυρισμός της δεν θα πάψει να είναι αληθής κι ακριβοδίκαιος. Αν η Ελλάδα επιθυμεί να παραμείνει στην Ευρωζώνη, οφείλει να καταβάλει άμεσα στο σχετικό οικονομικό και πολιτικό τίμημα. Διαφορετικά, η επιλογή της δραχμής θα πρέπει να γίνει συνειδητά, ως η μόνη λύση για να συνεχίσει να χρηματοδοτείται το σπάταλο Κράτος που ταΐζει το θράσος και τον ψευτοτσαμπουκά των Ελληναράδων.
