Μια καλή κουβέντα για εκείνους που διευκόλυναν τη νίκη της προόδου

8.5.17


Η Ιστορία αναμένεται να είναι ιδιαίτερα σκληρή με τον Φρανσουά Ολάντ, έναν από τους πλέον αναιμικούς προέδρους στην ιστορία της Γαλλικής Δημοκρατίας, ο οποίος σε καμία στιγμή της θητείας του δεν κατάφερε να προσφέρει στη χώρα του αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση το είδος της αποφασιστικής ηγεσίας που χρειαζόταν.

Παρ' όλα αυτά, αξίζει να του αναγνωριστεί ότι όταν συνειδητοποίησε ότι είναι αδύνατο να εκλεγεί ξανά, δεν επέλεξε τον γνώριμο δρόμο του πείσματος και της ματαιοδοξίας αλλά δήλωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος, διευκολύνοντας τις διεργασίες που οδήγησαν στη νίκη του Εμανουέλ Μακρόν.

Δεν εκβίασε το κόμμα του και τους υποστηρικτές του για να προσπαθήσει να περισώσει την υστεροφημία του, δεν επιχείρησε να σύρει τους πάντες μαζί του στο χορό του Ζαλόγγου. Κάτι αντίστοιχο επέλεξε πριν από λίγο καιρό και ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ο οποίος έκανε πίσω υπέρ του Μαρτιν Σουλτς, όταν ο τελευταίος έμοιαζε να εγγυάται σημαντικά υψηλότερα ποσοστά για το SPD στις προσεχείς εκλογές.

Δεν αντέχω στον πειρασμό να μην επιχειρήσω μια αναλογία με τους κατά καιρούς ηγέτες και ηγετίσκους των ελληνικών προοδευτικών κομμάτων, από το μυαλό των οποίων ουδέποτε πέρασε μια τόσο μεγαλόθυμη σκέψη.

Από την αυτοκτονική επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου να "παραδώσει" στον ήδη φθαρμένο Ευάγγελο Βενιζέλο το 2012 (κι όχι σε κάποιο νεότερο) μέχρι το προσεχές συνέδριο διορισμένων της Φώφης κι από την εμμονή Βενιζέλου να παραμείνει αρχηγός μέχρι το 4,68% του Ιανουαρίου του 2015 μέχρι την τωρινή μεγαλομανία του Σταύρου Θεοδωράκη, ο ελληνικός προοδευτικός χώρος κυρίως συρρικνώθηκε από την αδυναμία των ηγετών του να αποδεχθούν ότι το πολιτικό άστρο τους έδυσε...