Με την αύρα εκείνου που έλυσε το γόρδιο δεσμό του Μακεδονικού, ο Αλέξης Τσίπρας ταξίδεψε για δυο μέρες στη γειτονική Τουρκία σε ένα ταξίδι γεμάτο με έντονους συμβολισμούς για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Όλα δείχνουν ότι επιτέλους ένας κάποιος άνεμος εθνικής αυτοπεποίθησης φυσάει και ξεβολεύει τις φοβικές δυνάμεις του πατροπαράδοτου διπλωματικού ωχαδερφισμού.
Να μερικές βασικές σημειώσεις για τα όσα συνέβησαν στην Άγκυρα, στην Κωνσταντινούπολη και στα πάντα ελκυστικά Πριγκιπόννησα:
1. Ακριβώς έναν χρόνο πριν, η πολυφωνία της ελληνικής κυβέρνησης κατά την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής είχε οδηγήσει πλήθος διεθνών συνομιλητών της χώρας σε απόγνωση, καθιστώντας απαραίτητη την επισήμανση περί της ανάγκης κατοχύρωσης «του πρωθυπουργικού μονοπωλίου του κόκκινου τηλεφώνου». Με το ταξίδι του στην Τουρκία, ο Αλέξης Τσίπρας κατέστησε σαφές… ergaomnes ότι η εξωτερική πολιτική της χώρας χαράσσεται πλέον αποκλειστικά από τον ίδιο. Ούτε από κάποιον ικανό αλλά φοβερά ιδιόρρυθμο υπουργό Εξωτερικών, ούτε από κάποιον κυκλοθυμικό εκπρόσωπο της λούμπεν Ακροδεξιάς αλλά ούτε κι από έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας που αρνείται να περιοριστεί στον θεσμικό του ρόλο.
2. Η αποχώρηση του Πάνου Καμμένου από την κυβέρνηση αποδείχθηκε καθοριστική στη βελτίωση του κλίματος μεταξύ των δυο χωρών. Η παρουσία του σε κάθε τραπέζι συζητήσεων και διαβουλεύσεων υπήρξε σχεδόν πάντοτε τοξική. Σε αντίθεση με τα όσα παπαγαλίζει ο ίδιος, οι Τούρκοι όχι μόνο δεν τον φοβούνταν αλλά ουσιαστικά βρήκαν και την ευκαιρία να χτίσουν ένα μετριοπαθές και ανεκτικό προφίλ απέναντι στην κυκλοθυμική συμπεριφορά του. Το πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα το γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ο σημερινός υπουργός Εθνικής Άμυνας, που συνήθως διαδραμάτιζε τον ρόλο του ενήλικα στο δωμάτιο. Καλό θα ήταν να μην ανατεθεί ποτέ ξανά το χαρτοφυλάκιο της Εθνικής Άμυνας σε τέτοιας νοοτροπίας πολιτικούς.
Ολόκληρη η ανάλυση του Μάκη Μυλωνά στην Athens Voice.