Δεν συμπάθησα ποτέ ιδιαίτερα τον Στιβ Γιατζόγλου, όπως δεν συμπαθώ ιδιαίτερα και τον Νίκο Αλέφαντο. Αυτού του είδους οι –υποτίθεται – αυθεντικές, λαϊκές περσόνες (από τα Καμίνια ή το Μπρονξ δεν έχει και μεγάλη σημασία) δεν με διασκεδάζουν.
Διαπιστώνω ότι διασκεδάζουν πολύ κόσμο, οπότε πιθανόν το πρόβλημα να το έχω εγώ. Τέλος πάντων, οι ατάκες του Γιατζόγλου μου φαινόταν και μου φαίνονται προκάτ, η μαγκιά του επιτηδευμένη, η δημόσια εικόνα του αποτέλεσμα της αντίληψης που απέκτησε με το πέρασμα των χρόνων για το τι ακριβώς περιμένει ο κόσμος από αυτόν.
Δικαίωμα του ασφαλώς, να περιφέρεται σαν καρικατούρα που εκτοξεύει τσιτάτα σε χοντροκομμένα greeklish και εκμεταλλεύεται καμιά σαρανταριά χρόνια την κληρονομιά που άφησε ως παίκτης και την συμπάθεια που έχει το κοινό για τις γραφικές αθλητικές φιγούρες. Και δικαίωμα μου να μην αγοράζω αυτό που πουλάει – ό,τι κι αν είναι.
Η ιστορία με τη Χρυσή Αυγή και την παρουσία του Γιατζόγλου σε εκδήλωσή της δεν μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Τύποι σαν τον «διασκεδαστικό θείο Στιβ», ημιμαθείς, με επιθετικό λόγο, όσοι και καλά τα λένε «τσεκουράτα», οι «αστείοι» του καφενείου – «αστείοι» με έναν χυδαίο, χοντροκομμένο, «σεφερλικό» τρόπο, είναι δεξαμενή ψήφων για τον Μιχαλολιάκο. Ακόμα κι αν στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για έναν τύπο που έχει ζήσει στην πολυφυλετική πλευρά των ΗΠΑ και έχει περάσει τη μισή του ζωή συνεργαζόμενος με μαύρους αθλητές, τα δείγματα υπήρχαν εκεί για όποιον ήθελε να δει πίσω από το «χιούμορ».
Ένα πολύ εύστοχο άρθρο από τον Κώστα Κεφαλογιάννη στο Sdna.gr.
