Η Καθημερινή της Κυριακής μου έπεσε από τα χέρια, είπα «όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν» όταν διάβασα το άρθρο του Νίκου του Μαραντζίδη που κατέτασσε το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη στις χαμένες ευκαιρίες της Κεντροαριστεράς.
Τι έγινε ρε παιδιά; Που είναι οι καιροί που έγκριτες δημοσκοπήσεις υπολόγιζαν το Ποτάμι από το 12% μέχρι το 15%; Που πήγαν τα υψωμένα δάχτυλα των στελεχών του Ποταμιού; Γιατί σιωπούν οι διανοούμενοι; Πώς φτάσαμε στο να γράφει ο Νίκος ο Μαραντζίδης σήμερα τα παρακάτω;
Εν προκειμένω η μέτρια επίδοση που είχε «το Ποτάμι» στις ευρωεκλογές και η σχετικά περιορισμένη δυναμική του το επόμενο των εκλογών διάστημα δεν προμηνύουν τη δημιουργία ενός ισχυρού «τρίτου πόλου». Το «Ποτάμι» τώρα δείχνει να έχει μία μόνο επιλογή: την ένταξή του στην τροχιά κίνησης του ΣΥΡΙΖΑ ώστε, εφόσον καταφέρει να μπει στη Βουλή, να συμμετάσχει ως μικρός εταίρος σε μια αριστερή κυβέρνηση.
Δεν συγκινεί τον κόσμο το νέο; Το καινοτόμο; Το διαφορετικό; Το αδέσμευτο με τις τόσες συγκεκριμένες προτάσεις; Τι έχει συμβεί; Ποιος θα μας στείλει τώρα σπίτια μας όλους εμάς που παίζαμε παιχνίδια;
Αναβλήθηκε η επανάσταση του σακίδιου;
Αναβλήθηκε η επανάσταση του σακίδιου;
