Παρακολουθώντας τα σχόλια που γίνονταν όλες αυτές τις μέρες για τη θρυλική πλέον ρόδα που τοποθετήθηκε στην πλατεία Συντάγματος, αυτό που κυρίως με φόβιζε ήταν ότι το επιτελείο του Γιώργου Καμίνη έμοιαζε να υποτιμά το πόσο άσχημα μπορεί να καταλήξει όλο αυτό για το προφίλ του δημάρχου. Όπως και έγινε.
Γνωρίζω προσωπικά και εκτιμώ ιδιαίτερα τον δήμαρχο της Αθήνας, η Παραπολιτική με τις μικρές δυνάμεις της στήριξε με πάθος και τις δυο φορές την υποψηφιότητα του και εξακολουθώ να θεωρώ ότι είναι ένας άνθρωπος που συμβάλει στην άνοδο του μέσου όρου ποιότητας του εγχώριου πολιτικού συστήματος.
Το κρίσιμο όμως στην Πολιτική είναι να είναι κανείς χρήσιμος σε αυτούς που εκτιμά, όχι αναγκαία ευχάριστος. Γι' αυτό και νομίζω ότι το φιάσκο με τη ρόδα αποτελεί μια καλή αφορμή συνολικότερου προβληματισμού για την εποχή Καμίνη στην Αθήνα.
Διαισθάνομαι ότι εν μέρει ο ίδιος ο δήμαρχος και σίγουρα αρκετοί άνθρωποι στον περίγυρο του έχουν μείνει στο ρομαντισμό της προεκλογικής καμπάνιας του 2010 και δεν έχουν αντιληφθεί ότι διαφορετικά αξιολογείται από τους πολίτες ένας υποψήφιος δήμαρχος από τον εν ενεργεία δήμαρχο. Δεν μπορεί το 2016 να αποτελεί πολιτικό επιχείρημα υπέρ του Καμίνη το ότι είναι πολύ πιο σοβαρός από το Νικήτα Κακλαμάνη, ούτε το ότι συμμάζεψε σε κάποιο βαθμό το γαλάζιο χάλι που παρέλαβε.
Το ότι ο Γιώργος Καμίνης είναι ένας μορφωμένος κοσμοπολίτης άνθρωπος που μπορεί να εκπροσωπήσει την Αθήνα στην Ευρώπη και τον κόσμο δεν φτάνει. Οι δημότες θέλουν τον δήμαρχο να τους μαζεύει τα σκουπίδια, να βελτιώνει τον φωτισμό της πόλης, να ομορφαίνει τις γειτονιές και γενικότερα να είναι ή έστω να μοιάζει διαθέσιμος να ακούσει τα προβλήματα τους. Έχοντας ζήσει για χρόνια σε μια από τις σχετικά υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας, θα ήταν ψέμα να πω ότι είδα γύρω μου κάποια φοβερή διαφορά επί Καμίνη.
Φοβάμαι ότι ο δήμαρχος της Αθήνας έχει κλειστεί σε ένα περίγυρο που τον αποθεώνει για τα δευτερεύοντα και τον απαλλάσσει από την κριτική για τα πρωτεύοντα. Ένα περίγυρο συγκεκριμένης ηλικίας, συγκεκριμένης κοινωνικής προέλευσης και συγκεκριμένης...απόστασης από την ελληνική κοινωνία. Σε ανθρώπινο επίπεδο είναι όμορφο να περιστοιχίζεσαι από παλιούς φίλους και συντρόφους αλλά στην Πολιτική κρίσιμο είναι το τι κανείς σου δίνει, όχι το τι παίρνει από σένα.
Ο Γιώργος Καμίνης δεν πρέπει να γίνει...Χίλαρι Κλίντον. Δεν πρέπει να μπει σε μια αυτάρεσκη λογική ατομικής ανωτερότητας έναντι κάθε αντιπάλου. Οφείλει να διαβάσει τα σημάδια των καιρών και να δει ποιοι είναι γύρω του αυτοί που πραγματικά τρέχουν και προσφέρουν στην Αθήνα και να τους επιβραβεύσει με όρους παρόντος αλλά και μέλλοντος.
Για να μην έχει το ίδιο τέλος με τους περισσότερους πολιτικούς της γενιάς του, καλό θα ήταν να βασιστεί σε εκπροσώπους της επόμενης γενιάς, τόσο πολιτικά όσο και επαγγελματικά. Οφείλει να πάρει τα μέτρα του όσο ακόμα είναι νωρίς, πριν τον κατασπαράξουν τα θηρία του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας που φιλοδοξούν να διεκδικήσουν τον δήμο το 2019.
