(...)Το θλιβερότερο όλων, πάντως, είναι ότι και από την επόμενη χρονιά απλώς περιμένουμε να μας έρθουν γεγονότα, που θα αποτελέσουν ίσως τομή για την ελληνική ιστορία.
Δεν δείχνουμε τη διάθεση να διαμορφώσουμε εμείς τα πράγματα, να δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι, οι πολίτες αυτής της χώρας, τις συνθήκες της ανάταξης, της ανασυγκρότησης· περιμένουμε απλώς μία λύση, καλή ή κακή, από κάποιους άλλους.
Δυστυχώς αυτός είναι κι ο τρόπος που μας έμαθε πλέον να σκεπτόμαστε το πολιτικό σύστημα. Οι πολιτικοί στη χώρα μας, ως επί το πλείστον, νομοθετούν και κυβερνούν μόνον με βάση τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας – ό,τι βεβαίως απ’ αυτές τηρούν. Μέμφονται μεν τον «τρισκατάρατο» διεθνή οικονομικό έλεγχο, λένε όμως ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς και νομοθετούν και πράττουν αναλόγως. Πέρα απ’ αυτά, ωστόσο, ουδέν. Σπανίως αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, νομοθετικές ή άλλες, σε «ουδέτερες πολιτικά ζώνες», σε τομείς όπου τα Μνημόνια δεν προβλέπουν κάτι. Εκεί δηλαδή που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν πέντε πράγματα παραπάνω, εκτός μνημονιακών υποχρεώσεων, εμφανίζονται αδιάφοροι και έτσι απεμπολούν de facto την εξουσία που τους έχει απομείνει.
Οι φωτεινές εξαιρέσεις ορισμένων πολιτικών με θάρρος απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα: το πολιτικό σύστημα μοιάζει να έχει παραιτηθεί οικειοθελώς από ένα σημαντικό τμήμα των αρμοδιοτήτων του, που δεν επηρεάζεται από τις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας. Και περιμένει να γίνουν τα πράγματα κάποια στιγμή πιεστικά, όπως λ.χ. με τους ΧΥΤΑ ή την καύση των νεκρών, προκειμένου να αναλάβει δράση, πάντοτε όμως καθυστερημένα και μετά την επιβολή προστίμων κυρίως από την Ε.Ε.
Το χειρότερο ωστόσο είναι ότι αυτό το «πρότυπο» παθητικής συμπεριφοράς, αυτή η παραίτηση από τη δυνατότητα αυτόνομου σχεδιασμού και αυτενέργειας, έχει διαποτίσει πλέον και ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που, βιώνοντας μία δραματική συρρίκνωση του διαθέσιμου εισοδήματος, απλώς στέκει παθητικά και περιμένει τη λύση από τους άλλους, και κυρίως από τους «κακούς», από αυτούς που διαρκώς εξυφαίνουν συνωμοσίες σε βάρος του ελληνικού λαού.(...)
Ο επίκουρος καθηγητής της Νομικής Σχολής της Αθήνας Αντώνης Καραμπατζός περιγράφει με ακρίβεια εδώ τις αληθινές προκλήσεις του 2014.
