Κάθε φορά που το σενάριο του Grexit πέφτει στο τραπέζι, πολλοί είναι εκείνοι που θα σπεύσουν να τονίσουν ότι ο ελληνικός λαός έχει δείξει με την ψήφο του ότι επιθυμεί την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη κι ότι δεν θα ανεχθεί μια μετάβαση στη δραχμή.
Μετά τα όσα έγιναν στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και μετά το εντυπωσιακό φιάσκο των δημοσκοπήσεων στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, προσωπικά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο ελληνικός λαός έχει κάποιο ιδιαίτερο δέσιμο με το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Θα ήταν εξάλλου και ιστορικά πρωτόγνωρο για μια κοινωνία να έχει ταυτιστεί με έναν νόμισμα.
Προσωπικά, εκτιμώ ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στο στάδιο της πλήρους παραίτησης, ένα σύμπτωμα απόλυτα συμβατό με τη συλλογική κατάθλιψη των τελευταίων ετών. Οι συνεχείς εκλογικές διαδικασίες συνέβαλαν καθοριστικά στην εδραίωση μιας αίσθησης ματαιότητας, το ίδιο και η διαρκής «διάψευση» των σεναρίων περί Grexit.
Πιστεύω ότι σήμερα στην ελληνική κοινωνία υπάρχει το έδαφος που μπορεί να υποδεχθεί μια «περήφανη» μετάβαση στο εθνικό νόμισμα σε μια επανάληψη του «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος». Εκτιμώ ότι η οικονομική εξουθένωση των λαϊκών στρωμάτων είναι τέτοια που μπορεί πολύ εύκολα να φυτρώσει ο καρπός του «πόσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα με τη δραχμή;».
Δεν ισχυρίζομαι ότι η μετάβαση στη δραχμή είναι σήμερα το επικρατέστερο σενάριο. Επιχειρώ απλά να τονίσω πόσο επικίνδυνος είναι ένας εφησυχασμός του τύπου «ο κόσμος θέλει το ευρώ». H παραμονή στην Ευρωζώνη απαιτεί πολύ περισσότερα πράγματα.
