Του Αχιλλέα Ιωακειμίδη
H εξαγγελία του δημοψηφίσματος το 2013 για το BREXIT, σε μία κρίσιμη περίοδο πριν τις βρετανικές εκλογές, έδωσε στον David Cameron εκλογικό αέρα.
Στις μέρες μας έπειτα από μια χλιαρή συμφωνία με τις Βρυξέλλες, που δε θα μπορούσε να είναι και κάτι πολύ διαφορετικό, ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας τρέχει να πείσει την κυβέρνηση, το κόμμα του και την κοινή γνώμη για την ανάγκη παραμονής της χώρας τους στην Ε.Ε. Απέναντι του σαν από καιρό, έχει συνασπιστεί ένα κύμα ετερόκλητων λαϊκιστικών δυνάμεων με κοινά στοιχεία με τις δικές μας αντιμνημονιακές δυνάμεις. Είναι σαφές ότι αυτό που του έδινε τότε δύναμη, του δημιουργεί τώρα προβλήματα και αστάθεια ενώ το πολιτικό του μέλλον αλλά κυρίως το μέλλον της χώρας του κρέμεται από μία κλωστή. O Cameron πληρώνει σήμερα το λαϊκισμό του δημοψηφίσματος του #Brexit, σε μία χώρα σοβαρή με ιστορία όπως η Βρετανία, όπου εκείνη η επιλογή μπορεί να την οδηγήσει σε μεγάλες περιπέτειες, όπως είναι η έξοδος από την Ε.Ε, 40 χρόνια μετά την ένταξή της.
Το ίδιο είδαμε και στην Ελλάδα όταν μπήκαμε στο πρώτο μνημόνιο και ο Σαμαράς αρχηγός τότε της ΝΔ, λαΐκισε ως αρχιτέκτονας του αντιμνημονιακού αγώνα τάζοντας Ζάππεια. Μια στάση που του έφερε πρόσκαιρα δημοφιλία αλλά όταν άφησε την αντιμνημονιακή ρητορική η ΝΔ πήρε 18% ενώ είχε ανοίξει ήδη ο δρόμος για το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ στην εξουσία. Το κύμα αυτό στη συνέχεια δυσκόλεψε τον Σαμαρά να κυβερνήσει, και έφερε τον Τσίπρα στην εξουσία ο οποίος προηγουμένως είχε τάξει τα πάντα μαζί με περήφανα αντιμνημόνια, οδηγώντας τελικά τη χώρα σε συνολική παράδοση κ άνευ όρων συνθηκολόγηση (Μνημόνιο 3) με τους δανειστές μας.
Δίδαγμα για άλλη μία φορά, εγχώριο και διεθνές, το λαϊκισμό τον εισπράττουν εκλογικά βραχυπρόθεσμα οι πολιτικοί, και τον πληρώνουν διαχρονικά οι λαοί, στα μεγάλα και στα μικρότερα κράτη. Και αυτό πρέπει να το αναλογιστούν με σοβαρότητα και μετριοπάθεια όλα τα κράτη της ΕΕ, οι πολιτικοί και οι λαοί της, σε μια οριακά κρίσιμη καμπή για το μέλλον της Ευρώπης.
