Με αφορμή και την απουσία του Αλέξη Τσίπρα στο εξωτερικό, παρατηρώ ότι στην κυβέρνηση όσο και συνολικά στο ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει επικρατήσει ένας παράξενος εφησυχασμός, λες και το πρόβλημα της χώρας ήταν τόσο απλό που λύθηκε με τις τελευταίες εκλογές.
Σε ανθρώπινο επίπεδο, καταλαβαίνω απόλυτα ότι λίγο-πολύ πολιτικοί αλλά και πολίτες κουράστηκαν να κινούνται σε προεκλογικούς ρυθμούς, πόσο μάλλον μετά από ένα τόσο πυκνό ιστορικό καλοκαίρι.
Όμως τα προβλήματα για τη χώρα είναι μπροστά. Η εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου δεν έχει ξεκινήσει, η αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος παραμένει επείγουσα και η διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος παραμένει ιδιαίτερα επιφανειακή. Εκκρεμεί επίσης και μια συζήτηση για το χρέος, αν και προσωπικά δεν πιστεύω ότι πρόκειται να γίνει.
Κατά συνέπεια, ομολογώ ότι εκλήσσομαι για τη δημοσιότητα που απολαμβάνουν θέματα όπως οι ενδυματολογικές επιλογές της συντρόφου του πρωθυπουργού, το σχόλιο του Αλέξη Τσίπρα για το ύψος της Μισέλ Ομπάμα κ.α.
Όσο κλισέ κι αν μοιάζει, η χώρα έχει ανάγκη από σηκωμένα μανίκια κι όχι από μια κοντόφθαλμη προσέγγιση τύπου «ντάξει μωρέ, ψήφισε ο κόσμος, τώρα χαλαρά». Αν δεν κινηθούν όλοι τώρα με αποφασιστικότητα, μέχρι το Πάσχα θα αρχίσουμε πάλι να μετράμε...κρίσιμα Eurogroup με αντικείμενο την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.
