Τον Αύγουστο του 1999, από τις στήλες της «Καθημερινής», ο τότε μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας Ιερώνυμος κατηγόρησε τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για «επικίνδυνη εκκοσμίκευση» της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Οι κατηγορίες αυτές ήλθαν πάλι στη μνήμη μου όταν διάβασα την 85σέλιδη εισήγηση του νυν Αρχιεπισκόπου προς την Ιεραρχία της Ελλάδος. Πρόκειται για κείμενο συρραφής 16 κεφαλαίων, το οποίο αφήνει εύλογα κενά και απορίες. Μεταξύ άλλων, η εισήγηση αποσιωπά ότι η κρατική μισθοδοσία των κληρικών προβλέφθηκε για πρώτη φορά μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Α.Ν. 536/1945) ενώ οι αρχιερείς άρχισαν να μισθοδοτούνται μόλις το 1966 (Ν.Δ. 4589/1966). Πώς, αλήθεια, συνδέονται χρονικά και ιστορικά οι ανωτέρω αποφάσεις (σε καιρούς πολιτειακά ταραγμένους) με τις «απαλλοτριώσεις άνευ αποζημίωσης» της εκκλησιαστικής περιουσίας που έγιναν σε άλλους χρόνους και υπό άλλες συνθήκες;
Πόθεν προκύπτει η «συμβατική υποχρέωση της Πολιτείας» για τη μισθοδοσία; Ακατανόητο μοιάζει και το κεφάλαιο της εισήγησης αναφορικά με τις εκκρεμείς δίκες της Εκκλησίας κατά του Δημοσίου. Γιατί ευθύνεται το κράτος για την αναποτελεσματικότητα της νομικής υπηρεσίας του ΟΔΕΠ; Μόνον οι δίκες της Εκκλησίας εκκρεμούν «υπόπτως» επί δεκαετίες στη Δικαιοσύνη;
O καθηγητής Γιάννης Κτιστάκις σε μια εξαιρετική ανάλυση στην Καθημερινή.
