Ένας άλλος ΦΠΑ είναι εφικτός;

1.4.15


Από ακριτομυθίες της συνεχιζόμενης διαπραγμάτευσης μεταξύ της Ελλάδας και της ευρωζώνης, η κυβέρνηση φέρεται να αποδέχεται, χάριν της επίτευξης συμβιβασμού, την κατάργηση των εκπτώσεων στον ΦΠΑ σε νησιά με υψηλό εισόδημα, όπως η Μύκονος, η Σαντορίνη και η Ρόδος.

Φιλοσοφικά, ένα τέτοιο μέτρο μπορεί να ακούγεται καλό, εφόσον μιλάμε για τουριστικά ανεπτυγμένες και -θεωρητικά τουλάχιστον- πλούσιες περιοχές. Όμως, το γεγονός ότι οι δανειστές θεωρούν αυτό το μέτρο «ρεαλιστικό», διότι (υποτίθεται ότι) θα αποδώσει έσοδα αποδεικνύει, δυστυχώς, πόσο μεταφυσική αντίληψη έχουν για την ελληνική οικονομία.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι οι χαμηλοί συντελεστές ΦΠΑ: σε μια χώρα με πολύ μεγάλη σκιώδη οικονομία, μια αύξηση των συντελεστών δεν θα φέρει παραπάνω φορολογικά έσοδα. Τουναντίον, θα μειώσει οριακά την τουριστική ζήτηση προς όφελος ανταγωνιστικών προορισμών, ιδίως στην Τουρκία και στην υπόλοιπη Μεσόγειο, θα κάμψει την ανταγωνιστικότητα της εγχώριας παραγωγής, επειδή πολλές μικρές επιχειρήσεις δε θα αντέξουν μια ακόμα αύξηση της φορολογικής πίεσης μαζί με το υψηλό κόστος ενέργειας και μεταφορών στα ελληνικά νησιά και εντέλει, θα θρέψει τη φοροκλοπή λόγω μη απόδοσης ΦΠΑ, η οποία δημιουργεί κάθε χρόνο μια μαύρη τρύπα τουλάχιστον 10-15 δισ. ευρώ στα δημόσια έσοδα. Με δεδομένο ότι στα νησιά μας ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός είναι ακόμα πιο αδύναμος και από την ηπειρωτική Ελλάδα, το πρόβλημα θα επιδεινωθεί.

Ο επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Ιωάννης Παπαδόπουλος εξηγεί ποια πρέπει να είναι «η ναυαρχίδα των ελληνικών μεταρρυθμίσεων». Η συνέχεια του άρθρου στην εφημερίδα Μακεδονία.