Πρόσφατα διάβαζα ένα αφιέρωμα στον σπουδαίο δημιουργό Αρκά και σκεφτόμουν ότι τελικά ένας τρόπος να κερδίσεις τον σεβασμό των πάντων σε αυτή τη χώρα είναι το να παραμείνεις ανώνυμος, να μην ξέρει κανείς ποιος είσαι ώστε να μην αρχίσει τα «μιλάς εσύ που...».
Εδώ και λίγες ώρες, με εντολή του ίδιου του Αρκά, η σελίδα του στο Facebook αναστέλλει τις αναρτήσεις της μέχρι νεοτέρας εξαιτίας πλήθους επιθετικών σχολίων εναντίων πρόσφατων σκίτσων του δημιουργού που από κάποιους κρίθηκαν ως «αντικυβερνητικά» και ως τέτοια έπρεπε να καταγγελθούν.
Μέσα σε λίγα λεπτά, χιλιάδες Έλληνες χρήστες των social media έσπευσαν ξανά να διαλέξουν πλευρά κι όχι να συζητήσουν. Άλλοι άρχισαν τα «καλά του τα λένε», άλλοι τα «λευτεριά στον Αρκά» και πολύ-πολύ γρήγορα άρχισαν οι αστείες συνδέσεις με άσχετα γεγονότα όπως το άνοιγμα της ΕΡΤ, η τρομοκρατική ενέργεια στο Charlie Hebdo κτλ.
Προσωπικά, δεν βλέπω κανένα «σχέδιο φίμωσης» του Αρκά και ούτε ο ίδιος ισχυρίζεται κάτι τέτοιο. Βλέπω κάτι πολύ χειρότερο κι αυτό είναι το ότι πλέον το κλίμα του δημόσιου διαλόγου είναι τόσο νοσηρό που πολλοί αναγκάζονται να καταφύγουν στη σιωπή και στην αποχή για να προστατεύσουν την αξιοπρέπεια τους.
Τον Αρκά δεν τον φίμωσαν, τον ξενέρωσαν και οι μεν και οι δε. Όπως ξενέρωσαν δεκάδες χιλιάδες ταλαντούχους Έλληνες που έφυγαν από τη χώρα και δεν πρόκειται να γυρίσουν ποτέ, καθώς εκτός Ελλάδας βρήκαν κυρίως την ηρεμία τους κι όχι τόσο πλουσιοπάροχες αμοιβές. Όπως θα ξενερώσουν ακόμα περισσότερους αν συνεχίσουν έτσι.
Έγινε κανόνας το μίσος και lifestyle η μιζέρια. Ντροπή σε όλους μας.
