Ο Θεόδωρος Πάγκαλος εισέπραξε το τεράστιο πολιτικό κόστος της κάπως άγαρμπης γενίκευσης του «όλοι μαζί τα φάγαμε», η οποία όμως είχε ένα στοιχείο αλήθειας αλλά κι ένα στοιχείο δικαιοσύνης ως προς την ευθύνη των πολιτικών.
Η χρήση του α' πληθυντικού προσώπου έδειξε τη διάθεση του βετεράνου πολιτικού...
...να συμπεριλάβει και τους πολιτικούς στην περιγραφή του φεστιβάλ της διαφθοράς, ακόμα κι αν κάποιος θεωρεί ότι με τον τρόπο αυτό αδίκως εξισώνει τις ευθύνες τους με αυτές των πολιτών.
Ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος διεκδικεί για τον εαυτό τον τίτλο του μεταρρυθμιστή ηγέτη, απορρίπτει το «μαζί τα φάγαμε» και στην περίπτωση της ΕΡΤ το διατυπώνει ως «εγώ δεν ξέρω τίποτα, εσείς τα φάγατε».
Ο Σαμαράς περιγράφει «καθεστωτικές συντεχνίες», «εστίες διαφθοράς» και «πελατειακούς διορισμούς», όπως θα περιέγραφε ένας μέσος άνθρωπος ένα σεληνιακό τοπίο. Ο Σαμαράς εμφανίζεται να μην ξέρει τίποτα για όλα αυτά, σαν να ανακάλυψε την ασχήμια αυτού του κόσμου στα ξαφνικά, λες και του πρότειναν να μιμηθεί το ύφος του παιδιού που μαθαίνει ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης.
Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε δεκάδες λέξεις για να ορίσουμε το εύρος της χυδαιότητας με την οποία εσχάτως (ή και διαχρονικά) πολιτεύεται, αν η υποκρισία του δεν ήταν τόσο επικίνδυνη για τη Δημοκρατία.
Αλίμονο στη χώρα που θα ζήσει έναν διχασμό-φιάσκο μεταξύ λαϊκιστών και ψευτομεταρρυθμιστών.