Υπάρχει μια σειρά παραγόντων, που άλλοτε με την ανοχή κι άλλοτε με την ενεργή συμβολή της Ν.Δ. και του ίδιου του πρωθυπουργού, συνέβαλαν- αν όχι υπηρέτησαν- στη νομιμοποίηση και την εκλογίκευση στη συνείδηση μερίδας του κόσμου μίας ακραίας συντηρητικής ρητορικής, καθιστώντας την από περιθωριακή σε κυρίαρχη.
Φερ' ειπείν, είδαμε στην αναμέτρηση του δήμου της Αθήνας έναν κατεξοχήν εκπρόσωπο της μετριοπαθούς πτέρυγας της συντηρητικής παράταξης της Ν.Δ., τον Άρη Σπηλιωτόπουλο να πέφτει στην παγίδα μιας ακροδεξιάς επιχειρηματολογίας και ατζέντας, παντελώς ξένης με το προφίλ του και τις πολιτικές καταβολές μιας κεντροδεξιάς παράταξης. Αυτό είναι ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα που καταδεικνύει τον ιδιότυπο διαγκωνισμό της Ν.Δ. και της Χρυσής Αυγής, όπως αυτός εξελίσσεται τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Έναν διαγκωνισμό που καταλήγει να μετατρέπεται σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι με τη φωτιά, που όμως δεν αφορά δυστυχώς μόνο την γαλάζια παράταξη, τον Σαμαρά ή τα κυβερνητικά στελέχη. Αλλά αφορά πρωτίστως τον δημόσιο λόγο της χώρας, που εξαιτίας ακριβώς αυτού του ιδιότυπου διαγκωνισμού κατρακυλά και εγκλωβίζεται στην ατζέντα του ακροδεξιού λόγου.
Από τον ισχυρισμό ότι η κατασκευή ενός θρησκευτικού χώρου λατρείας αποτελεί εν δυνάμει πηγή λαθρομετανάστευσης, όπως το έθεσε η Ν.Δ. για τον δήμο της Αθήνας, μέχρι τις επιθέσεις βίας των Χρυσαυγιτών κατά μεταναστών, το χάσμα μπορεί να φαίνεται τεράστιο αλλά στην πραγματικότητα είναι πάρα πολύ μικρό έως ανύπαρκτο, καθώς η πρώτη λεκτική τοποθέτηση δημιουργεί στο ασυνείδητο συνθήκες νομιμοποίησης της εκδήλωσης της δεύτερης πρακτικής συμπεριφοράς και στάσης.
Mια ενδιαφέρουσα ανάλυση του Θάνου Δημάδη στο Protagon.gr
