Όταν το protagon.gr δεν καταφεύγει σε λαϊκισμούς τύπου Μουζουράκη και επιδιώκει να παράγει πραγματικά σκέψη , τότε τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά...Διαβάστε λοιπόν δυο εκπληκτικά σύντομα κείμενα που...
...ξεχωρίζουν :
Το πρώτο είναι του Σταύρου Θεοδωράκη :
Καλημέρα σας!
Σήμερα είναι μια ωραία μέρα. Καθαρός ουρανός και θερμοκρασία γύρω στους 20 βαθμούς Κελσίου. Η άνοδος της Ιερά Οδού φαντάζει παιχνιδάκι όπως και η κάθοδος της Οδού Κηφισίας.
Όλα αυτά ισχύουν αν διαβάζετε αυτό το κείμενο μέχρι τις 8.30 το πρωί. Για τις 8.30 ακριβώς έχει προγραμματισθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα. Δεν έχει σημασία «τι διαμαρτυρίας» και θα καταλάβετε στην συνέχεια γιατί.
Στις 10 το πρωί έχει προγραμματισθεί άλλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Εσωτερικών.
Στις 2.30 το μεσημέρι έχει προγραμματισθεί άλλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο Υγείας. Και αν σκεφθείτε ότι υπάρχει και το απόγευμα σας ενημερώνω ότι στις 6.30 το απόγευμα υπάρχει άλλη συγκέντρωση στην πλατεία Κάνιγγος και πιθανή πορεία προς το κέντρο της Αθήνας.
Εν ολίγοις σήμερα Πέμπτη 12 Νοεμβρίου έχουν προγραμματισθεί να γίνουν στην Αθήνα 4 συγκεντρώσεις - με αντίστοιχους αποκλεισμούς δρόμων - ενώ όπως μου ειπώθηκε από την Τροχαία «όλο και κάτι άλλο θα προκύψει». Και μην νομίζετε ότι σήμερα είναι μια εξαίρεση. Στη Αθήνα έγιναν από την αρχή του χρόνου 890 συγκεντρώσεις.
Η μόνη πόλη στον σύγχρονο κόσμο στην οποία αντιστοιχούν 2 και ½ συγκεντρώσεις την ημέρα(είχαμε μια ύφεση γύρω στον 15 Αύγουστο γιαυτό έπεσε πολύ ο μέσος όρος).
Καλημέρα σας!
Το δεύτερο είναι της Αναστασίας Λαμπρίας :
Την οδό Σκουφά και την οδό Σόλωνος τις γνωρίζω καλύτερα από οποιουσδήποτε άλλους δρόμους της Αθήνας. Τις περπατάω ή τις σκουντουφλάω και τις δύο εξ απαλών ονύχων, μαθήτρια, φοιτήτρια, εργαζόμενη, επαγγελματίας, άλογο κούρσας ή ψωραλέο άλογο κατάκοπο. Ξέρω τους δρόμους, τα γραφεία, το μέσα των σπιτιών. Όσο ζούσα στο Παρίσι, σκεφτόμουν τη Σόλωνος και δάκρυζα, ήταν ό,τι πιο αθηναϊκό μου έλειπε αφόρητα. Ένας δρόμος άσχημος, σκονισμένος, θορυβώδης, άπλυτος. Τα απογεύματα πια, από την Δημοκρίτου και κάτω η Σόλωνος γκριζάρει και σωπαίνει. Η Σκουφά σαν πιο αστή, κάτι μουρμουράει. Τις αγαπώ και τις δυο.
Τα αόρατα τείχη τα σέρνω κι εγώ μέσα μου όπως όλοι, το όχι που δεν είπα ή είπα μισό, το ναι που έδωσα τσιγκούνικο, το χρόνο που δεν έδωσα, το ανάστημα που δεν όρθωσα ή πώς κορδώθηκα, τις μισές αλήθειες που είπα, τις μικρές προσπάθειες που δεν έκανα μεγάλες, τις σκέψεις που δεν προχώρησα και ούτω καθεξής.
Με τα ορατά όμως τι γίνεται; Χτες το μεσημέρι ροβόλαγα τη Σκουφά για να φτάσω για δουλειά στις 2 στην πλατεία Εξαρχείων, ψηλά στη Θεμιστοκλέους. Ως την Ασκληπιού το κλίμα ήταν το γνωστό, Τετάρτη μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, εργαζόμενοι, δικηγόροι, λίγοι χαλαροί, οι κυρίες είχαν επιστρέψει σπίτι τους νωρίτερα, νεαρόκοσμος.
Από τη Ναυαρίνου τα χρώματα και ο αέρας ήταν άλλος: αρματωμένοι ένστολοι με χακί στολές σε κάθε γωνία, δυο δυο τρείς τρείς. Δεν θέλω να φοβάμαι, δεν θέλω ρόμποκοπ ή ανθρώπινους χελωνονίτζα στις γωνίες ούτε εξαγριωμένους με την ταμπέλα του επαναστάτη να λεηλατούν και να τρομοκραστούν. Δεν θέλω την Μπενάκη να πρασινίζει από τις στολές και τις ασπίδες, έχω ακόμη την εικόνα πέριξ του Στρέφη να ναι γεμάτη ασφαλίτες το 73. Το ίδιο σφίξιμο με πιάνει να βλέπω το λεγόμενο «πάρκο» χαμηλά στη Ναυαρίνου να ναι μια συνάθροιση ψωραλέων δενδρυλλίων μπροστά από ένα τσαντήρι, πείτε ότι είμαι εφησυχασμένη αστή, το χω ακούσει χιλιάδες φορές, αλλά επιμένω, αυτή τη ασχήμια είναι αφόρητη.
Μάλλον γράφω συναισθηματικές βλακείες παραμερίζοντας την πραγματικότητα. Απλώς, δεν βρίσκω ρόλο σ’ αυτή την πόλη, μόνο τείχη βρίσκω.
Κοινοποιήστε το στο Facebook
