Βελιγράδι, Τίρανα, Ποντγκόριτσα: Ο βαρύς χειμώνας των Δυτικών Βαλκανίων

23.2.19


Το μήνυμά της ήταν λιτό αλλά σαφές: περπάτησε προς το ποτάμι και περίμενέ με στο πρώτο σημείο ελληνικού ενδιαφέροντος που θα συναντήσεις. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα του τι αναζητούσα, μέχρι που την προσοχή μου τράβηξε η γαλανόλευκη κορδέλα ενός στεφάνου κατατεθειμένου μπροστά σε μια προτομή.


Το τραχύ βλέμμα του Βάσου Μαυροβουνιώτη, Έλληνα στρατηγού σλαβικής καταγωγής του 1821, με καλωσόρισε στην Ποντγκόριτσα. Ακριβώς πίσω του, τα σύμβολα ενός γερμανικού κολοσσού τηλεπικοινωνιών προσπαθούσαν μάταια να καλλωπίσουν ένα κτίριο γιουγκοσλαβικής αισθητικής της πρώην κρατικής εταιρείας τηλεπικοινωνιών.

Ήταν άνοιξη του 2018 και στις αποσκευές μου μετέφερα τη φοβερή αισιοδοξία των Βρυξελλών για την πρόοδο του Μαυροβουνίου αλλά και της γειτονικής Σερβίας. Σύμφωνα με κορυφαίους Ευρωπαίους αξιωματούχους, οι δύο αυτές χώρες τα πήγαιναν τόσο καλά που θα μπορούσαν να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι το 2025. Η συνομιλήτριά μου, μια δημόσια υπάλληλος καριέρας με εξαιρετικές σπουδές σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, δεν έμοιαζε να πείθεται. Όταν πια την κούρασαν οι ζωηρές παραινέσεις μου για περισσότερη αισιοδοξία, εξέφρασε την απογοήτευσή της για το ότι ένας Έλληνας δεν μπορούσε να καταλάβει πιο εύκολα από άλλους Ευρωπαίους το τι πραγματικά συμβαίνει.

Μου εξήγησε ότι στα Δυτικά Βαλκάνια, οι καθημερινοί άνθρωποι είναι επιφυλακτικοί απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση για τρεις βασικούς λόγους. Πρώτον, φοβούνται μήπως γίνουν Ελλάδα, δηλαδή μήπως οι καχεκτικές οικονομίες τους αποτύχουν να προσαρμοστούν στις υψηλές απαιτήσεις της κοινής ευρωπαϊκής αγοράς. Δεύτερον, φοβούνται μήπως γίνουν Βουλγαρία, μήπως δηλαδή οι περισσότεροι συμπατριώτες τους προτιμήσουν να αξιοποιήσουν το ευρωπαϊκό διαβατήριό τους για να μεταναστεύσουν παρά να περιμένουν κάτι να αλλάξει στην πατρίδα τους. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ, η Βουλγαρία είναι σήμερα το κράτος με το μεγαλύτερο ρυθμό μείωσης πληθυσμού στον κόσμο. Τρίτον, φοβούνται μήπως το όραμα της ενσωμάτωσής τους στους ευρωατλαντικούς θεσμούς είναι το όχημα της πολιτικής διάσωσης των διεφθαρμένων πολιτικών και οικονομικών ελίτ της περιοχής. Οι απλοί πολίτες ελάχιστα συμμερίζονται τον κυνισμό της Δύσης για την ανάγκη ανάσχεσης της επιρροής τρίτων δυνάμεων στην περιοχή «με κάθε τρόπο».

Η συνέχεια της ανάλυσης του Μάκη Μυλωνά στην Athens Voice.