Δεν έχουμε τολμήσει, ούτε μέσα ενημέρωσης ούτε και πολιτικοί, να θίξουμε πραγματικά το ζήτημα. Όχι ότι η διαλεύκανση είναι εύκολη υπόθεση. Είναι όμως εντυπωσιακό το πώς όλα μένουν σε εκκρεμότητα, καθυστερούν ή φτάνουν μέχρι ένα σημείο.
Δεν υπάρχει ποτέ η τελική κάθαρση. Να αποδειχθεί δηλαδή ότι, ναι, ο Φ είχε αντιπροσωπείες όπλων, του κανόνιζε τις προμήθειες ο τάδε μεγαλονταβατζής, με αυτούς τους πολιτικούς στο σκοτεινό δωμάτιο, με αυτές τις μίζες...
Εν τω μεταξύ, η καραμέλα της διαπλοκής και της μάχης κατά της διαφθοράς καλά κρατεί. Έχουν βεβαίως γίνει πράγματα. Και αυτό χάρη σε δημοσιογραφική έρευνα και ορισμένους επαγγελματίες και ακέραιους δικαστές. Η σαπίλα, όμως, είναι βαθιά σε κάποιους τομείς. Και πρωθυπουργός να είσαι και τσάρος, ύστερα από λίγο δεν θα βρεις κανέναν κρατικό λειτουργό να σου επιστρέφει το τηλεφώνημα εάν επιμένεις να μάθεις την αλήθεια για κάποια σύμβαση.
Η κάθαρση αργεί. Η κοινή γνώμη έχει γίνει απαθής και κυνική. Βάζει στο μπλέντερ της διαπλοκής ενόχους και αθώους. Ορισμένα σημερινά κυβερνητικά στελέχη έχουν ξεπεράσει κάθε όριο κυνισμού στο όνομα μιας αριστερής καθαρότητας.
Όσο για τους μεγάλους και αφανείς νονούς, διασκεδάζουν κάτω από το ραντάρ. Ένας, ακούω αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω, επιχαίρει γιατί έχει τον μεγαλύτερο αριθμό χορηγιών σε πολιτικούς. Ένας άλλος, αφού λεηλάτησε τη χώρα επί δεκαετίες, και με τρόπο «οικουμενικό», θεωρεί ότι η καλύτερη και μόνη λύση είναι να πάμε στη δραχμή.
Έχουμε περάσει όλη αυτή την κρίση, τα μνημόνια, τη φτωχοποίηση της χώρας και μερικοί τύποι συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο στα υπόγεια και στους υπονόμους. Ε, δεν μπορεί αυτό να μη σε βγάζει από τα ρούχα σου.
Ένα ακόμα εξαιρετικά τολμηρό άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή.
