Η αλήθεια είναι ότι εδώ και καιρό προσπαθώ να διακρίνω το...
...πολιτικό στίγμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, χωρίς όμως να τα καταφέρνω. Ουσιαστικά, το κόμμα του Φώτη Κουβέλη επιχειρεί να ξεχωρίσει σε επίπεδο προσώπων κι όχι ιδεών.
Σε γενικές γραμμές, η Δημοκρατική Αριστερά είναι ένα συντηρητικό κόμμα της Κεντροαριστεράς που δεν δείχνει να πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις ούτε και στην ανάγκη ριζικής αλλαγής του οικονομικού μοντέλου της χώρας. Επιστράτευσε σε ρόλους-κλειδιά δυο εκπροσώπους συντεχνιών (Ρουπακιώτης-Παπαθεοδώρου) και δεν απέφυγε τον πειρασμό να συμμετάσχει στη διανομή του Κράτους-λάφυρου στα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης.
Σε επίπεδο προσώπων, η Δημοκρατική Αριστερά επίσης αρνείται να δώσει χώρο σε νεότερα στελέχη κι εκπροσωπείται κυρίως από 60αρηδες πολιτικούς χωρίς εργασιακή εμπειρία σε συνθήκες ανταγωνισμού ή ελεύθερης αγοράς. Εκφέρουν έναν ξύλινο λόγο που σχεδόν ταυτίζεται με τον άχρωμο λόγο βετεράνων πολιτικών του ΠΑΣΟΚ τύπου Ρέππα, Καστανίδη κτλ.
Μιας και είναι πολύ πιθανό στις επόμενες εκλογές η Δημοκρατική Αριστερά να πάθει...Καρατζαφέρη, η συγχώνευση με το ΠΑΣΟΚ θα ήταν μια κάποια λύση για την επιβίωση ενός πυρήνα στελεχών της, ειδικά τώρα που θα γίνει και με καλούς όρους, μιας και το ΠΑΣΟΚ δεν βρίσκεται στο 40% του παρελθόντος.
Δεν είμαι βέβαιος ότι το νέο σχήμα θα συγκέντρωνε μεγαλύτερο ποσοστό από το 12% που έλαβε το ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές αλλά δεν θα χαρακτήριζα έναν τέτοιο ποσοστό ως χαμηλό, μιας και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις τα συγκεκριμένα κόμματα χάνουν ακόμα περισσότερη από τη δύναμη τους.
