Τα στελέχη του προτείνουν βέβαια διάφορα ανούσια υποκατάστατα της παρέλασης αλλά προσωπικά στέκομαι κυρίως στην ουσία της πρότασης.
Ουδέποτε κατανόησα το λόγο ύπαρξης αυτών των παρελάσεων, ούτε καν όταν παρέλασα κι εγώ ως παραστάτης γνωρίζοντας την αποθέωση από το σόι μου. Μια θεία μου μάλιστα διέκοψε προσωρινά και την πορεία μας για να με φιλήσει αλλά αυτά θα σας τα διηγηθώ μια άλλη φορά.
Εξάλλου, τα τελευταία χρόνια ζούμε το παράδοξο της διεξαγωγής των παρελάσεων σε...στενό κύκλο και υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, με τους πολίτες να είναι απλώς διακοσμητικά στοιχεία από απόσταση, μόνο και μόνο για τα τηλεοπτικά πλάνα.
Κατά τη γνώμη μου, η διατήρηση του αναχρονιστικού θεσμού των μαθητικών παρελάσεων υποδηλώνει μάλλον την έλλειψη αυτοπεποίθησης της χώρας παρά την «περηφάνια της νεολαίας». Δεν χρειάζεται πολυήμερη εκπαίδευση σε στρατιωτικό βήμα για να γνωρίσουν και να αγαπήσουν οι μαθητές την ιστορία της χώρας.
Όπως είχε σχολιάσει παλαιότερα για το συγκεκριμένο θέμα και ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Δημήτρης Χριστόπουλος «αποτελεί ζητούμενο για την Ελλάδα σήμερα η αυτοπεποίθηση ότι εν πάσει περιπτώσει είναι μια πολιτική ενότητα ιδανικών και αξιών, και αυτό που ενώνει την πολιτική κοινότητα δεν είναι ο μιλιταρισμός της και ο στρατός της αλλά η στοχοπροσήλωση σε κάποιες αξίες».
