Ο «τυφώνας» της παγκόσμιας αλλαγής έχει πλήξει αναμφίβολα και την Ελλάδα.
Προς τα πού έχουμε βάλει όμως εμείς ρότα; Θα ακολουθήσουμε το «ρεύμα της αφομοίωσης»
ή έχουμε ακόμα δυνάμεις αντίστασης;
.
Πως γίνεται να μπορεί ένα «Navigator of the Seas», με ένα πλήρωμα 1.185 ατόμων και δυνατότητα φιλοξενίας άνω των 2.000 επιβατών, να μπορεί να αρμενίζει τις θάλασσες προσφέροντας ασφάλεια, ψυχαγωγία και ξενοιασιά στους επιβάτες του; Πως γίνεται να μη συμβαίνει το ίδιο και με το «κρουαζιερόπλοιο» που λέγεται «Ελλάς», το οποίο δεν αρμενίζει βέβαια στις κατά γράμμα θάλασσες, αλλά στη θάλασσα του χρόνου και της ιστορίας; .
Υπάρχουν κράτη –ειδικά στον δυτικό κόσμο- τα οποία μοιάζουν από πλευράς λειτουργίας σαν ένα «Navigator of the Seas». Όπως για παράδειγμα η Δανία και η Σουηδία. Τι το διαφορετικό υπάρχει στη δομή αυτών των κρατών, που δίνει την ευκαιρία στους πολίτες να απολαμβάνουν μια αξιοζήλευτη ευημερία και ασφάλεια; Έχει μήπως να κάνει με τον πολιτισμό και την «ποιότητα» των πολιτών ή μήπως βρίσκονται αλλού οι αιτίες; Τι έχουν κατορθώσει τα κράτη αυτά που αδυνατούν άλλα κράτη να το μιμηθούν;
Υποτίθεται πως η ίδρυση της Ε.Ε. είχε σκοπό, να οδηγήσει τους λαούς της Ευρώπης σε ένα τέτοιο μοντέλο ευημερίας. Τι έχει καταφέρει όμως προς αυτή την κατεύθυνση, και πόσο ρεαλιστικό είναι πραγματικά το να επιτευχθεί αυτός ο στόχος;
Δεν έχω σκοπό να κάνω εδώ μια εκτεταμένη ανάλυση γύρω από αυτό το ζήτημα. Θα ήθελα μόνο να προκαλέσω τον προβληματισμό, θέτοντας τα ακόλουθα επί τάπητος:
Για να απολαύσει κάποιος ένα θαυμάσιο ταξίδι μέσα στην «θαλπωρή», την πολυτέλεια και την ασφάλεια του «Navigator of the Seas», θα πρέπει να γίνει πελάτης. Να καταβάλει δηλαδή ένα τίμημα στον ιδιοκτήτη αυτού του πλωτού συγκροτήματος, προκειμένου να εξαγοράσει τις υπηρεσίες του.
Μήπως συμβαίνει το ίδιο και με τα κράτη «πρότυπα» που προανέφερα; Μήπως εξαγοράζουν οι πολίτες εκεί, τις υπηρεσίες ενός άψογου δημοσιονομικού συστήματος; Αν είναι έτσι, τότε πως γίνεται αυτό; Μήπως με την πληρωμή φόρων; Η μήπως καταβάλουν στη πραγματικότητα κάτι περισσότερο; Και ποιος είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ο «ιδιοκτήτης» αυτού του δημοσιονομικού συστήματος, από τον οποίο μπορεί να αγοράσει κάποιος αυτές τις υπηρεσίες;
Σας θυμίζει κάτι η έκφραση «Σουηδικό Μοντέλο»; Ήταν έκφραση του Γιώργου Παπανδρέου, που θυμήθηκε πριν από λίγο καιρό τα φοιτητικά χρόνια που πέρασε στη Σουηδία. Οι λαμπρές επιδόσεις αυτού του συστήματος φαίνεται να αποτελούν το δικό του όραμα, για την πολιτική που επιθυμεί να εφαρμόσει, αν γίνει ποτέ πρωθυπουργός. Και μη θεωρηθεί απίθανο αυτό το ενδεχόμενο, ειδικά μετά το πρόσφατο «ναυάγιο» Καραμανλή. Η εφαρμογή του «σουηδικού μοντέλου» δεν έχει ανάγκη από στιβαρούς ηγέτες, ρήτορες, αλλά από πειθήνια εκτελεστικά όργανα. Και ένα τέτοιο είναι ο Γιώργος Α. Παπανδρέου. Δεν είναι τυχαίο το ότι έχει τοποθετηθεί στην κορυφή της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Είναι όμως ποτέ δυνατόν να εφαρμοσθεί στην Ελλάδα ένα τέτοιο είδος διακυβέρνησης; Πολλά από τα λεγόμενα «νέα» ευρωπαϊκά κράτη, όπως Κροατία, Πολωνία, Τσεχία, δείχνουν όχι μόνο να το επιθυμούν αυτό διακαώς, αλλά κάνουν μάλιστα πολλά ώστε να το προσεγγίσουν. Ακόμα και στα Σκόπια φαίνεται να υπάρχει μια ανάλογη διάθεση, ειδικά από πλευράς των Σοσιαλιστών.
Ποιο είναι όμως το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ τίμημα που πρέπει να καταβάλει ένας λαός προκειμένου να φτάσει αυτό το στόχο; Διότι υπάρχει όντως, ένα ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΟ τίμημα, το οποίο καλούνται να καταβάλλουν όχι το «πλήρωμα» αλλά οι «ΠΕΛΑΤΕΣ»!!!
Ας ψάξουν λοιπόν, όσοι ενδιαφέρονται, να βρουν ποιο είναι το «πλήρωμα», ποιοι οι «πελάτες», ποιοι οι «ιδιοκτήτες» και ποιο το «τίμημα». Ένας γρίφος, τον οποίο καλούμαστε να λύσουμε όλοι, άμεσα, διότι όλα δείχνουν πως και η χώρα μας «σπρώχνεται» προς αυτή τη κατεύθυνση και δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ που το ευαγγελίζεται ή το επιδιώκει αυτό, αλλά το ίδιο κάνουν έμμεσα και τα κόμματα που αποτελούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι επίκαιρο, διότι ο συνασπισμός των δύο αυτών κομμάτων, είναι, κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη, προδιαγεγραμμένος, παρά τις όποιες αντιδράσεις του «μικρού».
Υποτίθεται πως η ίδρυση της Ε.Ε. είχε σκοπό, να οδηγήσει τους λαούς της Ευρώπης σε ένα τέτοιο μοντέλο ευημερίας. Τι έχει καταφέρει όμως προς αυτή την κατεύθυνση, και πόσο ρεαλιστικό είναι πραγματικά το να επιτευχθεί αυτός ο στόχος;
Δεν έχω σκοπό να κάνω εδώ μια εκτεταμένη ανάλυση γύρω από αυτό το ζήτημα. Θα ήθελα μόνο να προκαλέσω τον προβληματισμό, θέτοντας τα ακόλουθα επί τάπητος:Για να απολαύσει κάποιος ένα θαυμάσιο ταξίδι μέσα στην «θαλπωρή», την πολυτέλεια και την ασφάλεια του «Navigator of the Seas», θα πρέπει να γίνει πελάτης. Να καταβάλει δηλαδή ένα τίμημα στον ιδιοκτήτη αυτού του πλωτού συγκροτήματος, προκειμένου να εξαγοράσει τις υπηρεσίες του.
Μήπως συμβαίνει το ίδιο και με τα κράτη «πρότυπα» που προανέφερα; Μήπως εξαγοράζουν οι πολίτες εκεί, τις υπηρεσίες ενός άψογου δημοσιονομικού συστήματος; Αν είναι έτσι, τότε πως γίνεται αυτό; Μήπως με την πληρωμή φόρων; Η μήπως καταβάλουν στη πραγματικότητα κάτι περισσότερο; Και ποιος είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ο «ιδιοκτήτης» αυτού του δημοσιονομικού συστήματος, από τον οποίο μπορεί να αγοράσει κάποιος αυτές τις υπηρεσίες;
Σας θυμίζει κάτι η έκφραση «Σουηδικό Μοντέλο»; Ήταν έκφραση του Γιώργου Παπανδρέου, που θυμήθηκε πριν από λίγο καιρό τα φοιτητικά χρόνια που πέρασε στη Σουηδία. Οι λαμπρές επιδόσεις αυτού του συστήματος φαίνεται να αποτελούν το δικό του όραμα, για την πολιτική που επιθυμεί να εφαρμόσει, αν γίνει ποτέ πρωθυπουργός. Και μη θεωρηθεί απίθανο αυτό το ενδεχόμενο, ειδικά μετά το πρόσφατο «ναυάγιο» Καραμανλή. Η εφαρμογή του «σουηδικού μοντέλου» δεν έχει ανάγκη από στιβαρούς ηγέτες, ρήτορες, αλλά από πειθήνια εκτελεστικά όργανα. Και ένα τέτοιο είναι ο Γιώργος Α. Παπανδρέου. Δεν είναι τυχαίο το ότι έχει τοποθετηθεί στην κορυφή της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Είναι όμως ποτέ δυνατόν να εφαρμοσθεί στην Ελλάδα ένα τέτοιο είδος διακυβέρνησης; Πολλά από τα λεγόμενα «νέα» ευρωπαϊκά κράτη, όπως Κροατία, Πολωνία, Τσεχία, δείχνουν όχι μόνο να το επιθυμούν αυτό διακαώς, αλλά κάνουν μάλιστα πολλά ώστε να το προσεγγίσουν. Ακόμα και στα Σκόπια φαίνεται να υπάρχει μια ανάλογη διάθεση, ειδικά από πλευράς των Σοσιαλιστών.
Ποιο είναι όμως το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ τίμημα που πρέπει να καταβάλει ένας λαός προκειμένου να φτάσει αυτό το στόχο; Διότι υπάρχει όντως, ένα ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΟ τίμημα, το οποίο καλούνται να καταβάλλουν όχι το «πλήρωμα» αλλά οι «ΠΕΛΑΤΕΣ»!!!
Ας ψάξουν λοιπόν, όσοι ενδιαφέρονται, να βρουν ποιο είναι το «πλήρωμα», ποιοι οι «πελάτες», ποιοι οι «ιδιοκτήτες» και ποιο το «τίμημα». Ένας γρίφος, τον οποίο καλούμαστε να λύσουμε όλοι, άμεσα, διότι όλα δείχνουν πως και η χώρα μας «σπρώχνεται» προς αυτή τη κατεύθυνση και δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ που το ευαγγελίζεται ή το επιδιώκει αυτό, αλλά το ίδιο κάνουν έμμεσα και τα κόμματα που αποτελούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι επίκαιρο, διότι ο συνασπισμός των δύο αυτών κομμάτων, είναι, κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη, προδιαγεγραμμένος, παρά τις όποιες αντιδράσεις του «μικρού».
Ας μη ξεχνάμε ότι «άλλοι κινούν τα νήματα».
