Παρ’ όλη τη γενική κατήφεια, τη βαριά φορολογία, την ακόμα δαιδαλώδη γραφειοκρατία και τη διαφθορά, έχουμε ήδη σημάδια μιας στροφής στη βάση της οικονομίας, όπου δεν φτάνουν οι μακροσκοπικές παρατηρήσεις. Είναι πρώτη φορά, π.χ., που τόσοι ελαιοπαραγωγοί δημιουργούν επώνυμο λάδι με συσκευασία υψηλής σχεδίασης για να κερδίσουν θέση σε αγορές εξωτερικού. Που υπάρχουν τόσο πολλοί υποψήφιοι για τις σχολές Εμπορικού Ναυτικού. Που οι γιατροί μελετούν σοβαρά πώς να προσελκύσουν ασθενείς από το εξωτερικό, και για αυτό δέχονται να...
...υποστούν τη διαδικασία του ποιοτικού ελέγχου και συμφωνούν να υπάρχουν κεφαλαιουχικές εταιρείες στον χώρο της πρωτοβάθμιας φροντίδας.
(...)
Δεν συμφωνώ λοιπόν με όσους λένε ότι αν δεν αλλάξει ριζικά το πολιτικό σύστημα, το πελατειακό κράτος και η δημόσια διοίκηση, δεν υπάρχει ελπίδα ανάπτυξης. Το κακό σημερινό κράτος καθυστερεί την ανάπτυξη, ακυρώνει μερικές καλές επιλογές και παρατείνει τη φτώχεια. Δεν σκοτώνει όμως την προοπτική. Αυτά που θα σκότωναν την προοπτική θα ήταν η γενικευμένη ανομία, η ένταση της βίας, ένα αυταρχικό καθεστώς που κυνηγάει τις επιχειρήσεις ή ένα κράτος που διοικείται από μαφίες. Ούτε στη Σομαλία ούτε στη Λευκορωσία μπορούν να ανθήσουν παραγωγικές πρωτοβουλίες οποιασδήποτε κλίμακας.
Σε κάποιο βαθμό λοιπόν, ο οργίλος και απαισιόδοξος λόγος είναι αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αντίθετα, όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να γίνουν πράγματα μπορούν και να τα κάνουν. Εγώ είμαι σχετικά αισιόδοξος. Aλλά μπορεί να φταίει η άνοιξη.
Μια αισιόδοξη προσέγγιση από τον Αρίστο Δοξιάδη εδώ, την οποία μπορεί να μην συμμερίζομαι απόλυτα αλλά της αναγνωρίζω σίγουρα ένα χρήσιμο ρόλο κόντρα στους διάφορους εμποράκους της μιζέριας.