Και τώρα τι κάνουμε; Σε λίγες μέρες, και μετά το χάπενινγκ που μας προσέφεραν μεσοβδόμαδα το ανθρωποειδές της Χρυσής Αυγής με τα υστερικά της άκρας Αριστεράς, θα κληθούμε και πάλι να ψηφίσουμε προκειμένου να κυβερνηθεί (τρομάρα μας!) αυτή η χώρα. Κι αν το τοπίο πριν τις εκλογές του Μαΐου ήταν ομιχλώδες, τώρα τα πράγματα είναι μάλλον ξεκάθαρα. Στις 18 Ιουνίου θα έχουμε μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τη συνδρομή της ΔΗΜ.ΑΡ. και ενδεχομένως την ανοχή του ΠΑΣΟΚ ή μια κυβέρνηση της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ. Τι μπορούμε να προσδοκούμε από τις δύο αυτές εναλλακτικές προτάσεις για τη διακυβέρνηση της χώρας;
Δεν έχουν περάσει παρά μόλις 2,5 χρόνια από...
...την μέρα που η ΝΔ εγκατέλειψε τη γέφυρα του σκάφους, συνειδητοποιώντας το μέγεθος της καταστροφής που επέρχεται. Η συνειδητοποίηση αυτή ήρθε πολύ αργά και μόνον σε επίπεδο κορυφής, καθώς, οι περισσότεροι υπουργοί της, τα στελέχη της και φυσικά ο ελληνικός λαός χασκογελούσαν πίνοντας μανιωδώς το «χόρτο» του απρόσκοπτου δανεισμού και της εφήμερης υπερκατανάλωσης. Το 2004 η χώρα έπρεπε ν’ αλλάξει αμέσως πορεία. Αντ’ αυτού ο Καραμανλής έβαλε τη χώρα στον αυτόματο πιλότο, προγραμματίζοντάς την ταυτόχρονα και για την επόμενη 8ετία να κινηθεί στην ίδια ρότα που τραβούσε τα τελευταία 30 χρόνια. Οταν το 2009 κατάλαβε ότι οδηγούσε σε το πλοίο στα βράχια και αποφάσισε να πιάσει και πάλι το τιμόνι ήταν ήδη πολύ αργά. Πανικόβλητος πήδηξε απ’ το σκάφος και από τότε η τύχη του αγνοείται, ενώ φήμες τον θέλουν να έχει χάσει και τη λαλιά του από το σοκ που υπέστη.
Κι αν ο τιμονιέρης εξαφανίστηκε το πλήρωμα επανέκαμψε με νέο αρχηγό προκειμένου να διεκδικήσει και πάλι την εξουσία. Για νέο αρχηγό μας παρουσίασε έναν παλιό μας γνώριμο, ξυπνώντας μας μνήμες από ένα άλλο ατύχημα, από μία άλλη περίοδο ανωμαλίας. Ο νέος αρχηγός λοιπόν όταν κλήθηκε πριν 20 χρόνια να χειριστεί μία σχετικά δύσκολη – αλλά απείρως ευκολότερη με σχέση με τη σημερινή – κατάσταση τα έκανε μαντάρα. Αντί να βρει αθόρυβα μία συμβιβαστική λύση για το όνομα του γειτονικού κράτους, επέλεξε να δημιουργήσει κρίση αναμοχλεύοντας τα εθνικιστικά πάθη και στις δύο πλευρές. Με τη μαξιμαλιστική και αλαζονική του θέση, να θέλει να επιβάλλει την ονομασία που εκείνος επιθυμούσε, σε ένα κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, του οποίου ο λαός για 3 τουλάχιστον γενιές μεγάλωσε σε ένα ομόσπονδο κράτος με την ονομασία Μακεδονία, ώθησε και τις ψύχραιμες φωνές του κράτους αυτού στο περιθώριο, με αποτέλεσμα σήμερα ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός να θεωρείται ως προδοσία εκατέρωθεν. Κι αν σήμερα συζητάμε για τη σπατάλη του οικονομικού κεφαλαίου της χώρας ίσως θα έπρεπε να συζητήσουμε και για τη σπατάλη του αντίστοιχου διπλωματικού, όταν εδώ και 20 χρόνια κυνηγάμε από πίσω τους που-γου-δου-μακεδόνες μη τυχόν και αυτοαποκληθούν σε κάποιο φόρουμ ως σκέτοι μακεδόνες.
Και αν υπήρχε μιά ελπίδα ο Σαμαράς να είχε ωριμάσει από τη δεκαετή αποβολή του από τον πολιτικό στίβο, η συμπεριφορά του από το 2009 και μετά είναι μια επιβεβαίωση όσων πιστεύουν ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Αντί να επιλέξει έναν συνετό κι ίσως πρόσκαιρα επώδυνο για τον ίδιο συμβιβασμό αντιλαμβανόμενος (ίσως;) την οξύτητα των προβλημάτων που είχε να αντιμετωπίσει η ελληνική οικονομία, επέλεξε και πάλι να δημιουργήσει θόρυβο υιοθετώντας μια ακραία ανεύθυνη και τυχοδιωκτική στάση απέναντι στο μοναδικό μηχανισμό που διέθεσε η Ευρώπη, προκειμένου να σώσει αυτή τη χώρα απ’ την κατάρρευση. Στόχος του ήταν – όπως ο ίδιος έλεγε – να αποτρέψει τη μετατόπιση του εκλογικού σώματος προς τα αριστερά. Προσπάθησε δηλαδή να περιορίσει την Αριστερά ακολουθώντας αριστερές πρακτικές και φρασεολογία. Σχιζοφρένεια. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να ριζοσπαστικοποιήσει ένα μεγάλο τμήμα του κεντροδεξιού συντηρητικού χώρου, το οποίο και τον εγκατέλειψε όταν ο ίδιος αναγκάστηκε να σοβαρευτεί στην προοπτική ανάληψης της εξουσίας. Και αφού έκανε ότι ήταν δυνατόν για να φύγει ο Παπαδήμος και να γίνει ο ίδιος Πρωθυπουργός, ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι του είχανε φύγει οι μισοί ψηφοφόροι και η Αριστερά είχε γιγαντωθεί. Bingo!
Δύο φορές από το ’74 και μετά είχαμε ταραγμένες κοινοβουλευτικές περιόδους, με έντονα πάθη και πτώσεις κυβερνήσεων. Κεντρικός παίκτης και στις δύο ήταν ο Σαμαράς. Αλλά με ποιους άραγε θα κληθεί σήμερα να κυβερνήσει; Με αυτούς που είτε από ανικανότητα είτε από καιροσκοπισμό εκτόξευσαν τα ελλείμματα στο θεό και άφησαν μόνο χρέη; Η προοπτική π.χ. ανάληψης υπουργικών καθηκόντων από τον Αβραμόπουλο ή τον Κακλαμάνη πρέπει να μας καθησυχάζει; Οι δύο αυτοί κατάφεραν επί θητείας τους στο Υπουργείο Υγείας να διπλασιάσουν τις δαπάνες για την υγεία, χωρίς καμία σοβαρή βελτίωση στην ποιότητα των υπηρεσιών. Ο πρώτος έχει γίνει μάλιστα και αντιπρόεδρος και πουλάει συναίνεση και ο δεύτερος αφού τα έκανε μπάχαλο και στο Δήμο, επανέκαμψε για να προσφέρει και πάλι τις «υπηρεσίες» του στην κεντρική διοίκηση. Πως να τους πιστέψεις; Και πως να τους εμπιστευτείς;
Απέναντι στη μούχλα της Δεξιάς έχουμε τους newbies του κυβερνητισμού. ΣΥΡΙΖΑ.το λένε και τα κορίτσια κλαίνε. Οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους μία νέα και άφθαρτη δύναμη που θα ανατρέψει το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης και θα μας απαλλάξει απ’ το Μνημόνιο. Όλα αυτά συγκινούν τον κόσμο. Τι το καινούργιο, ρηξικέλευθο και ριζοσπαστικό κομίζει όμως ο επαναστάτης αρχηγός του, προκειμένου να φέρει την αλλαγή που ευαγγελίζεται και να σταθεί η χώρα και πάλι στα πόδια της χωρίς Μνημόνιο; Σχέδιο για την αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας; Προτάσεις για την άρση των εμποδίων και των περιορισμών που καθηλώνουν κάθε προσπάθεια υγιούς επιχειρηματικότητας; Ανατρεπτικές διαδικασίες για τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της Δημόσιας Διοίκησης, Μέτρα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων; Πρόγραμμα εξυγίανσης των καταχρεωμένων δημόσιων οργανισμών; Σχέδιο για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας; Νέο θεσμικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση της γάγγραινας του συνδικαλισμού; Προτάσεις για τη διαμόρφωση φιλικού περιβάλλοντος για την εισροή επενδυτικών κεφαλαίων από το εξωτερικό; Επαναστατικές αλλαγές στην τελματωμένη Ελληνική Δικαιοσύνη που φτάνει στα όρια της αρνησιδικίας; Παρεμβάσεις για τη σύνδεση της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας;
Τα περισσότερα απ’ τα παραπάνω βρίσκονταν ανέκαθεν – θεωρητικά τουλάχιστον – στα προεκλογικά προγράμματα των 2 μεγάλων κομμάτων, ξεχνιόντουσαν όμως την επόμενη μέρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συνεπέστερος σε αυτό. Δεν τα υπόσχεται καν. Το πρόγραμμά του εξαντλείται στην κατάργηση του Μνημονίου. Α! για να μην είμαι και άδικος και στη φορολογική μεταρρύθμιση όπου θα τα πάρει από τους πλούσιους. Ακόμα όμως και η απουσία εξειδικευμένου προγράμματος θα ήταν ανεκτή αν έβλεπες μπροστά σου ανθρώπους να φέρνουν έναν άλλο τρόπο εκφοράς του πολιτικού λόγου, ένα άλλο ήθος, μιά ανατρεπτική διάθεση υπέρ της νομιμότητας απέναντι στη γενικευμένη ανομία που παρατηρείται στα δημόσια πράγματα και υπονομεύει το κράτος δικαίου, αν τους έβλεπες διατεθειμένους να θέσουν ένα άλλο αξιακό πλαίσιο στην πολιτική ζωή του τόπου.
Κι όμως. Ακόμα και σ’ αυτά μοιάζουν χειρότεροι κι απ’ τους δυο δεινόσαυρους της πολιτικής. Ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχείται από επικοινωνιακές μεν, πλην όμως καταχρηστικές των όρων και επικίνδυνες υπερβολές (χούντα, ανθρωπιστική κρίση, Ευρωπαίοι τοκογλύφοι, κατοχή) και συνεχή αναπαραγωγή λαϊκίστικων κλισέ (ο λαός πεινάει, είμαστε με το λαό - είστε με τους τραπεζίτες, ο λαός έχει δίκιο ακόμη κι αν παρανομεί, θέλουμε τα λεφτά – όχι τις δεσμεύσεις). Ο αρχηγός του από την άλλη δείχνει εξαιρετικά θρασύς και αμετροεπής τόσο στο λόγο όσο και στη συμπεριφορά του, με αποτέλεσμα αυτό να διαχέεται σιγά σιγά και στον τρόπο που δρουν και τα άλλα στελέχη του χώρου. Φαινόμενα τραμπουκισμού και λιντσαρίσματος νομιμοποιήθηκαν τα περασμένα χρόνια από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της «αγανάκτισης», και τώρα γκρινιάζουν για τους τραμπούκους της Χρυσής Αυγής. Ακόμα χειρότερα όμως η υιοθέτηση με μία αβάσταχτη ελαφρότητα από ένα δημοκρατικό και μάλιστα αριστερό κόμμα της λογικής του «Δεν Πληρώνω», ως ένδειξη μάλιστα αξιοπρέπειας(!) του λαού, είναι φυτιλιά στα θεμέλια του κράτους και της κοινωνίας, η οποία έχει ανάγκη το σεβασμό στους κανόνες για να μη μετατραπεί σε ζούγκλα. Σε μια κοινωνία άλλωστε που έχει μάθει να μην πληρώνει (μέχρι χθές τους φόρους της τώρα και τα χρέη της) η υπόθαλψη αυτού του αιτήματος μάλλον συστημική και ουδόλως ανατρεπτική ακούγεται.
Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι, δεδομένων των συνθηκών, ένας σουρεαλισμός. Θα ήταν ικανό να βουλιάξει μια υγιή οικονομία. Δεν επιδέχεται ιδιαίτερης κριτικής. Συνοψίζεται στη φράση: Θα σας φτιάξω και γιοφύρια, κι αν δεν έχετε θα σας φτιάξω και ποτάμια. Σε ερώτηση μάλιστα αν έχουν κοστολογήσει το πρόγραμμά τους η απάντησή τους είναι: «γιατί δε ρωτάτε τη ΝΔ αν έχει κοστολογήσει το δικό της;». Συναγωνισμός στην ανοησία λοιπόν. Το αστείο και με τους δύο είναι πως όταν μετά την ανάγνωση του παροχολόγιου τους τούς ρωτάνε: «δηλαδή μας λέτε πως λεφτά υπάρχουν;» και οι δύο απαντούν: «όχι βέβαια δεν είμαστε Παπανδρέου». Είναι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ μια δύναμη ανατροπής; Φέρνει κάτι καινούργιο; Αν το θέμα είναι τα πρόσωπα που θα διεκδικήσουν την εξουσία Ναι. Όσον αφορά το ιδεολογικό υπόβαθρο, το όχημα που θα τον φέρει στην εξουσία, η απάντηση είναι απογοητευτική. Το μοναδικό τους επιχείρημα είναι πως «αφού εσείς αποτύχατε να συνεχίσετε στο δρόμο που ακολουθούσαμε όλα αυτά τα χρόνια, θα τον συνεχίσουμε εμείς». Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα ο μοναδικός πολιτικός φορέας έκφρασης της mainstream ιδεολογίας της Μεταπολίτευσης. Είναι ο προασπιστής του αποτυχημένου κρατισμού, της συντεχνιακής προσοδοθηρίας, του ακραίου συνδικαλισμού, της λεηλασίας του κράτους στο όνομα του λαού. Είναι ο προστάτης των δυνάμεων της αριστερής συντήρησης που δίνουν την ύστατη μάχη για να μην αλλάξει τίποτα.
Τα τελευταία 20 χρόνια αναμένουμε το τέλος της Μεταπολίτευσης. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη ότι αυτό έχει ήδη συντελεστεί και η ψυχή της άλλαξε σώμα και φορέα. Η αγωνία του Τσίπρα να διασώσει το παλιό και η νοσταλγία του για το παπανδρεϊκό παρελθόν της εφηβείας του, θυμίζει την αντίστοιχη του Χριστόδουλου για την επταετία. Ο τελευταίος διάβαζε τα μαθήματά του για να γίνει κάποτε Αρχιεπίσκοπος και ο πρώτος έκανε καταλήψεις για να γίνει κάποτε Πρωθυπουργός. Το πάθος τους για την ιδεολογία που κουβαλούσαν στο μυαλό τους τους εμπόδισε να διαπιστώσουν τη σαθρότητα του καθεστώτος που τους γαλούχησε.
Πηγαίνοντας προς τις εκλογές υπήρχε σε πολλούς η πεποίθηση πως ο Τσίπρας θα κατέβαζε ταχύτητα στην εκπεφρασμένη πρόθεσή του για ακύρωση του Μνημονίου. Αντ’ αυτού η δέσμευση για καταγγελία επανήλθε πιο ισχυρή από ποτέ. Δημιουργείται εύλογα λοιπόν η απορία: που το πάνε άραγε εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ;
Το σχέδιό του για την επόμενη μέρα έχει εξασφαλίσει μέχρι στιγμής την υπογραφή του Κουρουπλή και της Σακοράφα αλλά αυτό που αποκρύπτει είναι ότι δεν φαίνεται να έχει πείσει τη Μέρκελ να κάνει το ίδιο. Κι αυτό δεν είναι εξυπνάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί εξασφαλισμένη τη ροή χρηματοδότησης προς τη χώρα από τους εταίρους μας, ανεξαρτήτως των δικών του ενεργειών. Πριν έρθουν ακόμα αυτά τα χρήματα τα έχει μοιράσει ήδη στον κόσμο. Είναι καταπληκτικό τόσο το θράσος όσο και ο αμοραλισμός με τον οποίο μοιράζει τα χρήματα των άλλων, όχι μόνο απέναντι σε αυτούς που δεν τα έχουν ακόμη δώσει, αλλά και απέναντι σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη και ελπίζουν ότι θα τα πάρουν. Στην ερώτηση τι θα συμβεί αν το σχέδιό του τελικά δεν γίνει δεκτό από τους δανειστές απάντηση σαφής δεν έχει υπάρξει. Κάτι ψελλίσματα ακούγονται περί ευρωπαϊκών κινημάτων που θα ενώσουν τις φωνές τους με τους Έλληνες για να αλλάξει στάση η Ευρώπη. Δεν ξέρω ποιά κινήματα έχουν στο μυαλό τους, αλλά αν θεωρούν το γαλλικό Κ.Κ. και το LINKE της πρώην Αν. Γερμανίας ,καλό θα ήταν να ξέρουν ότι αυτά έχουν τόση επιρροή στην Ευρώπη όση έχει ο Μητσοτάκης στην Κ.Ε. του ΚΚΕ.
Ο κ. Τσίπρας θα προχωρήσει, όπως λέει, στην κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων που απορρέουν από το Μνημόνιο και θα καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση που συνήψε το Ελληνικό Κράτος με τους δανειστές του. Στη συνέχεια θα πάει στους ίδιους ανθρώπους, αφού τους έχει πρώτα χλευάσει, αφού τους έχει ήδη ακυρώσει πετώντας στο καλάθι των αχρήστων το αποτέλεσμα μιας επίπονης διαπραγμάτευσης και θα τους ζητήσει να του χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματα προκειμένου να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα δικής του έμπνευσης, καταφανώς αναντίστοιχο των συνθηκών, το οποίο μάλιστα έχει προεξοφλήσει ότι θα το δεχθούν, την ώρα που τα μηνύματα που εκπέμπονται απ’ όλο τον κόσμο είναι τόσο στερεότυπα που καταντούν βαρετά. Τι το θες το ψυγείο αφού δεν καπνίζεις ή αλλιώς Ζήτω η τρέλα!
Το ερώτημα προκύπτει αβίαστα: είναι τόσο αφελής ή πουλάει τρέλα μόνο και μόνο για τις ψήφους; Χωρίς να παραγνωρίζεται η ελαφρότητα και ο ερασιτεχνισμός με τον οποίο αντιμετωπίζει τα θέματα γενικότερα ο κ. Τσίπρας, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ποντάρει σοβαρά σε αυτή την αστειότητα των «πυρηνικών». Αν τολμήσει να πατήσει το πόδι του στις Βρυξέλλες με αυτό το μάγκικο υφάκι που απευθύνεται στο Βενιζέλο και το Σαμαρά, και να υπονοήσει (όχι να διατυπώσει) την απειλή ότι αν δεν ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του είναι διατεθειμένος να πτωχεύσει τη χώρα του και να συμπαρασύρει στο χάος και την υπόλοιπη Ευρώπη, η «σφαλιάρα» που θα εισπράξει θα είναι τέτοια που θα τρίξουν τα τζάμια στα νησιά Φίτζι και το «φλαπ» θα τ’ακούσει μέχρι και η Δούρου στην πλατεία Κουμουνδούρου.
Θα ήταν λοιπόν ρίσκο για τη χώρα να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση; Αναμφίβολα ναι. Το ρίσκο όμως θα είναι μικρότερο από την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ στην Αξ. Αντιπολίτευση. Ορισμένες κινήσεις αλλά και δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προκαλούν καχυποψία για τους πραγματικούς στόχους του κόμματος σε αυτή την αναμέτρηση. Μοιάζουν να θέλουν να σπρώξουν ένα μάλλον συντηρητικό τμήμα των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ προς τη ΝΔ (έξοδος από το ΝΑΤΟ, κίνδυνος ρήξης από μονομερείς ενέργειες, ακραία ρητορική εναντίον Ευρωπαίων ηγετών, ακύρωση επενδύσεων στυλ Ελληνικού) και να προσελκύσουν δυναμικά και ριζοσπαστικοποιημένα στρώματα της Δεξιάς του Καμμένου και της Χ.Α. (προδότες πολιτικοί, εκπρόσωποι των τοκογλύφων). Στόχος τους η εξαΰλωση του ΠΑΣΟΚ και κατ’ επέκταση του κεντρώου χώρου και η απορρόφηση του ΚΚΕ προκειμένου, να συγκροτηθεί ένα νέο δίπολο μεταξύ μιας κομμουνιστογεννούς πατριωτικής Αριστεράς απέναντι σε μία φιλελεύθερη Δεξιά.
Προϋπόθεση για να το πετύχουν αυτό είναι να αποφύγουν πάση θυσία την ανάληψη οποιασδήποτε ευθύνης την παρούσα φάση. Η χώρα ως το 2015 θα ζήσει 3 κολασμένα χρόνια. Το ΑΕΠ θα μειωθεί και φέτος και πιθανότατα θα πιάσει επιτέλους πάτο του χρόνου. Η ανάκαμψη θα ξεκινήσει το 2014 αλλά η κοινωνία θα αρχίσει να την αισθάνεται από το 2015 και μετά. Οι σώφρονες του ΣΥΡΙΖΑ θα προτιμούσαν σήμερα ένα ποσοστό κοντά στο 25% και τη δεύτερη θέση παρά ένα 30% και την πρώτη. Οποιος αναλάβει τώρα θα είναι καμένο χαρτί σε λίγους μήνες. Πολύ δε περισσότερο αν αυτός είναι ο Σαμαράς ο οποίος και ως πρόσωπο είναι αναξιόπιστος και θα ψηφιστεί (αν ψηφιστεί) με βαριά καρδιά ως μία λύση ανάγκης.
Μία κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με το συσχετισμό ΝΔ/ΣΥΡΙΖΑ στο 28/26, μόνο ανησυχία θα μπορούσε να προκαλέσει, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε με κομπασμό και αλαζονεία ως εκπρόσωπος του ελληνικού λαού με ποσοστό στο 5%. Ποίος θα τον κρατάει με το πενταπλάσιο; Ποιός θα συγκρατήσει το εκρηκτικό μείγμα των δικαίως οργισμένων ανέργων και νεόπτωχων από τη μία πλευρά και των πληγωμένων υπερπατριωτών οπαδών του σεναρίου της εθνικής προδοσίας από την άλλη; Ποιός πολιτικός θα τολμήσει να βγει να μιλήσει στον κόσμο όταν είναι σίγουρο ότι θα γίνει και πάλι πρωταγωνιστής στη χιλιοπαιγμένη θεατρική παράσταση του λαϊκού δικαστηρίου των 50 «αγανακτησμένων» στο ρόλο του «λαού», έναν με ένα κινητό στο ρόλο του «σκηνοθέτη» και πλήθος πρόθυμων χορηγών σε blog και κανάλια να σπονσονάρουν την παραγωγή; Οδεύουμε σε νέο διχασμό.
Ποιά διαρθρωτική αλλαγή άραγε θα μπορέσει να περάσει στο μεγάλο ασθενή που λέγεται Δημόσια Διοίκηση; Συνδικαλιστές, φοιτητοπατέρες, τρωκτικά, συντεχνίες, αεριτζήδες, εργατοπατέρες, επιδοτούμενοι παραγωγοί και επιδοματούχοι αργόσχολοι, παιδιά του κομματικού σωλήνα, αριστεροί με δεξιές τσέπες και δεξιοί με αριστερά μυαλά, όλο το παρασιτικό κρατικοδίαιτο σύστημα που εξέθρεψε η αρρωστημένη ιδεολογία του φαύλου μεταπολιτευτικού πελατειακού κράτους έχει ήδη λάβει θέσεις μάχης στο ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΕΗ και η ΕΡΤ ήταν ανέκαθεν τα παραμάγαζα του ΠΑΣΟΚ. Στρατιές πρασινοφρουρών διορίστηκαν στους 2 αυτούς οργανισμούς και «λάδωσαν» το αντεράκι τους όπως μας είπε πρόσφατα κι ο Παπαϊωάννου, προτρέποντας εμμέσως τους πασόκους να θυμηθούν τις χρυσές εποχές της βούτας και να μην φερθούν σκληρά στο κόμμα. Σήμερα αν τολμήσεις να προφέρεις τη λέξη ΠΑΣΟΚ στο ραδιομέγαρο ή στη Χαλκοκονδύλη θα φύγεις απ’ το παράθυρο. Στην ΕΡΤ ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν το νομοσχέδιο Μόσιαλου. Αν και δεν ψηφίστηκε ποτέ, καθώς έβαλε τα στήθια του μπροστά ο Κακλαμάνης, συνεπικουρούμενος από πλήθος αναλόγου νοοτροπίας ρουσφετοπατέρων, δεν μπορούν να συγχωρήσουν ότι αυτό το «έκτρωμα» πέρασε απ’ το πασοκικό υπουργικό συμβούλιο. Τα οχυρωματικά έργα στο Δημόσιο έχουν ήδη ξεκινήσει και όλοι αυτοί προκειμένου να περισώσουν ότι μπορούν είναι αποφασισμένοι να το κάνουν Κούγκι. Κι ο comandante Αλέξης ως καλόγερος Σαμουήλ έτοιμος να δώσει το σάλπισμα της νίκης απέναντι στους αλλόθρησκους που θέλουν να βάλουν χέρι στο Δημόσιο. Κι όλα αυτά στο όνομα των συμφερόντων του λαού βέβαια.
Με νίκη της ΝΔ η χώρα θα χάσει και πάλι πολύτιμο χρόνο και ο Σαμαράς υπό το βάρος της ακυβερνησίας και της ογκούμενης δυσαρέσκειας θα καταρρεύσει αργά ή γρήγορα. Και τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναλάβει εν λευκώ χωρίς αντίπαλο. Τι θα συνέβαινε όμως αν αναλάμβανε τώρα;
Υπάρχει σε ορισμένους η ανησυχία πως ερχόμενος ο Τσίπρας στην εξουσία θα προχωρήσει μονομερώς στην κατάργηση του Μνημονίου και θα μπούμε σε περιπέτειες. Σε περιπέτειες μπορεί να μπούμε αλλά όχι γι’ αυτό. Η ακύρωση του Μνημονίου είναι μιά προεκλογική μπαρούφα και είναι το μόνο που δεν πρόκειται να κάνει. Αφενός γιατί από τη μέρα που θα το ανακοινώσει μέχρι τη μέρα που θα ψηφιστεί δε θα έχει μείνει στις τράπεζες ευρώ ούτε για τα μηχανήματα του καφέ και αφετέρου γιατί θα κληθεί εκ των υστέρων να υπογράψει και να περάσει ο ίδιος απ’ τη Βουλή ένα νέο Μνημόνιο, κι αυτό θα του πέσει πολύ βαρύ. Ούτως ή άλλως για τη συγκεκριμένη κωλοτούμπα έχουν ήδη βρεί κανάλι διαφυγής, καθώς, θα ισχυριστούν πως το κάνουν με βαριά καρδιά ως παραχώρηση προκειμένου να συμμετέχει στην κυβέρνηση και ο Κουβέλης.
Αυτό που έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον είναι το πως θα μπορέσουν να διαχειριστούν και να δικαιολογήσουν στους οπαδούς τους, την εφαρμογή τού τρισκατάρατου Μνημονίου που ελεεινολογούσαν για 2 χρόνια. Η μία διέξοδος είναι ο παπανδρεϊκός κυνισμός. Όταν ο Πάγκαλος ρώτησε τον Ανδρέα μετά την ανάληψη της εξουσίας το ’81 για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στις προσδοκίες που είχαν δημιουργήσει με τον καταγγελτικό λόγο των προηγούμενων χρόνων και τον πραγματισμό που απαιτούσε η συμμετοχή της χώρας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, εκείνος του απάντησε μάλλον κυνικά πως: «αν πραγματικά πίστευαν πως θα φύγουμε από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ δεν θα μας ψήφιζαν». Ο Τσίπρας που κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί φροντίζει να ξεφυλλίζει το βιβλίο με τις ομιλίες του Ανδρέα από τη δεκαετία του ’70, είναι σίγουρο ότι το γνωρίζει αυτό. Δεν αποκλείεται λοιπόν να πιστεύει ότι μπορεί να πιάσει το ίδιο κόλπο.
Η δεύτερη διέξοδος είναι να μας πουν πως μετά από μία σειρά εξαιρετικά «επίπονων» διαπραγματεύσεων (το επίπονων σε εισαγωγικά λόγω της αντικειμενικής δυσκολίας που θα αντιμετωπίσει ο Τόμσεν να εξηγήσει στο Στρατούλη και το Λαφαζάνη όρους όπως deficit, austerity, consolidation κτλ) θα θέσουν το νέο Μνημόνιο σε δημοψήφισμα. Είτε το ένα γίνει είτε το άλλο η σκληρή πραγματικότητα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να κάνει τις κωλοτούμπες που έκανε και ο Σαμαράς και εντέλει να υπηρετήσει το Μνημόνιο. Σε αυτή την περίπτωση θα έχει υπέρ του ένα πάρα πολύ σημαντικό πλεονέκτημα. Δεν θα έχει αντιπολίτευση στη Βουλή. Ποιός θα του βγει απ’ τ’ αριστερά; Η Αλέκα; Μικρό το κακό. Η όποια πίεση από τους υπόλοιπους θα αφορά την αδυναμία του να εφαρμόσει το Μνημόνιο.Είναι πολύ πιθανό να έχει και λιγότερους αγανακτισμένους στην Πλατεία Συντάγματος. Ποιός θα τολμήσει να κατέβει στο δρόμο και να δηλώσει εξαπατημένος που ψήφισε Τσίπρα, επειδή του είχε τάξει επιστροφή της σύνταξης στο 2009, διαγραφή χρεών και επιστροφή του χαρατσιού της ΔΕΗ; Και τα χαϊβάνια έχουν κάποια αξιοπρέπεια. Αν και είναι πιθανόν οι αγανακτισμένοι να μη χρειάζεται πλέον να ξημεροβραδιάζονται στη Βουλή, καθώς, με το νέο τρόπο διακυβέρνησης χωρίς ΜΑΤ θα μπορούν να κλείσουν ραντεβού απ’ ευθείας με τον Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου για να του τα χώσουν.
Το πραγματικό πρόβλημα για τον Τσίπρα είναι ότι θα προσγειωθεί απότομα στον πραγματικό κόσμο. Θα ενηλικιωθεί απότομα. Και θα γεράσει απότομα. Τέρμα πλέον η φραπεδιές στα καφενεία, οι καταλήψεις στα σχολεία και τα κινήματα του Πανεπιστημίου. Οι πορείες με τα αμπέχονα του επαναστάτη στους δρόμους της Αθήνας και το Κλέφτες κι Αστυνόμοι με τα ΜΑΤ. Τώρα πλέον θα πρέπει να μάθει να κινείται στους δρόμους των Βρυξελλών, και όλα εκείνα τα αστεία λογύδρια που έκανε πρόβα κάθε βράδυ στον καθρέπτη του και παρουσίαζε την άλλη μέρα στη Βουλή, όπου κατατρόπωνε τη Μέρκελ και εξευτέλιζε το Μπαρόζο, θα πρέπει να γίνουν δομημένοι λόγοι, με επιχειρήματα, που θα πείσουν αυτούς που μέχρι χθες ειρωνευόταν για να του δώσουν σήμερα τα λεφτά τους.
Γιατί αυτός θα έχει πλέον την ευθύνη να έχουν οι συνταξιούχοι στις 22 ακριβώς τα λεφτά τους κατατεθειμένα στην τράπεζα. Και οι ΔΥ στις 15 και 30 τα δικά τους επίσης. Και ενώ όλες οι συντεχνίες, οι συνδικαλιστές και τα παράσιτα που χάιδευε τόσο καιρό θα ζητούν την ανταπόδοση για τη στήριξή τους θα πρέπει ταυτόχρονα να εξασφαλίσει κονδύλια για να λειτουργήσουν τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα πανεπιστήμια. Ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία θα ζητούν ρευστό για χρέη και φάρμακα και οι προμηθευτές θα εκβιάζουν για να πληρωθούν, κάποιος άλλος θα του λέει πως είναι ανάλγητος που δεν τους πληρώνει αμέσως και αφήνει τον παππού χωρίς φάρμακα. Αυτός θα πρέπει πλέον να μαζέψει τα λεφτά από τον κόσμο για να γεμίσουν τα ταμεία του κράτους. Και τότε θα του λένε «δεν πληρώνω» όλοι αυτοί που διαπαιδαγωγήθηκαν από τον ίδιο σε αυτή την αντικοινωνική συμπεριφορά. Κι όταν αυτός θα δίνει τη μάχη για να μην του σκάσει η χώρα στα χέρια του ο Καμμένος θα τον λέει προδότη και εκπρόσωπο των τοκογλύφων. Θα ‘ναι μεγάλο σχολείο αυτό για τον Τσίπρα.
Θα μπορέσει λοιπόν να τα φέρει βόλτα; Είναι απίθανο. Οχι γιατί θα έχει αντίσταση μέσα στη Βουλή, αλλά γιατί η αντίληψή του για τη λειτουργία της οικονομίας και τη διοίκηση του κράτους ταιριάζει περισσότερο σε δεκαπεντάχρονο έφηβο παρά σε ένα ώριμο πολιτικό. Τα προβλήματα του ελληνικού κράτους είναι συσσωρευμένα και πολυσύνθετα για να λυθούν ακόμα και σε περίοδο ευημερίας. Πόσο μάλλον σήμερα σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής ασφυξίας. Για οποιαδήποτε παροχή κι αν του ζητήσεις κοστολόγηση η απάντηση είναι ίδια: θα πληρώσουν οι πλούσιοι. Όχι ότι δεν υπάρχουν περιθώρια – και μάλιστα τεράστια - να πληρώσουν οι πλούσιοι αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να μάθουν να πληρώνουν και οι λιγότερο πλούσιοι και η μεσαία τάξη και οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι επιτηδευματίες και οι αγρότες που επίσης ακολουθούν τις τακτικές των πλουσίων στο βαθμό που τους αναλογεί.
Η Αριστερά απεχθάνεται την ιδιωτική επένδυση και την ιδιωτική πρωτοβουλία, μισεί τον τρόπο που παράγεται το χρήμα· ταυτόχρονα όμως θρηνεί για την απώλεια της καταναλωτικής δύναμης των πολιτών,.η οποία είναι ο βασικός μοχλός ανατροφοδότησης της ελεύθερης αγοράς, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Θέλει και την ευημερία που απαντάται στις χώρες του δυτικού κόσμου, αλλά και την επιβολή του κράτους ως βασικού ή και μοναδικού επιχειρηματία σε όλους τους τομείς της παραγωγής και των υπηρεσιών, που εφαρμόζεται όμως μόνο σε περιθωριακά κράτη με βιωτικό επίπεδο υποπολλαπλάσιο του δικού μας. Οπότε ακόμα κι αν κάνει τη μοιρασιά του πλούτου δικαιότερα, η πίτα θα εξακολουθήσει να είναι μικρότερη, συνεπώς, όλοι θα είναι και πάλι δυσαρεστημένοι.
Το ότι ο Τσίπρας θα δέχεται λοιπόν τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη στην προσπάθειά του να ισορροπήσει ανάμεσα στις υποσχέσεις του και τη σκληρή πραγματικότητα που θα βρει μπροστά του, είναι λόγος για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας; Οχι βέβαια. Το απείρως σημαντικότερο είναι πως μαζί με τον Τσίπρα θα ηττηθεί και η τελευταία ελπίδα για τον εύκολο δρόμο. Και θα γεννηθεί επιτέλους η ελπίδα για τον δύσκολο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να βγούμε απ’ το αδιέξοδο. Η χώρα μοιάζει εγκλωβισμένη σε ορυχείο όπου αντί να αφοσιωθεί στο να ανοίξει το δύσβατο δρόμο που βλέπει μπροστά της, ψηλαφίζει τα τοιχώματα ελπίζοντας να βρει μια μυστική διέξοδο, την ώρα που το οξυγόνο της τελειώνει.
Και ο δύσκολος δρόμος δεν είναι μόνο η λιτότητα όπως θέλουν κάποιοι να λένε. Είναι πάνω απ’ όλα η συγκρότηση κράτους και η τήρηση των νόμων. Αυτά είναι τα μεγάλα μας προβλήματα κι αυτά πρέπει να λύσουμε για να φύγουμε απ’ τη λιτότητα και να έρθει και η πολυπόθητη (βιώσιμη) ανάπτυξη. Και για να γεννηθεί η ελπίδα του δύσκολου δρόμου πρέπει να πεθάνει πρώτα αυτή του εύκολου. Η χώρα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση καλούταν πάντα να επιλέξει μεταξύ του εύκολου και του πολύ εύκολου δρόμου. Εύκολο στον εύκολο τελικά μπήκαμε σε αδιέξοδο.
Τον εύκολο δρόμο έβλεπε τον πρώτο χρόνο Μνημονίου σύμπασα η ελληνική κοινωνία, τηλεδημοσιογράφοι, οικονομολόγοι περιωπής και όλα τα κόμματα μηδέ του μισού ΠΑΣΟΚ εξαιρουμένου. Οι σαδιστές ΓΑΠ-ΠΑΠ είχαν διαλέξει το δύσκολο δρόμο προκειμένου να τυραννήσουν τον ελληνικό λαό. Σαν χθες θυμάμαι πέρσι τέτοιον καιρο, την αγαλλίαση στο βλέμμα της Όλγας, πίσω απ’ το τηλεπαράθυρο του MEGA, όταν άκουγε εκστασιασμένη το συνεντευξιαζόμενο Βαγγέλη, αρτι αναλήψαντα το χαρτοφυλάκιο της οικονομίας, να της παρουσιάζει αυτάρεσκα τη νέα πλατφόρμα οικονομικής πολιτικής που θ’ ακολουθούσε ο ίδιος, χωρίς φόρους, με μέτρα ενίσχυσης της οικοδομής και όλ’ αυτά τα γραφικά που αναπαράγονται συνεχώς από τους πολιτικούς, ως λύση του προβλήματος, γιατί μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό τους. Σύντομα ο Βαγγέλης έγινε κι αυτός ανέκδοτο και το υπόλοιπο ΠΑΣΟΚ το βούλωσε.
Υστερα ήρθε ο μέγας διαπραγματευτής Σαμαράς να συνδράμει μπαίνοντας στην κυβέρνηση. Μέχρι τότε είχε έτοιμη τη λύση, αλλά του πήρε 10 δέκα μέρες εντατικών διαβουλεύσεων με τον Παπούλια και του πολιτικούς αρχηγούς, για να βρει 300 εκατομμύρια. Πάει κι αυτός. Ο επόμενος παρακαλώ. Ο τεχνοκράτης Παπαδήμος ανέλαβε για να μιλήσει τη γλώσσα των ευρωπαίων, που δεν μιλούσε ο Παπανδρέου, αλλά μιλάει ο Τσίπρας που θα αναλάβει οσονούπω. Τελικά ούτε κι αυτού το Μνημόνιο μας άρεσε. Ενας ένας στη σειρά και τα κουβαδάκια σας. Τους στείλαμε για τσίπ’ρα και μείναμε με τον Τσίπρα.
Ο Αλέξης είναι η τελευταία μας ελπίδα σου λέει ο άλλος. Είναι και θρασύς θα της τα πει χύμα της Αγκελας. Τι θα συμβεί όμως αν κι ο Τσίπρας μας φέρει ένα Μνημόνιο που δεν μας αρέσει; Ή ακόμα χειρότερα τη δραχμή; Εχουμε και την Αλέκα και τον Καμμένο θα πει κάποιος. Τότε όμως θ’ αρχίσουμε να έχουμε μαζικές αυτοκτονίες από Ευρώπη μεριά. Θα τους πάρει λίγο χρόνο να συνέλθουν από το πολιτισμικό σοκ που θα υποστούν βλέποντας τον Τσίπρα και το Σκουρλέτη να προσέρχονται στις διαπραγματεύσεις, ως εκπρόσωποι της Ελλάδας, στην πιό δύσκολη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της. «Είναι γνωστοί χαβαλέδες αυτοί οι Έλληνες» θα πούνε. Τι να κάνουμε αυτούς μας στείλανε, μ’ αυτούς θα μιλήσουμε. Αν αντιληφθούν όμως ότι οι επόμενοι στη σειρά είναι ο Πάνος Καμμένος και ο Τέρενς Κουίκ θα προτιμήσουν να χρεοκοπήσουν οι ίδιοι προκειμένου να ησυχάσουν από μας.
Επαναδιαπραγμάτευση στην επαναδιαπραγμάτευση φάγαμε δυό χρόνια και κάναμε ελάχιστα. Ένα απ’ τα ελάχιστα ήταν ότι αλλάζαμε συνεχώς διαπραγματευτές. Τώρα που μας τελειώνουν οι διαπραγματευτές και μαζί μ’ αυτούς τελειώνουν και τα περιθώρια αντοχής των ευρωπαίων με την πάρτη μας ίσως θα πρέπει να αναζητήσουμε και «εφαρμοστές». Ανθρώπους δηλαδή έξω απ’ το γνωστό πολιτικό κύκλο, που έχουν τη γνώση να προχωρήσουν πέντε πράγματα, χωρίς να φοβούνται ότι στις επόμενες εκλογές θα τους μαυρίσει αυτός ο αγνός και απονήρευτος λαός, που δεν ψηφίζει ποτέ με ιδιοτελή κριτήρια. Δεν καταλαβαίνω τι έχουμε να χάσουμε αν ο Ζανιάς, ο Στουρνάρας, ο Γιαννίτσης, ο Χαρδούβελης, ο Μανιτάκης και άλλοι αξιόλογοι άνθρωποι αναλάβουν για δύο χρόνια τις τύχες της χώρας. Πόσο χειρότερα θα πάμε άραγε; Και πόσοι πραγματικά πιστεύουν ότι αυτοί θα είναι χειρότεροι από τον Αβραμόπουλο, το Λαφαζάνη, το Στυλιανίδη ή τον Βαρεμένο;
Ενδεχόμενη κυβέρνηση Τσίπρα δε θα αντέξει περισσότερο από λίγους μήνες. Πιστεύει ότι κρατάει πηρυνικά όπλα ο αφελής, αλλά στην πραγματικότητα κρατάει έναν απλό εκρηκτικό μηχανισμό, σαν αυτόν που έσκασε στα χέρια του Σάββα Ξηρού. Στη χειρότερη να σπάσει καμιά δεκαριά ευρωπαϊκές τζαμαρίες άμα σκάσει, εμείς όμως δεν θα ‘μαστε στη ζωή να το χαρούμε. Αντιθέτως ο ίδιος θα είναι έρμαιο των Βρυξελλών. Αν κάνει μαγκιές και δεν αποδεσμευτούν άμεσα μέσα στο καλοκαίρι τα 10 δισ. που περιμένει πως και πως η ελληνική οικονομία, προκειμένου να καλυφθούν τα ελλείμματα και να πληρωθούν προμηθευτές και δικαιούχοι επιστροφών ΦΠΑ, η κυβέρνηση θα αποσταθεροποιηθεί σε χρόνο ρεκόρ. Ο κίνδυνος ενός ατυχήματος με τους ατζαμήδες του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, να πειραματίζονται με την οικονομία, δεν μπορεί να αποκλειστεί.Ελπίζω όμως πως οι εταίροι αφού εκτονωθεί ο λαός με τον Τσίπρα θα μας δώσουν μία τελευταία.ευκαιρία να σχηματίσουμε μία κυβέρνηση ευρείας στήριξης, χωρίς νούμερα.
Το ΠΑΣΟΚ είναι ήδη κλινικά νεκρό κι αν αναγκαστεί να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ θα μας αφήσει χρόνους. Τα λίγα στελέχη που στηρίζουν τις διαρθρωτικές αλλαγές ασφυκτιούν στο παλαιοκομματικό περιβάλλον που διαμορφώνει η πλειοψηφία, στην οποία ανήκουν δυστυχώς και οι συνεργάτες και οι υποστηρικτές του Βενιζέλου. Οι περισσότεροι καταριούνται την κακή τύχη που τους επιφύλαξε η μοίρα, να υπερασπίζονται δημοσίως το Μνημόνιο, ενώ στην πραγματικότητα θα ήθελαν να είχαν την άνεση να λένε τις αρλούμπες του ΣΥΡΙΖΑ, αναπολώντας τη χρυσή αυτή εποχή που αυτές τις αρλούμπες τις έλεγαν οι ίδιοι κι ο λαός τους αποθέωνε. Η μισή τους καρδιά είναι στο ΠΑΣΟΚ και η άλλη μισή στο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται. Σε ενδεχόμενη ήττα της ΝΔ είναι πολύ πιθανό να υπάρξουν αναταράξεις στο εσωτερικό του κόμματος, που θα οδηγήσουν το Σαμαρά για άλλη μιά φορά στην εξέδρα, και τον υποκόμη Δράκουλα εκπρόσωπό του πίσω στον Ελεύθερο Τύπο, για να μπορεί με την άνεσή του να ξεκατινιαστεί με τη «Δημοκρατία», το Γεωργαλά και τον Πάνο Καμμένο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απ’ την άλλη, ακόμα κι αν πάρει την παράταση στην δημοσιονομική προσαρμογή που φαίνεται να έχει αποφασιστεί, και ίσως και κάτι ακόμα ως δώρο σε μιά νέα κυβέρνηση, σε κάθε περίπτωση θα κληθεί να εφαρμόσει το Μνημόνιο. Αυτό ακόμα κι αν κάνει μιά μεγαλοπρεπή σαμαρική κωλοτούμπα δεν θα μπορέσει να το φέρει σε πέρας, καθώς, τα ερείσματά του θα είναι ελάχιστα. Πέραν του 70% που θα βρίσκεται εκ των πραγμάτων απέναντί του, θα χάσει κι αυτούς που συγκυριακά τον ψήφισαν επειδή τους έταξε ακύρωση, ενώ και τα στελέχη του με τα μυαλά που κουβαλάνε θα ήταν ικανά σε ένα τρίμηνο να βουλιάξουν και τη γερμανική οικονομία, πόσο μάλλον για να διαχειριστούν μιά τέτοια κρίση, επιβάλλοντας φόρους και κόβοντας δαπάνες. Να δω το Λαφαζάνη να ψηφίζει την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ κι ας πεθάνω. Η πτώση της κυβέρνησης θα συντελεστεί σε χρόνο ρεκόρ.
Αυτό θα σημάνει και το πραγματικό κλείσιμο του κύκλου της Μεταπολίτευσης με την οριστική ήττα της Αριστεράς. Γιατί όσο κι αν το αρνούνται οι ίδιοι, η πραγματικότητα είναι πως η κυριαρχία της Αριστεράς υπήρξε απόλυτη σε αυτό το διάστημα. Αριστεροί, πασόκοι και δεξιοί συναγωνίζονταν σε αριστεροσύνη. Αυτός είναι και ο λόγος που το ΚΚΕ, προκειμένου να βρεί ζωτικό χώρο ύπαρξης, κατέντησε να μετεξελιχθεί σε ένα στείρο, αντιδραστικό, σταλινικό απολίθωμα που δεν υπάρχει όμοιό του σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτός είναι και ο λόγος που μιά Δεξιά (ο θεός να την κάνει) κυβέρνηση διπλασίασε τις δαπάνες του κράτους μέσα σε 5 μόλις χρόνια. Αυτό και μόνο θα ήταν αρκετό για να τους πετάξουν από το ΕΛΚ.
Και οι αριστεροί ας μην κάνουν τις παρθένες∙ ήταν πανταχού παρόντες στο μεγάλο φαγοπότι. Βρίσκονταν σε όλα τα ΔΣ όλων των δημόσιων οργανισμών, είχαν εκπροσώπους σε όλα τα ασφαλιστικά ταμεία, σε όλα τα Πειθαρχικά Συμβούλια του Δημοσίου, βρέθηκαν πολλές φορές στην ηγεσία Δήμων και Κοινοτήτων. Πουθενά δεν εναντιώθηκαν στην κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, πουθενά δεν έβαλαν τάξη, δεν έφεραν άλλο ήθος, ποτέ δεν ακολούθησαν άλλες πρακτικές από αυτές των 2 μεγάλων κομμάτων. Εγκλωβισμένοι στη λαϊκίστικη συνθηματολογία «ο λαός έχει πάντα δίκιο» και «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» στήριξαν όλα τα συντεχνιακά και συνδικαλιστικά αιτήματα, τον παρασιτισμό, την αναξιοκρατία Και τώρα που στέρεψε ο τροφοδότης λογαριασμός του πελατειακού κράτους που εξασφάλιζε ο δικομματισμός, επιβραβεύονται σε μία απεγνωσμένη κίνηση των απελπισμένων δικαιούχων-πελατών, να καταφέρουν να τον ξανανοίξουν.
Πριν 2.500 χρόνια στη γωνιά αυτή της Μεσογείου ένας προικισμένος, ταλαντούχος και φιλόδοξος νέος ήταν το αγαπημένο παιδί των Αθηναίων. Μεγαλωμένος στα πούπουλα δίπλα στον Περικλή, με τους καλύτερους δασκάλους στο πλάι του, έφτασε στο κορυφαίο αξίωμα του στρατηγού σε ηλικία μόλις 32 ετών. Ασκούσε έντονη επιρροή στους συμπολίτες του και έφτασε στο απώγειο της δόξας του όταν κατάφερε να τους πείσει να προχωρήσουν στη σικελική εκστρατεία. Απέπλευσε ως στρατηγός με δόξα και τιμή από τον Πειραιά για τη Σικελία, αλλά δεν πέρασαν παρά λίγες εβδομάδες και αυτοί που τον αποθέωναν τον καλούσαν τώρα πίσω στην Αθήνα για να τον δικάσουν. Από το ωσαννά στο σταύρωσον αυτόν. Αποτέλεσμα των έντονων πολιτικών παθών που επικρατούσαν και τότε στην πόλη, και του αλλοπρόσαλλου και ευμετάβλητου θυμικού των Αθηναίων που άγονταν και φέρονταν από απατεώνες και λαοπλάνους
Ο Τσίπρας πέρα από τον βίο του Ανδρέα ίσως θα ήταν χρήσιμο να διαβάσει και τον βίο του Αλκιβιάδη. Και επειδή το θυμικό και η ροπή του ελληνικού λαού στο λαϊκισμό δεν έχει αλλάξει και πολύ από τότε, καλό θα ήταν να προσέξει ιδιαίτερα τόσο τις κινήσεις του, όσο και τις προσδοκίες που καλλιεργεί. Σε περίπτωση που τα πράγματα πάνε στραβά, συμβεί το ατύχημα, η χώρα γυρίσει στη δραχμή και χαθούν περιουσίες, ο λαός δεν το έχει και πολύ να τον στείλει στα τάρταρα. Κι αν ο Αλκιβιάδης ακολούθησε το δρομολόγιο Αθήνα-Σπάρτη-Περσία για να γλυτώσει από την οργή των Αθηναίων, για τον ίδιο δε μπορώ να φανταστώ άλλο δρομολόγιο από Αθήνα-Αβάνα-Βενεζουέλα. Αλλά κι εκεί θα τον βρούν οι αγανακτισμένοι.
