Ο θρίαμβος της νεκρικής ακινησίας

Η πολιτική και το θέατρο είχαν πάντα δυσδιάκριτα όρια, τουλάχιστον ως προς τη δραματοποίηση των γεγονότων. Τελευταία όμως οι αποφάσεις είναι από μόνες τους τόσο δραματικές, που κανονικά δεν θα χρειαζόταν καμιά θεατρικότητα. Αλλά τα κόμματα δυστυχώς επιμένουν. Στο καταρρέων ΠΑΣΟΚ κάθε εξέλιξη θυμίζει δελτίο θυέλλης. Η ΝΔ στήνει σκηνικά ροκανίζοντας χρόνο. Με την Μέρκελ, με διαπραγματεύσεις που μας φέρνουν στο πρότερο σημείο, με αποπροσανατολιστικές τροπολογίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται...



...γενικώς τα «κεκτημένα» ακόμη και των πλέον προνομιούχων. Ο θρίαμβος της νεκρικής ακινησίας. Η ΔΗΜΑΡ παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο ωσεί απούσα. Τα υπόλοιπα κόμματα ασχολούνται με τους σκελετούς, τις συνωμοσίες και τα ψεκασμένα νεφελώματα της ιστοριολογίας. Μισαλλοδοξία και ιδεοληψίες.

Η Ελλάδα παραμένει στάσιμη. Όλη η κοινωνία σα να περιμένει στη στάση. Το τραμ αργεί, βρέχει έχουμε γίνει μούσκεμα, αλλά κοιτάζουμε και να μην μας πιτσιλίσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Είμαστε φοβισμένοι και ζαλισμένοι. Περιμένουμε παριστάνοντας τους αδιάφορους ή όντως δε μας νοιάζει πια. Ας βγάλουν όποια απόφαση θέλουν. Ποιοι; Το.. τραμ , το λεωφορείο συνεχίζει να αργεί και ο πόθος φουντώνει. Η Ευρώπη δεν είναι γρήγορη, κλωσάει ή γαυγίζει;

Μπορούμε να αλλάξουμε ύφος, λένε κάποιες φωνές στη στάση. Να θυμώσουμε. Όψιμο αλλά να το κάνουμε. Απειλούμε να φύγουμε, να πάμε με τα πόδια στον προορισμό μας. Αίφνης όμως συνειδητοποιούμε πως δεν εννοούμε όλοι τον ίδιο δρόμο. Δεν ξέρουμε όλοι τα ίδια.

Mια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση του πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Θανάση Οικονόμου εδώ.