Ο «τολμηρός μεταρρυθμιστής» που δήθεν δεν κολλάει πουθενά δεν έχει τολμήσει να στείλει τα ΜΑΤ να το «ανακαταλάβουν» και κάπως έτσι από αυτή τη μεταρρύθμιση οι πολίτες ελάχιστα βγήκαν κερδισμένοι καθώς και δεν υπάρχει εδώ και μήνες κανονική δημόσια τηλεόραση και στο Ραδιομέγαρο έχει στηθεί μια ακόμα εστία μη κανονικότητας που κανείς δεν ξέρει σε τι θα εξελιχθεί.
Φοβάμαι ότι το Μέγαρο Μαξίμου έχει ήδη θέσει τα θεμέλια για τη δημιουργία ενός νέου Ραδιομεγάρου που αυτή τη φορά βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας και η λειτουργία του επηρεάζει δεκάδες χιλιάδες οικογένειες. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι εδώ και λίγες μέρες κλειστό, μετά από απόφαση της Συγκλήτου. Όταν λέμε «κλειστό», εννοούμε κλειστό, εντελώς κλειστό. Δεν λειτουργεί απολύτως τίποτα, τα κτήρια του ιδρύματος διακοσμούν απλώς τις κεντρικές οδούς της Αθήνας.
Πώς κλείνει ένα Πανεπιστήμιο και πώς ανοίγει ένα Πανεπιστήμιο; Δεν υπάρχουν απαντήσεις ή μάλλον δεν υπάρχουν «κανονικές απαντήσεις». Το Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν είχε κλείσει ποτέ ξανά. Ούτε στην Κατοχή, ούτε επί Χούντας. Ποτέ. Έκλεισε τώρα, στην εποχή του Θεοδόση Πελεγρίνη, ενός μη σοβαρού πρύτανη που έχει οδηγήσει το ίδρυμα στην απόλυτη διοικητική διάλυση.
Το παράδοξο όμως είναι ότι αυτή τη φορά δεν φταίει μόνο ο Πελεγρίνης. Κατά τη γνώμη μου, η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει στον υπουργό Παιδείας Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο ο οποίος στη συγκεκριμένη περίπτωση μοιάζει να έχει υποτιμήσει τόσο πολύ το συγκεκριμένο πρόβλημα, που καταντά ύποπτο.
Είναι γνωστό ότι ο κ. Αρβανιτόπουλος είχε συναινέσει σε κάθε συντεχνιακό αίτημα των πρυτάνεων κι ότι θα ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που θα τους πίεζε να λάβουν δυσάρεστες αποφάσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, εμφανίζεται να λειτουργεί με τεράστια άγνοια κινδύνου απαιτώντας τη μαζική αποχώρηση διοικητικών υπαλλήλων που δεδομένα θα οδηγούσε τα μεγάλα ΑΕΙ σε διάλυση. Το καλύτερο είναι ότι ακόμα και σήμερα που πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα έχουν κατεβάσει ρολά, ο κ. Αρβανιτόπουλος δεν σχολιάζει τίποτα, δεν διατυπώνει καμία άποψη επί του θέματος, λες κι ελπίζει ότι απλώς θα έρθει μια μέρα που τα Πανεπιστήμια θα ανοίξουν ξανά, από μόνα τους.
Η αλήθεια είναι ότι τώρα πια δεν μπορεί να γίνει τίποτα καθώς η κοινή υπουργική απόφαση που θέτει σε διαθεσιμότητα τους διοικητικούς υπαλλήλους έχει υπογραφεί. Τα ΑΕΙ που θίγονται επέλεξαν να αποτελέσουν ένα εξίσου μαξιμαλιστικό άκρο στη συγκεκριμένη συζήτηση και δεν παρουσίασαν ούτε μισή λίστα με έστω έναν διοικητικό υπάλληλο να περισσεύει. Το υπουργείο τους είπε «θα τους διώξω, κόψτε το κεφάλι σας» και αυτοί απάντησαν «δεν φεύγει ούτε μισός, κόψτε το δικό σας».
Η ευθύνη του κ. Πελεγρίνη είναι όμως μεγαλύτερη γιατί δεν τόλμησε να προχωρήσει σε καμία σοβαρή αξιολόγηση του προσωπικού του Πανεπιστημίου και δεν διερεύνησε με τρόπο πειστικό τις φήμες που κυκλοφορούν σχετικά με υπαλλήλους του ΕΚΠΑ που μόνο οργανικά συνδέονται με το ίδρυμα και έχουν αποσπαστεί αλλού στο Δημόσιο. Αν είχε στείλει στην αρχή της συζήτησης, κάποια ονόματα σε ένδειξη καλής θέλησης, τότε ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.
Γίνεται πάντως και οι δυο πλευρές να έχουν άδικο; Φυσικά, στην Ελλάδα ζούμε! Με τη στάση του υπουργείο Παιδείας και με το πείσμα των πρυτάνεων κινδυνεύουν να φύγουν από τα ΑΕΙ οι πλέον εργατικοί διοικητικοί υπάλληλοι, χωρίς καμία αξιολόγηση και μεταξύ των όσων παραμείνουν να βρίσκονται όσοι δεν εργάζονται και δημιουργούν προβλήματα.
Ειδικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών η ζημιά θα είναι τεράστια καθώς πρόκειται να αποχωρήσουν 498 εργαζόμενοι από τους συνολικά 1.316. Όπως γίνεται απόλυτα κατανοητό, όταν αποχωρεί ένα τόσο μεγάλο ποσοστό του σημερινού ανθρώπινου δυναμικού και μάλιστα αμετάκλητα, είναι σχεδόν απίθανο να υπάρξει στο άμεσο μέλλον κάποια λύση ώστε να ανοίξει ξανά το Πανεπιστήμιο καθώς ο Πελεγρίνης δεν μπορεί να υπαναχωρήσει από μια τόσο ακραία μορφή διεκδίκησης.
Είναι δε τέτοια η αδιαφορία της κυβέρνησης Σαμαρά για το συγκεκριμένο θέμα, που φοβάμαι ότι είναι σχεδόν επιθυμητό το να φτάσει στα άκρα η συγκεκριμένη κατάσταση. Φοβάμαι ότι σε ένα γενικότερο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών το Νοέμβριο, η Νέα Δημοκρατία θα ήταν ιδιαίτερα χαρούμενη να προπαγανδίζει τότε ότι «τσακίζει τις συντεχνίες», όπως έκανε και με την ΕΡΤ.
Γενικότερα, έχω την αίσθηση ότι αποτελεί πολιτική επιλογή της Νέας Δημοκρατίας αλλά και του πρύτανη Πελεγρινη να φτάσει η κατάσταση στα άκρα καθώς και οι δυο θα έχουν να κερδίσουν από την πόλωση, ο καθένας στο δικό του ακροατήριο. Όπως πάντα, χαμένοι βγαίνουν οι τρίτοι που στη συγκεκριμένοι περίπτωση είναι φοιτητές και καθηγητές που βλέπουν την καθημερινότητα και τα σχέδια τους να ανατρέπονται.
Αυτή τη στιγμή πάντως που γράφονται αυτές τις γραμμές, κανείς δεν φαντάζεται πως μπορεί να ανοίξει το Πανεπιστήμιο Αθηνών αλλά θα μου πείτε: φανταζόταν ποτέ κανείς ότι ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο μπορούσε να κλείσει;
