Tην ώρα ακριβώς που η Ιστορία ετοιμάζεται με κάποιον τρόπο να επαναληφθεί, εμείς την κοιτάμε αμήχανοι και χωρίς ηγεσία. Φεύγει από τον δημόσιο βίο η τελευταία γενιά που ήξερε τι θα πει πόλεμος, φτώχεια, πραγματική κρίση στην Ευρώπη. Ή είχε ζήσει δίπλα σε ανθρώπους που το είχαν ζήσει όλο αυτό. Μαζί της χάνεται κάτι πολύτιμο: η συλλογική ιστορική μνήμη.
Αυτό που έγινε στο Παρίσι, ήταν σημαντικό σαν μια υπόμνηση. Δυστυχώς, όμως, για εκατομμύρια πολίτες, διαμορφωτές κοινής γνώμης και ανθρώπους που παίρνουν τις αποφάσεις, οι παγκόσμιοι πόλεμοι είναι στο μυαλό τους κάτι σαν την Εποχή των Σπηλαίων. Τρομάζει το γεγονός ότι στη Γερμανία βρίσκεται σε τελική αποδρομή μια γενιά που μεγάλωσε με τις μνήμες και τις συνέπειες του πολέμου και τώρα νιώθει απελευθερωμένη να ταυτισθεί με ακραίες θέσεις. Το ίδιο στην Πολωνία, στην Αυστρία, ακόμη και στην Ιταλία.
Στην Ελλάδα, πάλι, το πολιτικό σύστημα και το μεγαλύτερο κομμάτι των ταγών της φέρονται με ανευθυνότητα, χωρίς συνείδηση των κινδύνων και απειλών. Οπως θα έλεγε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, «αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν στα πούπουλα και δεν ξέρουν τι θα πει διχασμός, κρίση ή πόλεμος». Τα πάντα εξαρτώνται από την επικοινωνία και το τι με συμφέρει να κάνω σήμερα για να κερδίσω λίγους πόντους αύριο.
Ένα ακόμα σπουδαίο editorial από τον Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή της Κυριακής.
