Με αυτόν που θέλει κάτι να κάνει κι όχι κάτι να γίνει

8.11.17


Κόντρα στις κούφιες θεωρίες περί «αντικειμενικότητας» που ευνουχίζουν εδώ και δεκαετίες τα ελληνικά ΜΜΕ, η Παραπολιτική παίρνει σήμερα καθαρή θέση για τις εκλογές της Κεντροαριστεράς, όπως έχει πάρει και σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών -από τις εκλογές ΟΤΑ μέχρι το δημοψήφισμα.

Για εμάς, οι υποψηφιότητες για την ηγεσία του νέου φορέα ήταν πάντοτε 4, ποτέ περισσότερες. Για διαφορετικούς λόγους, οι υποψηφιότητες του Γιάννη Μανιάτη, του Γιάννη Ραγκούση, του Κωνσταντίνου Γάτσιου, του Απόστολου Πόντα και του Δημήτρη Τζιώτη μας ήταν από αδιάφορες μέχρι αποκρουστικές.

Για να μην καούν όμως τα χλωρά μαζί με τα ξερά, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Γιάννη Μανιάτη ότι υπήρξε με διαφορά ο πλέον αξιοπρεπής μεταξύ των «αδύναμων» υποψηφίων, δίνοντας μια έντιμη πολιτική μάχη υπέρ της ανάδειξης των απόψεων του. Θα είναι χρήσιμος την επόμενη μέρα, όπως ήταν χρήσιμος και παραγωγικός μέχρι και σήμερα.

Πράσινο ΚΚΕ

Η καμπάνια της Φώφης Γεννηματά είναι προσβλητική για τον μέσο σκεπτόμενο πολίτη, ιδιαίτερα για όποιον έχει επίγνωση του ιστορικού και πνευματικού βάθους της προοδευτικής παράταξης. Η κ. Γεννηματά κανιβαλίζει την αληθινή Αλλαγή μιλώντας για «Νέα Αλλαγή», ισχυρίζεται με τρόπο κωμικό ότι οι επόμενες εκλογές «θα είναι ντέρμπι για τρεις» και προβάλει συνεχώς ως θεραπεία δια πάσα νόσον και πάσαν μαλακία κάτι που ονομάζεται «Σχέδιο Ελλάδα» και κανείς ποτέ δεν έχει δει ή διαβάσει.

Όλα αυτά τα κούφια συνθήματα δεν μπορούν να αποκρύψουν το προφανές: η Φώφη Γεννηματά οραματίζεται ένα μίζερο κόμμα-μαυσωλείο, κάτι σαν ένα πράσινο ΚΚΕ, το οποίο θα απευθύνεται μονάχα σε όσους έχουν προλάβει και έχουν ψηφίσει και τον πατέρα της. Αν η Φώφη Γεννηματά εκλεγεί, τίποτα το πραγματικά καινούριο δεν θα ξεκινήσει, η προοπτική της νέας παράταξης θα είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις τάσεις του προσδόκιμου ζωής στη χώρα.

Όταν ο Φώτης Κουβέλης συνάντησε την Χίλαρι Κλίντον

Ακόμα κι αν στο τέλος τον αναδείξει από σπόντα αρχηγό, η καμπάνια του Γιώργου Καμίνη για την ηγεσία του νέου φορέα θα απασχολήσει σίγουρα τους επικοινωνιολόγους και τους πολιτικούς αναλυτές του μέλλοντος ως το τέλειο δείγμα του τι δεν πρέπει ποτέ να πεις και να κάνεις ως υποψήφιος αρχηγός.

Δεν θέλω να πω πολλά σε αυτή τη συγκυρία, κυρίως από σεβασμό στο τι συμβόλισε ιστορικά η στιγμή «Μπουτάρης-Καμίνης» το 2010. Το μόνο για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι ο Γιώργος Καμίνης θέλει να εκλεγεί αρχηγός επειδή θα μπορούσε να εκλεγεί αρχηγός κι όχι γιατί πραγματικά διαθέτει το μεράκι να αναστήσει την προοδευτική παράταξη. Το ότι στις αρχές Ιουλίου δήλωνε ότι θα διεκδικήσει τρίτη θητεία στον Δήμο και λίγο μετά ανακοίνωσε ότι θα είναι υποψήφιος αρχηγός φανερώνει πολλά για το αληθινό του κίνητρο.

Θεμιτό να θες να εκλεγείς εύκολα και άκοπα αρχηγός λόγω των συγκυριών, θεμιτό να θέλεις να δραπετεύσεις από το διαφαινόμενο πολιτικό ναυάγιο της Αθήνας αλλά μην περιμένεις να σε υποδεχθούμε κι ως Μεσσία. Δεν μπορείς πάντα να τρως από τα έτοιμα και μάλιστσα με ύφος Μαρίας Αντουανέτας.

Ο αμετανόητος Σταύρος

Είναι σχεδόν σοκαριστικό ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης μοιάζει να μην θέλει καθόλου να καταλάβει καθόλου γιατί το Ποτάμι από το 6,61% των Ευρωεκλογών έχει φτάσει στο 1%-1,5% σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Ακόμα και ο τρόπος ανακοίνωσης της υποψηφιότητας σε ένα hardcore «ποταμίσιο» video είναι ενδεικτικός της άρνησης του να αποδεχθεί την πραγματικότητα.

Οφείλω να του αναγνωρίσω πάντως ότι στην αρχή της καμπάνιας υπήρξε ιδιαίτερα τολμηρός μέχρι που στο πρώτο debate μας ανακοίνωσε...περήφανα τη συνθηκολόγηση του με τη Φώφη Γεννηματά υπέρ της διατήρησης των δυο κοινοβουλευτικών ομάδων.

Αυτός που το θέλει πιο πολύ

Πολλές φορές αναλωνόμαστε όλοι σε βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις, αναλύουμε κάθε δέντρο ξεχωριστά, χάνουμε το δάσος και μετά αναρωτιόμαστε γιατί ο κόσμος δεν στηρίζει τις απόψεις και τις επιλογές μας.

Καλώς ή κακώς, αυτή στη στιγμή ο πιο πληγωμένος πολιτικός χώρος του πολιτικού συστήματος έχει την ευκαιρία να εκλέξει έναν 38χρονο αρχηγό, ο οποίος δεν έχει κυβερνήσει ούτε μια μέρα, δεν έχει προσωπικά να απολογηθεί για τίποτα. Έναν άνθρωπο που τα καλύτερα του πολιτικά χρόνια είναι μπροστά κι όχι πίσω, κάποιον που από το να γίνει υπουργός για μερικούς μήνες επέλεξε να δώσει τη μάχη του σταυρού για την Ευρωβουλή. Κι όταν εκλέχθηκε ευρωβουλευτής, δεν αναπαύτηκε στα προνόμια της θέσης του αλλά μετέτρεψε τη θητεία του σε μια ευκαιρία προσωπικής βελτίωσης και προόδου. Όχι τυχαία, συνάδελφοι του από άλλες χώρες στηρίζουν δημόσια και χαμογελαστά την υποψηφιότητα του.

Με το Νίκο

Σήμερα, η προοδευτική παράταξη δεν βρίσκεται στο 28%, δεν αναζητά άλλες 4-5 μονάδες για να κερδίσει τις εκλογές. Ακόμα κι αν δεν κινδυνεύει να εξαφανιστεί τελείως πολιτικά, κινδυνεύει να καταστεί πολιτικά απόλυτα αδιάφορη, ένα κόμμα-μαυσωλείο στα όρια της γραφικότητας που κανείς νέος ή παραγωγικός πολίτης δεν θα προτιμά.

Σήμερα, δεν προέχει η ενότητα υπέρ της γενιάς των καλομαθημένων και χορτασμένων δεινοσαύρων, η παράταξη δεν έχει ανάγκη από μια αποκρουστικά ηθικολογική και τελικά απολιτίκ διαχείριση των συμβόλων της. Δεν ψηφίζουμε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ούτε για διαχειριστή πολυκατοικίας. Ψηφίζουμε για αρχηγό πολιτικού κόμματος.

Σήμερα, είναι εξαιρετικά αμφιβολό το αν πράγματι η Κεντροαριστερά μπορεί να ανακάμψει, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει τη μάχη στις 12 και 19 Νοεμβρίου. Γι'αυτό και είναι εξαιρετικά βέβαιο ότι οι λύσεις ή θα είναι ριζοσπαστικές ή δεν θα υπάρξουν. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια για συμβιβασμούς και στρογγυλέματα.

Ακόμα κι αν στο τέλος αποδειχθεί ότι όλο αυτό είναι φοβερά μάταιο, ακόμα κι αν η προοδευτική παράταξη βρεθεί ναυαγισμένη στις ξέρες του Άκη και του Καστελόριζου, ας αγωνιστούμε σήμερα στο πλευρό εκείνου που του θέλει πιο πολύ, εκείνου που μοιάζει να έχει βρει μια εσωτερική ισσοροπία μεταξύ κομματικού πατριωτισμού και αληθινής οργής για την κατάντια της χώρας.

Την Κυριακή, σε μια κάλπη του εξωτερικού, θα ψηφίσουμε τον Νίκο Ανδρουλάκη, έτσι για να δούμε αν πράγματι φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα και ιστορία οι παρέες.