Κανένας δεν θα μπορέσει να πείσει μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας αν δεν αναγνωρίσει πρώτα, με λόγια και πράξεις, τα τεράστια λάθη που μας οδήγησαν σε μια γενικευμένη και συνεχιζόμενη χρεοκοπία. Ένας λόγος που θα ενώνει και θα συμβάλλει σε μια εθνική συνεννόηση, έστω στα απολύτως στοιχειώδη.
Ενωτικός λόγος, αλλά συνάμα ριζοσπαστικός. Η Ελλάδα είναι μια χώρα μπλοκαρισμένη, που δεν χρειάζεται τίποτα λιγότερο από μια ειρηνική επανάσταση. Οι εταίροι μας έχουν πειστεί εδώ και χρόνια για τον αρνητικό ρόλο μιας οικονομικής ολιγαρχίας σε στενό εναγκαλισμό με ένα διεφθαρμένο κράτος. Η οικονομική ολιγαρχία είναι σίγουρα υπαρκτή, γνωστή και επώνυμη, όσο και αν οι περισσότεροι αποφεύγουν να την ονοματίσουν. Αλλά ταυτόχρονα, υπάρχουν πάμπολλα μικρομεσαία συμφέροντα και ένα ευρύτερο πλαίσιο κανόνων καφκικής έμπνευσης, που λειτουργούν ως ισχυρές δυνάμεις αδράνειας.
Χρειάζεται να αλλάξουν ακόμη πολλά, αλλά ο χρόνος δεν περισσεύει. Πόσο μπορεί να αντέξει μια κοινωνία κάτω από συνεχή, ασφυκτική πίεση και χωρίς προοπτική; Κάποια στιγμή –όχι πολύ μακριά στο μέλλον– θα είναι πλέον πολλοί που στην απόγνωσή τους θα είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν το ευρωπαϊκό καράβι που θαλασσοδέρνει, με μια βουτιά χωρίς σωσίβιο. Θα περιμένουν απλώς τον δημαγωγό που θα δώσει το σύνθημα για να πνιγούμε. Πρέπει να προλάβουμε.
Ένα δίκαιο άρθρο του Λουκά Τσούκαλη στην Καθημερινή.
