Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να απομακρύνει το Νίκο Φίλη από το υπουργείο Παιδείας ήταν η πιο πολιτικά ενδιαφέρουσα πτυχή του πρόσφατου ανασχηματισμού, με τον ίδιο να προτιμά να παραμείνει απλός βουλευτής κι όχι να αναλάβει κάποιο άλλο υπουργικό αξίωμα.
Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν ότι αποτελεί «ντροπή» για την Αριστερά το να ενδώσει τόσο ξεκάθαρα στις πιθανολογούμενες σχετικές πιέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδας, μιας και ο Νίκος Φίλης είχε δεχθεί σκληρή δημόσια κριτική τόσο από τον ίδιο τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο όσο κι από αρκετούς μητροπολίτες σχετικά με τις απόψεις του για το μάθημα των θρησκευτικών. Άραγε είναι βάσιμο να έχει κανείς τέτοιου τύπου αξιώσεις από μια Αριστερά που αγκαλιάζεται με τον Καμμένο;
Το παράδοξο είναι ότι κριτική στον Αλέξη Τσίπρα για την απομάκρυνση Φίλη ασκούν και αρκετοί σχολιαστές στα ΜΜΕ και στα social media, οι οποίοι όμως τόσο καιρό δεν είχαν γράψει το παραμικρό υπέρ των αλλαγών στο μάθημα των Θρησκευτικών, επηρεασμένοι από μια αντι-ΣΥΡΙΖΑ λύσσα η οποία θολώνει την κρίση τους και στερεί από τον δημόσιο διάλογο την καθαρή σκέψη τους. Όταν θεωρείς αυτή την κυβέρνηση ως «το απόλυτο κακό», πώς γίνεται ταυτόχρονα να έχεις και προσδοκίες από αυτήν και να της ασκείς κριτική με βάση αυτές;
Πάμε όμως στην ουσία του θέματος. Έπραξε καλώς ή κακώς ο Αλέξης Τσίπρας απομακρύνοντας τον κ. Φίλη από το υπουργείο Παιδείας; Κατά την προσωπική μου άποψη, ο πρωθυπουργός έκανε το σωστό, παραμένοντας συνεπής στον κυνικό τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται την εξουσία που έχει στα χέρια του. Ο ρόλος του Νίκου Φίλη στην εγκαθίδρυση και την εδραίωση του κυνικού μηχανισμού εξουσίας της Αριστεράς υπήρξε ιστορικά κομβικός. Σήμερα, θα μπορούσε κανείς βάσιμα να ισχυριστεί ότι τον καταβρόχθισε το τέρας που ίδιος εξέθρεψε.
Πριν αναλάβει καθήκοντα υπουργού Παιδείας μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ο Νίκος Φίλης υπήρξε η βασική φωνή του ΣΥΡΙΖΑ στα ΜΜΕ, μιας και στο βαρύ κομματικό βιογραφικό του υπήρξε για χρόνια ο επικεφαλής της ΣΥΡΙΖΑϊκής προπαγάνδας από τη θέση του διευθυντή της Αυγής.
Στον καιρό της «περήφανης διαπραγμάτευσης» που αποτέλειωσε τη χώρα, ο Νίκος Φίλης υπήρξε ο πρώτος και κύριος εκφραστής ενός (ανεπάντεχου) αριστερού εξουσιολαγνικού κυνισμού. Ξεκίνησε ρωτώντας έναν απλό πολίτη αν φοβάται μήπως χάσει τα 300 ευρώ του μισθού του και συνέχισε αναρωτώμενος αν είναι δα τόσο τρομερό αν η τιμή ενός πακέτου μακαρόνια αυξηθεί κατά 6 λεπτά. Τότε ήταν που η Παραπολιτική τον χαρακτήρισε «Μαρία Αντουανέτα της Αριστεράς» και στη συνέχεια «Πάγκαλο της Αριστεράς», λόγω του ρόλου του ως επίσημου προβοκάτορα της κυβέρνησης.
Ως υπουργός Παιδείας, έβαλε την υπογραφή στην κατά προτεραιότητα πρόσληψη 178 μόνιμων κληρικών και για μήνες υπηρέτησε απόλυτα το κυβερνητικό σχέδιο συμφιλίωσης με την Εκκλησία της Ελλάδος και μόνο εν όψει του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε πόσο πολιτικά επικερδής θα ήταν γι' αυτόν μια σύγκρουση με την Εκκλησία.
Όταν έφτασε η ώρα των (σωστών) αλλαγών στα θρησκευτικά, ο Φίλης απέδειξε ότι είναι απολύτως ακατάλληλος να ασκήσει κυβερνητική εξουσία. Αντί να χειριστεί με λεπτότητα ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα, έχασε γρήγορα την ψυχραιμία του και κατέληξε στα τηλεπαράθυρα να ζητά εξηγήσεις από την Εκκλησία για τον ρόλο της επί Κατοχής και επί Χούντας.
Άραγε πρέπει να αλλάξει ο ομολογιακός χαρακτήρας των θρησκευτικών επειδή ένας υπουργός διαφωνεί με τη στάση της Εκκλησίας σε σκοτεινές εποχές; Δηλαδή αν η στάση της Εκκλησίας ήταν τότε καλύτερη, θα έπρεπε να συνεχιστεί το μάθημα-κήρυγμα στα δημοτικά σχολεία; Τι είδους αντίληψη περί κοσμικού κράτους είναι αυτή; Όταν συνδέεις με τόσο ακραίο τρόπο δυο εντελώς άσχετα μεταξύ τους ζητήματα, το μόνο που επιδιώκεις είναι να προκαλέσεις ακραίες αντιδράσεις και σίγουρα όχι να χτίσεις τις αναγκαίες συμμαχίες που απαιτούνται για να περάσει η (κάθε) μεταρρύθμιση.
Δεν ανήκω στους συνομιλητές του πρωθυπουργού και λίγο με αγχώνει το πολιτικό του μέλλον αλλά εκτιμώ ότι ο Τσίπρας καταλόγισε στο Φίλη, αυτό που του καταλόγισε και ο Ιερώνυμος χρησιμοποιώντας την άκομψη φράση «προβληματικός άνθρωπος». Δεν τον ενόχλησαν οι ιδέες του αλλά οι χειρισμοί του. Ίσως να μην τον ενόχλησε καν τόσο η ένταση στις σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ-Εκκλησίας, όσο η αιτία της έντασης. Άλλο να τσακωθείς με την Εκκλησία για τους ελάχιστους φόρους που πληρώνει κι άλλο να χαλάσεις τον κόσμο για το μικρής σπουδαιότητας ζήτημα των Θρησκευτικών.
Όπως αποφάσισε να συγκυβερνήσει με τον Καμμένο, όπως αποφάσισε να συμμαχήσει με την ομάδα του Κώστα Καραμανλή, όπως εξαφάνισε σε μια νύχτα τον Βαρουφάκη και την Κωνσταντοπούλου, έτσι και κλείνοντας το μέτωπο με την Εκκλησία, ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει ότι βασική του προτεραιότητα εξακολουθεί να είναι η με κάθε κόστος παραμονή στην εξουσία.
Μέχρι και τον ανασχηματισμό, ο Νίκος Φίλης χειροκροτούσε παθιασμένα τον κυνισμό του πρωθυπουργού, φτάνοντας μάλιστα πρόσφατα στο σημείο να χαρακτηρίσει «αξιοκρατική» και υπέρ της συναίνεσης την κωμική επιλογή του ακροδεξιού Πολύδωρα για το ΕΣΡ. Μόνο όταν έχασε την καρέκλα του ενοχλήθηκε από την ταύτιση του Πάνου Καμμένου με τα συμφέροντα της Εκκλησίας, λες και ήρθε τώρα στη χώρα και δεν ήξερε από πριν ποιος είναι ο Καμμένος και σε ποιο ακροατήριο απευθύνεται. Πόση άλλη υποκρισία να αντέξουμε...
Δεν του αξίζει η συμπάθεια κανενός προοδευτικού πολίτη, ήταν απλός ένας ακόμα τυχοδιώκτης, κάτι το οποίο θα αποδειχθεί περίτρανα αν ξαφνικά ξεκινήσει το «αριστερό» αντάρτικο. Αν σε αυτή τη χώρα αναδειχθεί σε πρότυπο αριστερού με ιδανικά ο Νίκος Φίλης, τότε που ζήτω που καήκαμε...
