Χωρίς φυσικά να πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι, τοποθετούμαι επί της διαφορετικότητας χωρίς να είμαι τυπικά διαφορετικός. Υποθέτω...
...ότι «έτυχε» -κι όχι ότι «πέτυχε»- να γεννηθώ λευκός σε μια κοινωνία λευκών, straight σε μια κοινωνία πλειοψηφικά straight και Χριστιανός σε μια κοινωνία Χριστιανών. Η μόνη αποκλίνουσα συμπεριφορά που εμφάνισα ήταν η προτίμηση μου στον Παναθηναϊκό στα χρόνια της παντοκρατορίας του Ολυμπιακού...
Σήμερα, είναι η παγκόσμια ημέρα κατά της ομοφοβίας και ήδη έχουν γραφτεί αρκετά άρθρα που σχολιάζουν το φαινόμενο, υποστηρίζουν τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και φυσικά κατακρίνουν τις σχετικές σκοταδιστικές αντιλήψεις.
Χωρίς να υποτιμώ τη σημασία του προβλήματος αλλά και το βάθος των αιτίων του, κάθε τέτοια αντίστοιχη μέρα λυπάμαι που χρειάζεται να ασχολούμαστε με προβλήματα που η ίδια η πραγματικότητα έχει επιλύσει. Είτε το θέλουμε είτε όχι, άντρες κάνουν σεξ με άντρες, γυναίκες με γυναίκες, άντρες που ήταν γυναίκες με γυναίκες που ήταν άντρες.
Όλα αυτά χρόνια, δεν έχω ακούσει ούτε ένα επιχείρημα που να με πείθει καθοριστικά ότι είμαι ανώτερος από κάποιον άλλον γιατί οι σεξουαλικές μου προτιμήσεις είναι οι πλειοψηφικά συνήθεις, γιατί το δέρμα μου είναι λευκό, γιατί τα μάτια μου δεν είναι σχιστά, γιατί πιστεύω στις ιδιότητες ντετέκτιβ του Αγίου Φανουρίου κι όχι στην πρόνοια του Αλλάχ.
Εξακολουθούμε, πια στο 2013, να προσπαθούμε να βρούμε άλλες λύσεις για λυμένα προβλήματα, επιχειρηματολογούμε μπροστά σε σκεπασμένους καθρέφτες αλλά η ζωή προχωρά. Δεν θα πάψουν να γεννιούνται λευκοί και μαύροι, straight και gay, Χριστιανοί και μουσουλμάνοι, άντρες και γυναίκες.
Ας πάψουμε λοιπόν να ελπίζουμε ότι ο φόβος μας για τη διαφορετικότητα των άλλων θα θεραπευτεί με την...εξάλειψη της. Ένας κόσμος που θα μας έμοιαζε θα ήταν ένας κόσμος αποκρουστικά προβλέψιμος κι ανιαρά φιλόξενος...
