Δεν γίνεται η Ελλάδα να εμφανίζεται για ενάμιση χρόνο σαν το γενναιόδωρο τροχονόμο των ροών στο Βορρά και μετά σαν το ανάλγητο δεσμοφύλακα, παραβιάζοντας μάλιστα το προσφυγικό Δίκαιο. Άλλο πράγμα είναι να χάνεις σε ένα συντριπτικό συσχετισμό δύναμης και άλλο να ενσωματώνεις την ήττα σου, με κυνικό τρόπο, ως στρατηγική σου.
Αυτό που με ενοχλεί είναι το δεύτερο. Το πρώτο είναι μέρος του προγράμματος. Το να αποδεχθείς τη Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας είναι δυσάρεστο. Το να πανηγυρίζεις κιόλας γι’ αυτήν είναι κόλαφος!
(...)Το ότι η ελληνική αμεριμνησία του 2015 (“αφήνουμε τον κόσμο να περνά”) έχει ευθύνες γι’ αυτό, είναι δεδομένο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σταδιακά οδεύουμε προς μια παλινόρθωση της προ του 2015 πολιτικής. Το υπουργείο Μετανάστευσης ενσωματώνει τις ευρωπαϊκές πολιτικές αποτροπής των προσφύγων μετά τη Συμφωνία με την Τουρκία, διότι παλεύει να μην γίνουμε ο Λίβανος της Ευρώπης. Αλλά με το να συναινούμε σε αυτές τις απάνθρωπες και κοντόφθαλμες πολιτικές, αρνούμενοι την οικογενειακή επανένωση, μεσοπρόθεσμα θα γίνουμε αυτό που απευχόμαστε. Η Ελλάδα πάντα θα δέχεται και μετανάστες και πρόσφυγες. Τι θα κάνει; Θα τους κρατά στα νησιά για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο στην ΕΕ και οι άνθρωποι να υποφέρουν; Τι σόι πολιτική είναι αυτή; Ο μόνος συμβατός με το προσφυγικό δίκαιο τρόπος να περιοριστούν οι ροές, είναι να εγγυάται η Ελλάδα το σφράγισμα του βαλκανικού διαδρόμου από τη δική της πλευρά και συνάμα να υπάρξει ασφαλής δυνατότητα εισόδου των αιτούντων διεθνή προστασία. Αυτό είναι το ζητούμενο. Φυσικά δεν είναι εύκολο, αλλά κάπως πρέπει να βγούμε από το σημερινό παραλογισμό! Ειδάλλως πάμε άκλαυτοι και στο προσφυγικό.
--
Από την πολύ καλή συνέντευξη του Δημήτρη Χριστόπουλου στην Εποχή.
