Κοιτάξτε, η ευρωζώνη υπό την καθοριστική επιρροή της Γερμανίας έχει ακολουθήσει τα τελευταία 2-3 χρόνια ένα μοντέλο αντιμετώπισης της κρίσης μέσω «ανταγωνιστικής λιτότητας» που ρίχνει σχεδόν όλο το βάρος προσαρμογής στις χώρες που υφίστανται την κρίση. Επομένως, το μεγάλο ζήτημα είναι η κατανομή του κόστους προσαρμογής. Αυτή...
...η κρίση προήλθε βεβαίως από λάθη, παραλείψεις, αδυναμίες, αποτυχίες των κυβερνήσεων των χωρών που βρίσκονται σε κρίση, αλλά επήλθε και ως αποτέλεσμα συστημικών, δομικών αδυναμιών της ευρωζώνης.
Είναι σαφές ότι αυτό το μοντέλο αντιμετώπισης δεν είναι οικονομικά διατηρήσιμο, διότι η ύφεση οδηγεί τις οικονομίες σ’ ένα φαύλο κύκλο λιτότητας, χρέους, χειρότερης λιτότητας, επιδείνωσης του χρέους, ενώ δεν είναι ούτε κοινωνικοπολιτικά διατηρήσιμο. Βλέπει κανένας μια έξαρση του αντιευρωπαϊσμού και της γερμανοφοβίας σε χώρες που ήταν προπύργια φιλοευρωπαϊσμού και ανησυχητικότερο όλων μια κοινωνικοπολιτική όξυνση των εντάσεων και άνοδο των αντισυστημικών δυνάμεων ή ευθέως αντιδημοκρατικών δυνάμεων. Επομένως είναι επείγον η Ευρώπη να περάσει σε μια συμμετρικότερη αντιμετώπιση της κρίσης με μια συμμετρικότερη κατανομή του κόστους μεταξύ Βορρά-Νότου. Νομίζω ότι σημείο καμπής θα είναι οι γερμανικές εκλογές, μετά τις οποίες θέλω να ελπίζω ότι η Γερμανία, έχοντας λάβει πια τα μηνύματα, και κατ’ ευχή σε μία κυβέρνηση συνασπισμού με τους Σοσιαλδημοκράτες, θα κάνει αυτή τη στροφή. Δεν είναι βέβαιο ότι θα την κάνει. Αν δεν την κάνει πάντως φοβάμαι ότι η ευρωζώνη δεν θα είναι βιώσιμη μέχρι το 2020, αυτό το «μαγικό έτος» κατά το οποίο κατά το ΔΝΤ όλα τα δημόσια χρέη θα μεταμορφωθούν ξαφνικά σε βιώσιμα.
Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.
