Η επικράτηση του «κεντρώου» Μακρόν στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών -και η διαφαινόμενη τελική επικράτηση κόντρα στη Μαρί Λε Πεν- προκαλεί μια κάποια συζήτηση στους εναπομείναντες κύκλους της ελληνικής Κεντροαριστεράς σχετικά με το αν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα.
Αν και προσωπικά είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός απέναντι σε σενάρια ακριβούς μετάδοσης πολιτικών φαινομένων από χώρα σε χώρα, πιστεύω ότι για την ελληνική Κεντροαριστερά η «στιγμή Μακρόν» γεννήθηκε και πέθανε το 2012, κατά τη διαδικασία διαδοχής του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Τότε υπήρξαν τα πρόσωπα τα οποία θα μπορούσαν να αποχωρήσουν από το φθαρμένο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ προτάσσοντας ένα μεταρρυθμιστικό πρόταγμα και να προχωρήσουν μπροστά με την ορμή του τότε πρόσφατου έργου, είτε αλλάζοντας ριζικά το ΠΑΣΟΚ είτε ιδρύοντας κάτι καινούριο.
Προσωπικά συμμετείχα σε προχωρημένες συζητήσεις για την εκδήλωση μιας τέτοιας πρωτοβουλίας και ήμουν εκεί όταν οι πιθανοί Μακρόν ζυγίστηκαν στην πλάστιγγα του ιστορικού βάρους της στιγμής και βρέθηκαν ελλιπείς. Για εκείνη τη γενιά στελεχών, το τραίνο που χάθηκε, δεν πέρασε ποτέ ξανά.
Πίσω στο 2017, το πόσο φοβούνται πάντως τον κάθε Μακρόν οι εκάστοτε κομματικές ιεραρχίες φαίνεται κι από την αγάπη τους σε κλειστές διαδικασίες και «ασφαλείς» διεργασίες με διορισμένους συμμετέχοντες.
