Διαβάζουμε σήμερα στο άρθρο του Στέφανου Κασσιμάτη στο ΒΗΜΑ :
Συζητούσαμε για τους συμβιβασμούς που υποχρεώθηκε να κάνει ο κ. Σημίτης ως πρωθυπουργός (συμβιβασμούς με τη διαφθορά, τον παλαιοκομματισμό, τον λαϊκισμό και τη βλακεία) και για το αν και κατά πόσον θα αποδειχθεί με τον χρόνο ότι η αξία των επιτυχιών της πρωθυπουργίας του υπερβαίνει το κόστος των συμβιβασμών του. Μου είπε ο συνομιλητής μου κάτι το οποίο δεν εγνώριζα: Βαθύτατη πεποίθηση του πρώην πρωθυπουργού ήταν ότι η ενασχόληση με τα σκάνδαλα των αντιπάλων είναι, πολιτικά, χαμένος χρόνος.
Ο εν λόγω δημοσιογράφος , όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοι του στον ΔΟΛ , είναι θαυμαστές του Κώστα Σημίτη . Μια επιλογή απόλυτα σεβαστή και εν πολλοίς δικαιολογημένη .
Πώς όμως είναι δυνατόν να εκτιμάς και να θαυμάζεις έναν πρωθυπουργό που θεωρείς ότι "συμβιβάστηκε με τη διαφθορά , τον παλαιοκομματισμό , τον λαϊκισμό και τη βλακεία" ;
Πώς είναι δυνατόν να εκτιμάς έναν άνθρωπο που δέχθηκε τόσο πολλούς συμβιβασμούς για να καταφέρει να εκλεγεί ;
Και κατά πόσο είναι δυνατόν το αναγνωστικό κοινό να επιδοκιμάσει έναν δημοσιογράφο που θαυμάζει ένα τέτοιον πολιτικό...;
Αυτό είναι το πρότυπο του πολιτικού που αναζητούμε και επιθυμούμε ;
Έναν πολιτικό με τέτοια "ηθική ευελιξία" αναζητούμε για να μας βγάλει από το κοινωνικό και ιδεολογικό αδιέξοδο ;
Μήπως ήρθε η ώρα να αναζητήσουμε έναν αληθινό πολιτικό ;
Έναν πολιτικό που δεν συμβιβάζεται αλλά ανατρέπει και καινοτομεί ;
Εκτός και αν όλοι μας στην πραγματικότητα ακολουθούμε τη ρήση του Ashleigh Brilliant :
"Θέλω ή λιγότερη διαφθορά ή περισσότερες ευκαιρίες να συμμετάσχω"...
