Από το 2012, όταν και η Χρυσή Αυγή εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο, μια σεβαστή μερίδα των προοδευτικών πολιτών και πολιτικών καλεί σε «στρατηγική ψήφο», έτσι ώστε να μην δείχνει μεγάλη η εκλογική δύναμη της συμμορίας των νεοναζί.
Διαφωνώ κάθετα με αυτή την προσέγγιση. Το ζήτημα δεν είναι η κατάταξη των πολιτικών δυνάμεων αλλά ο απόλυτος αριθμός των ψήφων τους. Για να δώσω ένα μη ρεαλιστικό παράδειγμα, αν στις Ευρωεκλογές λάβει το Κίνημα Αλλαγής 15% και η Χρυσή Αυγή 14,5%, τι θα πούμε; Ότι «θετικό ότι έπεσαν από την τρίτη θέση οι ναζί»; Μακάρι να αναδειχθεί σε τρίτο κόμμα το Κίνημα Αλλαγής αλλά αν η Χρυσή Αυγή παραμένει στο 7%-8% το πρόβλημα δεν έχει λυθεί.
Πάμε τώρα συγκεκριμένα στην περίπτωση της Αθήνας. Το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου για την Αθήνα ήταν πράγματι διαίτερα υψηλό. Ο Κώστας Μπακογιάννης κινήθηκε σε έναν τόνο τελείως διαφορετικό από αυτόν της Νέας Δημοκρατίας και απέδειξε για ακόμα μια φορά ότι είναι ένας μετριοπαθής πολιτικός, που αντλεί πολιτικά διδάγματα όχι μόνο από την σημαντική κληρονομιά του παππού του αλλά κι από τη σπουδαία παρακαταθήκη συναίνεσης και μετριοπάθειας του δολοφονηθέντος πατέρα του. Σε προσωπικό επίπεδο, τον θαυμάζω πραγματικά για το ότι συνεχίζει να χαμογελάει ακόμα κι όταν βανδαλίζουν το εκλογικό περίπτερο του συνδυασμού του εκείνοι που έχουν ως είδωλο τον δολοφόνο του πατέρα του.
Από την άλλη, εξαιρετική ήταν και η παρουσία του Παύλου Γερουλάνου, ενός εκ των πραγματικά καλύτερων στελεχών του ΠΑΣΟΚ της περασμένης δεκαετίας, ο οποίος χάθηκε μαζί με μια ολόκληρη γενιά νέων κεντροαριστερών πολιτικών που κλήθηκαν να διαχειριστούν το πρώτο Μνημόνιο. Σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, πολιτεύτηκε με έναν τρόπο φοβερά ποιοτικότερο και σοβαρότερο σε σχέση με τον τρόπο που πολιτεύτηκε σε εθνικό επίπεδο το κόμμα που εκπροσώπει. Νομίζω ότι η τύχη του θα ήταν καλύτερη αν δεν είχε προηγηθεί η εποχή Καμίνη, κατά τη διάρκεια της οποίας δοκιμάστηκαν και απέτυχαν πολλά από τα όσα ο ίδιος προτείνει. Μοιάζει λίγο απλοϊκό αλλά νομίζω ότι με έναν τρόπο «δεν είναι η σειρά του». Έχει πάντως να δώσει ακόμα πολλά στον προοδευτικό χώρο και ελπίζω η υποψηφιότητα του για τον δήμο της Αθήνας να είναι το πρώτο βήμα της επιστροφής του στα κοινά μετά τη νεκρή περίοδο 2012-2019.
Συμπαθέστατος αποδείχθηκε και ο Νάσος Ηλιόπουλος, χωρίς όμως σε καμία στιγμή της καμπάνιας του να πείσει ότι διαθέτει τα ηγετικά εκείνα χαρακτηριστικά που θα του επέτρεπαν να αναλάβει τις τύχες της Αθήνας. Είναι νέος, διαβασμένος και ευγενικός, ακριβώς δηλαδή εκείνος ο πολιτικός που θα έπρεπε να παρουσιάζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ ως το «πρότυπο στελέχους» της νέας εποχής απέναντι σε κάθε λογής Πολάκηδες και...Σπηλιωτόπουλους. Το σπάνιο στην περίπτωση του Νάσου είναι ότι τα ίδια καλά λόγια τον συνοδεύουν από τα φοιτητικά του χρόνια και φαίνεται ότι η εξουσία δεν τον άλλαξε καθόλου. Μπράβο του.
Τα ευχάριστα όμως τελειώνουν εδώ. Είναι εξαιρετικά πιθανό στον δεύτερο γύρο να μην είναι ούτε ο εξαιρετικός Παύλος ούτε ο συμπαθέστατος Νάσος. Το φαβορί για τον δεύτερο γύρο είναι ο φυσικός ηγέτης της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης, ο οποίος εκκινά(;) από το τρομερά υψηλό 16,12% που έλαβε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014.
Ποια είναι η λύση λοιπόν; Να κινηθεί μέρος των δυνητικών ψηφοφόρων του Κώστα Μπακογιάννη προς τον Γερουλάνο ή τον Ηλιόπουλο ώστε να μην κερδίσει αυτή τη συμβολική μάχη η Χρυσή Αυγή; Κι αν ναι, πώς είμαστε σίγουρο ότι κάτι τέτοιο θα είναι αρκετό; Αν αποδυναμωθεί ο Μπακογιάννης και τελικά πάλι περάσει δεύτερος ο Κασιδιάρης, τι ακριβώς θα έχουμε κερδίσει;
Η θέση της Παραπολιτικής είναι καθαρή: ένας καλός δήμαρχος θα ξεριζώσει τους νεοναζί από τις γειτονιές, η αποτελεσματικότητα του θα καταστήσει λιγότερο ελκυστικές τις κραυγές της Χρυσής Αυγής που πείθουν τους απελπισμένους κατοίκους. Καθόλου δεν θα κινδυνέψει η Χρυσή Αυγή αν η πολυδιάσπαση της δημοκρατικής ψήφου κρύψει κάτω από το χαλάκι το πρόβλημα. Εξάλλου, 4ος βγήκε ο Κασιδιάρης το 2014 και να που είναι εδώ και διεκδικεί πολύ βάσιμα τη 2η θέση.
Αξίζει μάλιστα να επισημανθεί το εξής: ο Κασιδιάρης μπορεί να περάσει στον β' γύρο με λιγότερες ψήφους από την προηγούμενη φορά. Ας μην σπεύσουν τα ΜΜΕ να του χαρίσουν την εικόνα ενός θριάμβου. Μπορεί να περάσει και με 14% στον δεύτερο γύρο κι αν τα καταφέρει, η βασική ευθύνη θα βαραίνει το Μέγαρο Μαξίμου που δεν είχε το πολιτικό θάρρος να στηρίξει από την αρχή τον Παύλο Γερουλάνο ή να κατεβάσει έναν υποψήφιο που θα μπορούσε να συμβολίσει κάτι ευρύτερο από ότι ο Νάσος Ηλιόπουλος. Η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ να πάρει ένα σκληρά δικό του ποσοστό ώστε να το «αξιοποιήσει» στον δεύτερο γύρο ενδέχεται να είναι τελικά αυτή που θα διευκολύνει την είσοδο Κασιδιάρη στον δεύτερο γύρο.
Ας συνοψίσουμε. Η Παραπολιτική σας προτείνει να ψηφίσετε αυτόν που πιστεύετε ότι θα είναι ο καλύτερος δήμαρχος για την Αθήνα. Τους ναζί δεν θα τους διώξει η στρατηγική ψήφος αλλά μια καθαρότερη, φωτεινότερη και τελικά ασφαλέστερη Αθήνα. Κατά τη γνώμη μας, ο Κώστας Μπακογιάννης έχει «το πακέτο» Το θέλει, το μπορεί και δείχνει να θέλει να το προσπαθήσει με έναν τρόπο «ντεμοντέ» σε σχέση με τις διεθνείς τάσεις της Δεξιάς: χωρίς κραυγές, χωρίς διχασμό, με γόνιμη αυτοπεποίθηση και συσσωρευμένη γνώση από το «αγροτικό» του στο Καρπενήσι και στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας.
Το σύνθημα του είνα «Αθήνα Ψηλά», ένα σύνθημα που σήμερα εμπνέει και αύριο θέτει ψηλά τον πήχη για την αξιολόγηση του. Κώστα, ψήνεσαι να μην μας απογοητεύσεις; Όχι ότι θα είσαι ο πρώτος αλλά έτσι, για την αλλαγή...
