Όλα αυτά μάλιστα χωρίς καν να ξεκινήσει...
...η φετινή σεζόν, η πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή των νεότερων οπαδών της ομάδας που στην άκρη του πάγκου δεν καθόταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο ίδιος ο Θεός.
Στο πρώτο ματς που παρακολούθησα φέτος, όταν ακόμα στην ομάδα έπαιζαν κάτι απίθανοι Αμερικάνοι που βρέθηκαν συμπτωματικά το καλοκαίρι στο ρόστερ, η κερκίδα ζήτησε από την ομάδα «ένα ακόμα ευρωπαϊκό». Χαμογέλασα πικρά αλλά συνειδητοποίησα ότι αποκλείεται να υπάρχει άλλη ομάδα στην Ευρώπη που να έρχεται κάθε χρόνο αυτονόητα αντιμέτωπη με ένα τέτοιο αίτημα!
Χθες, ήμουν ξανά μια από τις σταγόνες του πράσινου ωκεανού. Διαβάζω ότι οι θεατές ήταν περισσότεροι από 22.000, περισσότεροι δηλαδή από όσους τυπικά θα έπρεπε να φιλοξενήσουν τα 18.500 καθίσματα. Θα μου επιτρέψετε ξανά να χαμογελάσω και να περιοριστώ σε ένα σχόλιο-κλισέ τύπου «θα λέω στα παιδιά μου ότι ήμουν τότε κι εγώ εκεί».
Όταν ο Διαμαντίδης επέλεξε να προκαλέσει τους θεούς του μπάσκετ ευστοχώντας σε τρίποντο με ταμπλό στην αρχή της επίθεσης, συνειδητοποίησα ότι στο φετινό βαρύ χειμώνα της αθηναϊκής άνοιξης της κρίσης, ο Παναθηναϊκός των 6 αστεριών αποτελεί το απόλυτο πρότυπο προσέγγισης κάθε λογής δυσκολιών.
Ο ίδιος δε ο Διαμαντίδης συμβολίζει την πάντα υπαρκτή πιθανότητα να αλλάξει το ρου της Ιστορίας κάτι που στη θνητή τελειότητα του θα είναι τόσο αποτελεσματικό που θα μοιάζει με υπερφυσικό, κομπλάροντας του χάρτινους σούπερ ήρωες των κόμικ.
Δεν έχει απολύτως καμία σημασία η τελική έκβαση αυτής της σειράς των αγώνων. Κανείς δεν πρόκειται να αποδοκιμάσει αυτή την ομάδα ακόμα κι αν αποκλειστεί στο τέλος από τη Μπαρτσελόνα ή αν αποτύχει πλήρως στο final four. Γιατί;
Γιατί η ομάδα αυτή δεν χρωστά πια καμία απόδειξη αλλά αντιθέτως ζητά κι από πάνω, ουρλιάζοντας με την απόδοση της στους οπαδούς της: πώς τολμήσατε να πιστέψετε ότι δεν γίνεται;
