«Πρέπει να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή»

18.6.09


Του Πασχου Mανδραβελη

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ψυχράνθηκαν οι σχέσεις των δύο Αλέξανδρων του ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον όχι με πολιτικούς όρους. Oσοι γνωρίζουν –και κυρίως όσοι μπορούν να καταλάβουν αυτό που απέμεινε από την ανανεωτική Aριστερά– μιλούν για ψυχικό χάσμα. Εχουν και ολόκληρη θεωρία για τον γιο που δεν είχε ο πρεσβύτερος Αλέκος και τον βρήκε στο πρόσωπο του νεαρού Αλέξη. Συμπληρώνουν δε ότι κανένας πατέρας, όσο κι αν προικίσει το παιδί του, δεν πρόκειται ποτέ να το αφήσει ελεύθερο να διαχειριστεί την προίκα που του ενεχείρισε. Από την άλλη, κάθε παιδί θέλει να αποδείξει ότι δεν είναι απλώς αντάξιο του πατέρα του, αλλά μπορεί και να του βάλει τα γυαλιά.

Και κάπου εκεί αρχίζει η ψυχρότητα, η οποία συνήθως καταλήγει σε ρήξη. Αυτή τη ρήξη προλόγισε προχθές ο κ. Αλαβάνος. Ερωτώμενος αν έχει μετανιώσει που στήριξε τον κ. Τσίπρα προσπάθησε να απαντήσει διπλωματικά, αλλά μάλλον του βγήκε ωμά: «Δεν έχω καταλήξει σε κανένα συμπέρασμα ότι έχω μετανιώσει. Θεωρώ όμως ότι όλοι, βλέποντας πρώτα απ’ όλα τον δικό μου ρόλο, πρέπει να τα ξαναδούμε όλα από την αρχή».

Απίστευτες συμπτώσεις

Ξανακοιτώντας τα, λοιπόν, όλα από την αρχή, πρέπει να σημειώσουμε ότι πολλές φορές η ζωή είναι πιο περίεργη από την πολιτική. Εχει απίστευτες συμπτώσεις. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας ενεφανίσθη στην πολιτική ζωή παραμερίζοντας τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Τον πρώτο επέλεξε ο κ. Αλαβάνος για υποψήφιο στη δημαρχία της Αθήνας, εκπλήσσοντας όλους και πρώτους τους συντρόφους του στον Συνασπισμό, που θεωρούσαν σίγουρο υποψήφιο τον δεύτερο. Σήμερα, ο κ. Αλαβάνος προσπαθεί να καταλήξει αν έκανε καλά που προτίμησε τον κ. Τσίπρα και άδειασε τον «επί πολλά έτη σύντροφο Μιχάλη».

Η επαπειλούμενη παραίτηση του κ. Αλαβάνου είναι το τελευταίο επεισόδιο μιας σχέσης που σημάδεψε τα αριστερά πράγματα στη χώρα μας και παρ’ ολίγον να διαμορφώσει και τα πολιτικά. Πριν από ένα χρόνο, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τις δημοσκοπήσεις στα πανιά του.

Εμφανιζόταν κυρίαρχος της αντιπολίτευσης («το μόνο κόμμα που αντιστέκεται στην κυβέρνηση», έλεγαν κάποιοι) αλλά ταυτόχρονα εμφάνιζε και μια πρώιμη αλαζονεία. Στα αιτήματα του ΠΑΣΟΚ για συνεργασία το ηγετικό δίδυμο απαντούσε απαξιωτικά: «Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε», «Κοινή κάθοδος με το ΠΑΣΟΚ, σημαίνει κάθοδος στον Αδη», «Καλώς τα παιδιά» και άλλα τέτοια ηγετικά.

Αυτό όμως που δεν είδαν στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν πως οι ίδιοι δημοσκοπούμενοι που του έδιναν 18% (και φούσκωναν τα όνειρα για ένα νέο 1958, τότε που η ΕΔΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση) ζητούσαν ταυτόχρονα και κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι το μόνο χατίρι που δεν έκανε στις αριστερές μάζες η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και το πλήρωσε, όπως πλήρωσε και τα χατίρια που έκανε στα ποικιλόμορφα και ποικιλώνυμα κινήματα. Για κάθε ανομία τα στελέχη του είχαν και μία θεωρία. Δεν καθοδηγούσαν την οργή διαφόρων ομάδων της νεολαίας (όπως ανοήτως ισχυρίστηκαν κάποιοι από δεξιά) αλλά την ακολουθούσαν.

Δικαιολόγησαν με περίτεχνα θεωρητικά σχήματα τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια, ύμνησαν με πολύ λυρισμό την «ανυπακοή της νεολαίας» (ασχέτως αν αυτή πολλάκις κατέληγε σε βανδαλισμούς και πετροπόλεμο με την αστυνομία) κι έτσι μετέτρεψαν σε προφήτη τον κ. Πάγκαλο ο οποίος ένα χρόνο πριν από τα «Δεκεμβριανά της νεολαίας» είχε πει: «Ακουσα τον κ. Τσίπρα να επαναλαμβάνει τη φράση του Μάο “πολλή φασαρία, θαυμάσια κατάσταση”, που παραπέμπει στην επανάσταση. Οι νοικοκυραίοι, λοιπόν, του ΣΥΝ ας σκεφτούν ότι όταν ο κ. Τσίπρας θα έχει υλοποιήσει το πρόγραμμά του και θα έχει δημιουργήσει “πολλή φασαρία και μια θαυμάσια κατάσταση”, θα πρέπει να διασχίζουν δρόμους με οδοφράγματα και να πηδούν καμένα αυτοκίνητα για να πάνε καθημερινά στις δουλειές τους. Για να σοβαρευτούμε: ο κ. Τσίπρας έχει ημερομηνία λήξεως διότι είναι μια ωραία επικοινωνιακή ιδέα. Θα κρατήσει όσο κρατούν οι επικοινωνιακές ιδέες...». («Καθημερινή», 27.1.2008)

Η δημοσκοπική φθορά

Τον Δεκέμβριο του 2008, η δημοσκοπική φθορά του ΣΥΡΙΖΑ έγινε κατάρρευση. Τον Ιούνιο, οι «νοικοκυραίοι» του κ. Πάγκαλου θυμήθηκαν ότι έξι μήνες πριν «διέσχιζαν τους δρόμους με οδοφράγματα και πηδούσαν καμένα αυτοκίνητα» και τιμώρησαν το κόμμα, το οποίο δεν έδειχνε να οργίζεται από τις εκτεταμένες καταστροφές.

Πολλοί πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέρυσι έφτασε στη βρύση και αντί να πιει νερό, θρυμμάτισε το κανάτι. Αυτό ίσως να έχει να κάνει με το γεγονός ότι μια Αριστερά των κινημάτων βολεύεται με την γκρίνια και κάνει ό, τι μπορεί για να παραμείνει μακριά από την εξουσία (μερικοί κακεντρεχείς θα συμπλήρωναν: «Και από δύσκολες αποφάσεις που αυτή απαιτεί»). Δεν είναι σχήμα λόγου. Το είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο ο κ. Αλαβάνος: «Εγώ πιστεύω ότι η Αριστερά δεν πρέπει να είναι δύναμη εξουσίας... Πιστεύω ότι η Αριστερά πρέπει να είναι δύναμη εναλλαγής. Μια δύναμη του απραγματοποίητου, με την έννοια ότι σπρώχνει την πραγματικότητα να πάρει κατευθύνσεις οι οποίες “λογιστικά” δεν βγαίνουν κι όμως, είναι αναγκαίες για την άνθηση του ανθρώπινου πολιτισμού». (Περιοδικό «Κ», 30.11.2003) Το μόνο που απομένει στον κ. Αλαβάνο είναι να απαντήσει σε ένα κλασικό ερώτημα του συντρόφου του Γιάννη Πανούση. «Αν κάποιος σας πει ότι είναι αριστερά, ρωτήστε τον: αριστερά μπαίνοντας ή αριστερά βγαίνοντας;». Η απάντηση την ερχόμενη Δευτέρα...

Από την Καθημερινή

Share/Save/Bookmark