-Σε όλους τους τόνους αμφισβητείτε ότι το «κλίμα αλλάζει» και ότι υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ. Εάν ισχύουν όσα υποστηρίζετε, σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να είχε δημοσκοπικά εκτιναχθεί;
Το «κλίμα αλλάζει» είναι η κωδική ονομασία μίας καλοστημένης επιχείρησης εξαπάτησης από τα τρία κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης που λειτουργούν ως χορηγοί επικοινωνίας της κυβέρνησης...
...και της πολιτικής του Μνημονίου. Η πραγματικότητα, όμως, είναι αδυσώπητη. Όλα τα στοιχεία που επιβεβαιώνονται από την Κομισιόν και τη Eurostat, δείχνουν πως βρισκόμαστε μπροστά στη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση που έζησε ο τόπος μετά τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνεπώς, δεν υπάρχει success story, υπάρχει μία τραγική πραγματικότητα που διαρκώς θα επιδεινώνεται.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, είναι αλήθεια ότι μεγάλο μέρος των πολιτών απογοητεύεται. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας βρίσκεται σε απόγνωση, σχεδόν σε κατάθλιψη. Αυτός ο κόσμος δεν απαντά καν στις ερωτήσεις των δημοσκοπήσεων. Να σας θυμίσω μόνο ότι πριν από τις πρώτες εκλογές του Μαΐου μάς έδιναν 7% και τελικά πήραμε 17%.
Όταν όμως έρθει η ώρα των εκλογών θα γίνει ορμητικό ποτάμι που θα πνίξει τα κόμματα του Μνημονίου. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώ πως έχει πια παγιωθεί στη συνείδηση των Ελλήνων, ως η ελπίδα για τη μεγάλη πολιτική αλλαγή. Παρά την καθημερινή ολομέτωπη επίθεση των συστημικών μέσων ενημέρωσης, οικονομικών κέντρων, της μονταζιέρας και της προπαγάνδας από τα υπόγεια της Συγγρού, βρίσκεται σε όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις εδώ και έναν χρόνο στα επίπεδα της εκπληκτικής εκλογικής του εκτόξευσης του περασμένου Ιούνη. Κι αυτό αποτελεί την ασφαλή βάση για τη νέα εκλογική -και όχι δημοσκοπική- του εκτόξευση στις επόμενες εκλογές που θα μας φέρουν τη νίκη, όποτε και να γίνουν.
Σχόλιο Παραπολιτικής: Θα έχει ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε σε βάθος χρόνου αν ο Τσίπρας τα λέει έτσι ή πράγματι αυτό που καταλαβαίνει είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανεβαίνει μόνο γιατί τον πολεμάνε.
Αναρωτιέμαι αν το ότι δεν καταλαβαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προτείνει τίποτα προκύπτει από μέτριο πολιτικό αισθητήριο ή από μια συνειδητή και κυνική περιφρόνηση στην αξία της διατύπωσης προτάσεων στον δημόσιο διάλογο.
