Αρκετά στελέχη του κόμματος έχουν μάλλον αιφνιδιαστεί από τη δυσκολία του εγχειρήματος της ενοποίησης του κόμματος, γι' αυτό...
...και περιορίζονται σε διάφορα κλισέ για την ανάγκη της πολυφωνίας κτλ. Ο Δημήτρης Παπαδημούλης ανέφερε χαρακτηριστικά σήμερα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραμείνει ένα κόμμα που σέβεται όλες τις απόψεις.
Νομίζω ότι δεν θα βρεθεί κανείς να διαφωνήσει με την ανάγκη δημοκρατικής λειτουργίας ενός κόμματος αλλά προσωπικά έχω σοβαρές ενστάσεις για την ποιότητα και την πραγματική σκοπιμότητα του συγκεκριμένου εγχειρήματος.
Όπως έχει καταγραφεί σε πρόσφατες εσωκομματικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι στελεχών του το οποίο δεν πιστεύει στην προοπτική του ευρώ κι επιθυμεί την επιστροφή της χώρας σε εθνικό νόμισμα. Η άποψη τους είναι μεν απόλυτα σεβαστή αλλά η επίκληση της «πολυφωνίας» δεν μπορεί να καλύψει την εκφορά της εντός ενός κόμματος με κυβερνητική προοπτική.
Το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» δεν είναι απλώς ένα από τα πολιτικά διακυβεύματα του καιρού μας αλλά η μείζονα εθνική πρόκληση των τελευταίων ετών. Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, ως το κόμμα της αξιωματικής Αντιπολίτευσης, δηλώνει, σε επίπεδο ηγεσίας, ότι φιλοδοξεί να διατηρήσει τη χώρα στον αστερισμό της Ευρωζώνης, δεν μπορεί να φιλοξενεί στα σπλάχνα του μια ομάδα ανθρώπων που θα μπορούσε μόνο να υπονομεύσει μια τέτοια προσπάθεια.
Καλή και θεμιτή η πολυφωνία αλλά η επίτευξη της είναι εφικτή μονάχα όταν υπάρχει μια βασική συμφωνία σε 5-10 πράγματα, όπως πχ οι γεωπολιτικές επιλογές της χώρας και...το νόμισμα της. Μου μοιάζει σημαντικά δύσκολο να αποδεχθώ κάποιο επιχείρημα που να εξηγεί γιατί είναι χρήσιμο να συνυπάρχουν φίλοι και φανατικοί εχθροί της Ευρώπης στο ίδιο κόμμα, πόσο μάλλον όταν αυτό ζητά την ψήφο μας για να μας εξασφαλίσει μια...καλύτερη Ευρώπη.
Κατά συνέπεια, η μόνη εξήγηση που δίνω στην επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να μην συγκρούεται με τη συνιστώσα της δραχμής δεν μπορεί παρά να μην είναι και τόσο κολακευτική για τον ίδιο. Έχω την αίσθηση ότι οι Λαφαζάνηδες διατηρούνται στο κόμμα μόνο και μόνο για να κομίζουν στην Κουμουνδούρου ένα μερίδιο της πίτας του αντιευρωπαϊκού ακροατηρίου, μια πίτα που ο ΣΥΡΙΖΑ μοιράζεται κυρίως με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τη Χρυσή Αυγή.
Αυτή η μερίδα του αντιευρωπαϊκού ακροατηρίου αποτελεί το μεγαλύτερο θύμα του καιροσκοπισμού του Τσίπρα, ο οποίος δεν μπορεί παρά να γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν πρόκειται ούτε και το δικό του κόμμα να ικανοποιήσει τα διάφορα αντιμνημονιακά όνειρα που μέχρι και πρόσφατα ήταν φοβερά δημοφιλή στην Ελλάδα.
Kάπως έτσι, αργά ή γρήγορα κι επαναλαμβάνοντας πιστά τα λάθη του Αντώνη Σαμαρά, η αμφιθυμία του Τσίπρα θα επιτρέψει να γεννηθεί μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ ένας σχηματισμός αντίστοιχος με τους Ανεξάρτητους Έλληνες ο οποίος ίσως και να συνοδεύσει τον Αλέκο Αλαβάνο στο κυνήγι της δραχμής. Κανείς ποτέ δεν κατάφερε να ισορροπήσει με τα πόδια σε δυο βάρκες...
