Όταν όλοι είναι εναλλακτικοί, κανείς δεν είναι εναλλακτικός

10.12.13


Ολοκληρώνω την τριμερή...παρέμβαση μου στις νέες τάσεις της Αθήνας με τη μάστιγα των εναλλακτικών που έχουν καταλάβει τα περάσματα και όταν περνάς από τα στενά του Κέντρου, φοβάσαι ότι θα πατήσεις τις μακριές γενειάδες τους.

Είναι πραγματικά φοβερό το ότι κοιτάζεις τους «εναλλακτικούς», είναι όλοι απόλυτα ίδιοι μεταξύ τους αλλά οι ίδιοι θεωρούν ότι με αυτόν τον τρόπο...διαφοροποιούνται από τους «άλλους» οι οποίοι άλλοι είναι εξ ορισμού κακοί, ξεπερασμένοι και γενικά «τι να σου πω ρε φίλε, δεν ξέρω».

Η πόλη έχει γεμίσει με μίζερα μπαρ με ξενικά ονόματα που πουλάνε κοκτέιλ και καταθλιπτική μουσική, τόσο καταθλιπτική που οι πελατές τους κάθονται κυρίως έξω από το μαγαζί, αγοράζουν «εναλλακτικές» μπίρες από το περίπτερο, τις κρατάνε στο χέρι και χαϊδεύουν αυτάρεσκα τα γένια τους.

Όλοι αυτοί πάνε σε «εναλλακτικά στέκια», ακούνε «εναλλακτικούς νέες καλλιτέχνες» κι ασχολούνται με «εναλλακτικές μορφές επιχειρηματικότητας» και διαβάζουν «ψαγμένα site». Κοροϊδεύουν επίσης τις τούρκικες σαπουνόπειρες αλλά καταναλώνουν με πραγματική «εναλλακτική» διάθεση οποιοδήποτε σκουπίδι της αμερικανικής τηλεόρασης.

Δεν έχουν καν τον αριστερό μανδύα του παρελθόντος, τον οποίον προσωπικά τον σεβόμουν αρκετά περισσότερο από αυτό το κύμα της απολιτικ τιποτολογίας η οποία αναπαράγει με τρόπο ευεργετικό για το «σύστημα» τη μιζέρια που εύλογα έχει προκαλέσει η κρίση.

Όταν κράζεις το Κράτος και τους πολιτικούς «που ρε φίλε που εντάξει τώρα, βλέπεις τι παίζει γενικά» και στα εναλλακτικά μπαρ δεν ζητάς απόδειξη, δεν διαφέρεις σε κάτι από αυτούς που σε ενοχλούν και σε ανάγκασαν να γίνεις «εναλλακτικός».

Όταν λες «σιγά μην πάω ρε φίλε να ψηφίσω, όλοι το ίδιο είναι», δεν διαφέρεις παρά ελάχιστα από αυτούς που ξεκινώντας από μια εξίσου μηδενιστική διάθεση καταλήγουν στην αγκαλιά των νεοναζί κι απλώς δεν φορούν καρό πουκάμισα όπως εσύ.

To απολιτίκ είναι μια βαθιά πολιτική επιλογή η οποία εξυπηρετεί τους εκάστοτε καθεστωτικούς κυρίαρχους παίκτες μιας χώρας κι ελπίζω κάποια στιγμή αυτό κάποια στιγμή όλα αυτά τα τυπάκια να το καταλάβουν. Για μένα, εναλλακτικός δεν είναι εκείνος που προσπαθεί να βαφτίσει επιλογή την παραίτηση του αλλά αυτός που πραγματικά διαφοροποιείται μέσα από το προσωπικό του παράδειγμα από τη μάζα. 

Χορτάσαμε από «εναλλακτικούς» μεταπράτες του τίποτα. Time for action, που λένε και στη γλώσσα τους οι εναλλακτικοί. Οι τελευταίοι αληθινά ζωντανοί νέοι άνθρωποι που γνώρισαν μάζευαν ελιές στον Ψηλορείτη, εξηγώντας μου ότι δεν έχει υπάρξει ούτε μια εκλογική αναμέτρηση που να μην έχουν ψηφίσει. Έχουν αληθινά μούσια κι έτσι όπως έχουν καταντήσει οι «εναλλακτικοί», μάλλον αυτοί είναι οι πραγματικοί εναλλακτικοί..