Όταν την άνοιξη του 2015 ο Μουσταφά Ακιντζί κέρδισε τις εκλογές στα κατεχόμενα, η Παραπολιτική αποτέλεσε μια από τις ελάχιστες φωνές στην Ελλάδα που ανέδειξαν την αξία της νίκης του, φιλοξενώντας μάλιστα τις γνώμες ειδικών στα αγγλικά για το τι ενδέχεται να ακολουθήσει.
Πράγματι, από τότε μέχρι σήμερα, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και ο Ακιντζί ανέπτυξαν μια ιδιαίτερα καλή προσωπική σχέση, επανέλαβαν πολλάκις δημόσια τη διάθεση τους για την επίλυση του Κυπριακού και ο διεθνής παράγοντας βλέποντας ότι κάτι καλό πάει να συμβεί, αύξησε την πίεση για λύση.
Δυστυχώς, φοβάμαι ότι πλέον οι περιστάσεις για την επανένωση του νησιού δεν είναι ευνοϊκές κι όχι γιατί οι δυο ηγέτες έπαψαν να προσπαθούν. Το πρόβλημα είναι ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του καλοκαιριού μοιάζει έτοιμος να κυνηγήσει κάθε αλυτρωτικό όνειρο του.
Εκτιμώ ότι θα ήταν φοβερά δυσανάλογο με την πρόσφατη ρητορική του περί «συνόρων της καρδιάς», που δήθεν δεν ταυτίζονται με τα φυσικά σύνορα του τουρκικού κράτους, το να επιθυμεί πράγματι ο Τούρκος πρόεδρος τη λύση του Κυπριακού. Σε μια εποχή που αναζητά τουρκόφωνους πληθυσμούς ανά τον πλανήτη για να προωθήσει την εθνικιστική ατζέντα του, θα άφηνε τόσο εύκολα να χαθούν τα κατεχόμενα; Σας μοιάζει για άνθρωπος έτοιμος να αποδεχθεί την απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων παράνομης εισβολής και κατοχής του νησιού;
Φοβάμαι ότι οι διεθνείς συσχετισμοί και μια πιθανώς μεγάλη απογοήτευση των Τουρκοκυπρίων από το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων θα βάλουν τον Ερντογάν στον πειρασμό του να προσαρτήσει τα κατεχόμενα στην τουρκική επικράτεια, απαιτώντας μετά από τη διεθνή κοινότητα να αποδεχθεί μια «λύση» τύπου Κριμαίας. Θα πει στους Τουρκοκύπριους ότι αυτή είναι η ευκαιρία τους να αποκτήσουν κρατική υπόσταση κι ότι κακώς τόσα χρόνια ελπίζουν σε κάτι καλύτερο, το οποίο ίσως να μην έρθει ποτέ.
Φοβάμαι ότι πιστεύει ότι τώρα είναι η στιγμή που η Δύση δεν μπορεί να τον σταματήσει και ίσως να έχει δίκιο, για τρεις λόγους α) Η Ε.Ε του έχει δώσει τα κλειδιά του προσφυγικού με μια φοβερά κυνική συμφωνία β) Ο ίδιος αδιαφορεί πλήρως για την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και δεν τον ενοχλεί η σφοδρή κριτική γ) Στην εποχή Τραμπ-Πούτιν ίσως όλα να επιτρέπονται.
Εύχομαι να διαψευσθώ και όλα αυτά να αποδεχθούν απλώς υπερβολικοί φόβοι μου αλλά η δική μου ανάγνωση της ιστορίας λέει ότι σήμερα η λύση είναι πιο μακριά από όσο ήταν ακριβώς πριν ένα χρόνο. Το φάντασμα του απρόβλεπτου Ερντογάν στοιχειώνει τις διαπραγματεύσεις και ορθώς Κύπρος και Ελλάδα αρνούνται πλέον να εμπιστευτούν εύκολα τον Ακιντζί, ο οποίος εύλογα δυσκολεύεται να αδιαφορήσει για τις πιέσεις της Άγκυρας.
Φοβάμαι ότι σήμερα είμαστε πιο κοντά σε μια νέα ελληνοτουρκική κρίση στην Κύπρο με την απόπειρα δημιουργίας νέων τετελεσμέων παρά κοντά στη λύση.
