Υπάρχει μερικές φορές τρομερή αδυναμία να δούμε τί συμβαίνει σε μια άλλη χώρα χωρίς να βάλουμε πρώτα τα εθνικά μας γυαλιά. Είναι ο ορισμός του επαρχιωτισμού να νομίζουμε ότι ό,τι συμβαίνει στον κόσμο έχει κάποια άμεση ή έμμεση σχέση με την εσωτερική πολιτική κατάσταση και την επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται στη χώρα μας. Λυπάμαι αν αυτό παραξενεύει κάποιους, αλλά η Ελλάδα δεν είναι το κέντρο του κόσμου.
Επειδή δηλαδή έχουμε στην Ελλάδα ψεκασμένους που εύχονταν να μετατραπεί η Πλατεία Συντάγματος σε Πλατεία Ταχρίρ, τί λέμε ακριβώς...
...σε εκείνους που ακόμη και σήμερα βασανίζονται, φυλακίζονται ή υφίστανται διώξεις, προκειμένου να τιμήσουν το πνεύμα και τα αιτήματα εκείνης της εξέγερσης; «Καλά να πάθετε, κακώς ρίξατε τον Μουμπάρακ;». Γιατί; Για να μπορούμε να την πούμε στον Αλαβάνο; Να με συγχωράτε, αλλά δε νομίζω ότι οι Αιγύπτιοι είχαν στο νου τους την Ελλάδα του Μνημονίου όταν βγήκαν στους δρόμους. Ναι, τόσο χαζοί, απ'ό,τι φαίνεται.
Επειδή ως χώρα μάλλον μας συμφέρει να παραμείνει ο Ερντογάν στη θέση του, κι επειδή ίσως οι διαδηλώσεις καπελωθούν ή αποτελέσουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους κεμαλιστές, τί λέμε ακριβώς σε εκείνους που δε θέλουν να τους υπαγορεύει το κράτος τί ώρα θα πίνουν και αν, με ποιόν θα φιλιούνται και πού; Ότι είναι μεθύστακες και εξ ώλης και προώλης,; Αλήθεια; Εσείς θα ζούσατε σε τέτοια χώρα χωρίς να αντιδράσετε; Να το πείτε τότε και στους τούρκους, που είναι χαζοί κι αυτοί και δεν καταλαβαίνουν.
Ή την οικουμενικότητα των δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών τη θυμόμαστε και την τιμούμε μόνο αν δεν έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με το εθνικό μας συμφέρον; Ξέρετε, και πολλών άλλων χωρών το εθνικό συμφέρον βόλευε η ύπαρξη της δικτατορίας στην Ελλάδα. Realpolitik is a bitch, τί να κάνουμε.
Μιλήστε και λίγο με τους τούρκους φίλους σας. Αν έχετε.
