Μια πρόκληση για τους Προοδευτικούς, πριν οι νέοι μετατραπούν σε «καννίβαλους»

2.1.14


Το βασικό πολιτικό και θεσμικό οπλοστάσιο της σοσιαλδημοκρατίας έχει τρωθεί και οι παραδοσιακοί της εκπρόσωποι ακούγονται ως μια υποκριτική αντήχηση των Συντηρητικών αδυνατώντας να χτίσουν νέες κοινωνικές συμμαχίες.

Ακόμη και η ταυτότητα της Ε.Ε. ως μιας κοινότητας κοινωνικής και περιφερειακής συνοχής εκφυλίζεται  από τα υψηλά ποσοστά ανεργίας και φτωχοποίησης, ενώ νέοι κανόνες εξαρτούν πλέον την μεταφορά πόρων, άρα και την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη, από τη δημοσιονομική πειθαρχία.

Κάποιοι αναμοχλεύουν αναθέματα κατά του «Τρίτου Δρόμου», μερικοί στοχεύουν κατά της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, άλλοι επιστρέφουν σε παλαιοταξικές αναλύσεις. Στην Ελλάδα, η ρομαντική και λαϊκίστικη Αριστερά κεφαλαιοποιεί εκλογικά την απογοήτευση των κοινωνικών στρωμάτων που στήριξε και προστάτευσε η Κεντροαριστερά, αλλά και την οργή και την φιλοδοξία νέων και νεότερων στην Ευρώπη που αποστρέφονται τις πολιτικές ελίτ και τις θεσμικές τους εκπροσωπήσεις. Όμως η προσέγγιση αυτή δεν έχει καμία φιλοδοξία να ξανασχεδιάσει τους θεσμούς οικονομικής και κοινωνικής διακυβέρνησης. Αντιλαμβάνεται τους νέους ως καύσιμο στην εκλογική της μηχανή. Ο παρωχημένος προστατευτισμός της θα διευρύνει το κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο.

Η διαγενεακή ατζέντα δεν έχει μόνο ηθική διάσταση. Δεν είναι ένα απολίτικο αίτημα. Είναι μια προοδευτική ατζέντα που ανασυνθέτει τον πολιτικό φιλελευθερισμό και τις κατακτήσεις της σοσιαλδημοκρατίας. Είναι διαρκώς μεταρρυθμιστική, στοχεύει στην δημιουργία οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών πλεονασμάτων, υπηρετεί την κοινωνική δικαιοσύνη, τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα με στόχο να αμβλύνει τη μυωπική και καταχρηστική άσκηση της δημόσιας πολιτικης. Θέτει κανόνες χρηστής διοίκησης, καλής νομοθέτησης και ανοιχτής διακυβέρνησης. Υπηρετεί το όραμα της «καλής κοινωνίας» που ενέπνευσε τους προοδευτικούς σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Νοηματοδοτεί το δημόσιο συμφέρον και καλεί σε πολιτική ενεργοποίηση, συμβιβασμό και δημιουργία συμμαχιών ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες. Καλεί νομοθέτες, πολιτικούς, ακαδημαϊκούς, επιχειρήσεις, συνδικάτα και πολίτες να δημιουργήσουν γέφυρες συνεργασίας και να αναβαθμίσουν τον κοινωνικό διάλογο.

Σαφώς και η αλληλεγγύη μεταξύ γενεών οφείλει να λαμβάνει υπόψιν τις ανάγκες της τρίτης ηλικίας, το τεχνολογικό και πολιτισμικό χάσμα, την κοινωνική πρόνοια και τις ευκαιρίες για επανένταξη στην εργασία. Όμως στην Ελλάδα, οι μεγάλοι αδικημένοι στο χάρτη της πολιτικής και κοινωνικής επιρροής παραμένουν οι νέοι. Πριν οι νέοι μετατραπούν σε «καννίβαλους» μέσα από τον εξτρεμισμό και το λαϊκισμό ή μεταναστεύσουν και αφήσουν τους baby boomers να αναζητούν αιμοδότες για τις συντάξεις τους, ας ανοιξει επιτέλους ο διάλογος με ειλικρίνεια, τεκμηρίωση και υπευθυνότητα ως μια διαδικασία δημιουργικού αναστοχασμού και πολιτικής κινητοποίησης.

Ένα εκτενές αλλά πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Παναγιώτη Βλάχου για ένα θέμα που θα έπρεπε να είναι πρώτο στην ατζέντα της δημόσιας συζήτησης εδώ.