Εδώ και λίγες μέρες, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς της Αθήνας «ντύθηκαν» με στίχους του Κωνσταντίνου Καβάφη και η ποίηση του σπουδαίου Αλεξανδρινού ποιητή κακοποιήθηκε.
Ο Νίκος Σαραντάκος έγραψε ένα καταπληκτικό κείμενο με τίτλο «Ψιλοκομμένος Καβάφης» εξηγώντας τι πήγε τόσο λάθος με τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, η οποία ανήκει στο Ίδρυμα Ωνάση.
Χαρακτηριστικά αναφέρει:
Υπάρχουν δυο στίχοι που με κανέναν τρόπο δεν θα έπρεπε να συμπεριληφθούν στην επιλογή, γιατί είναι εντελώς αντιδεοντολογικό, είναι, θα έλεγα, απάτη προς τους αναγνώστες και ύβρις προς τον ποιητή. Ο ένας στίχος είναι ο: «Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός», ενώ τον άλλο τον βλέπετε : Είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Οι στίχοι, είναι παρμένοι από το ίδιο ποίημα, το “Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π.Χ.”. Γιατί με εξοργίζει η χρήση τους; Αφενός επειδή στον στίχο της εικόνας, ή μάλλον στον μισό στίχο της εικόνας, η λέξη “βία” δεν έχει τη σημασία της βίας “απ’ όπου κι αν προέρχεται”, αλλά της βιασύνης! Αρκεί να παραθέσουμε έναν, μόνο έναν, στίχο ακόμα από το ποίημα:
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Αναλυτικά εδώ.
